Το μπάσκετ γυναικών σκορπίζει χαρά στον κόσμο του Παναθηναϊκού

Μια στο τόσο, ο αθλητισμός μπορεί να γίνει το παλκοσένικο των δυνατότερων συγκινήσεων, να εμπνεύσει και να ενθουσιάσει όσο καμία άλλη εκδήλωση της ανθρώπινης εμπειρίας. Ανεξάρτητα από οπαδικές τοποθετήσεις, η Λολίτα Λύμουρα εκπροσωπεί την πιο ρομαντική πλευρά των σπορ όταν, με τον λυγμό να της φράζει τον λαιμό, αναφωνεί «Παναθηναϊκός σημαίνει μαχητική ψυχή» στο φινάλε της σειράς τελικών για την Α1 κατηγορία γυναικών στο μπάσκετ.

Η 36χρονη αρχηγός του ΠΑΟ, η οποία «γύρισε στην ομάδα της καρδιάς της για να κατακτήσει έναν τίτλο», γνωρίζει στο πετσί της τον θρίαμβο της θέλησης, τις ψυχικές και σωματικές υπερβάσεις που απαιτήθηκαν για να επιστρέψει το πρωτάθλημα στη Λεωφόρο, για πρώτη φορά από το 2013 και έπειτα από πέντε διαδοχικές κατακτήσεις του Ολυμπιακού.

MVP του αγώνα με απίθανα στατιστικά παρότι τραυματισμένη, η παθιασμένη πλέι μέικερ γνωρίζει προπάντων πως απευθύνεται σε ένα παναθηναϊκό κοινό στερημένο από διακρίσεις και αντιμέτωπο με μια ιστορική ιδιαιτερότητα, καθώς το τριφύλλι του 2021 δεν είναι εκείνο που γαλούχησε γενιές φιλάθλων μέσα από προέδρους με φιλοδοξίες, μεγάλα μπάτζετ και παράγοντες που βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, γερές υποδομές και ορθά στελεχωμένα συστήματα οργάνωσης. Για τον γονατισμένο γίγαντα της Αθήνας, το πρωτάθλημα μέσα στον Πειραιά σημαίνει πολλά.

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένας σύλλογος, βγαλμένος από τα σπλάχνα της πρωτεύουσας και με χιλιάδες φίλους εξαπλωμένους σε όλη την επικράτεια. Δεν ήταν παντοτινός πρωταθλητής, όπως ευαγγελιζόταν ο ύμνος του, ενίοτε μάλιστα μεγαλοπιανόταν με σλόγκαν του τύπου «μας κακομαθαίνετε, κύριε πρέσβη μου» ή «εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ». Διέθετε ωστόσο διαχρονικά αίγλη, κύρος, και μια ένδοξη φανέλα, της οποίας το ειδικό βάρος χάρισε στην Ελλάδα τις σημαντικότερες διεθνείς διακρίσεις της.

Όλα αυτά ατόνησαν, ανάμεσα σε διοικητικούς εμφυλίους, εσωτερικούς σπαραγμούς, πολυμετοχικότητες που φαντασιωνόταν τον Παναθηναϊκό ισχυρότερο από τον Αμπράμοβιτς, αλλαγές συσχετισμών με γνώμονα το «ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε και όλοι οι άλλοι να πάνε να γ@&ούν», αδελφοκτόνες καμπάνιες οργανωμένων με δική τους ατζέντα συμφερόντων, χουλιγκανικά ραντεβού θανάτου της λεωφόρου Λαυρίου, που αηδίασαν το νουνεχές φίλαθλο κοινό, αηδία την οποία επέτειναν οι κατά τόπους Ριζουπόλεις και τα διαιτητικά ταχυδακτυλουργικά αλά «κάλυπτα κι εγώ τον Κατσουράνη».

Με τον χαμό των αδελφών Γιαννακόπουλου, η πράσινη οικογένεια απώλεσε και την ύστατη αυτοκρατορία της, τον μπασκετικό εξάστερο του Ομπράντοβιτς. Αγωνιστικά ισχνός, οικονομικά ενδεής, ο Παναθηναϊκός δεν παύει να περιμένει τον επόμενο ευεργέτη του, και στο μεσοδιάστημα αρπάζεται από τα κατορθώματα του γυναικείου μπάσκετ όπως ο πνιγμένος από τα μαλλιά του. Απόλυτα δικαιολογημένα όλα αυτά, τα κορίτσια είναι φίνα και η απανταχού παναθηναϊκοφροσύνη ευγνωμονεί.

Πράγματι, η Λολίτα Λύμουρα και η παρέα της ξέρουν τι σημαίνει μαχητική ψυχή. Ξέρουν ότι η αγάπη για τον σύλλογο είναι ένα μικρόβιο, το οποίο θα μας διαποτίζει όσος χρόνος και αν παρέλθει. Η Λολίτα Λύμουρα του (σχεδόν) triple double, η Τσάστιτι Ριντ των 24 πόντων και 14 ριμπάουντ, η οποία έκανε το ματς προσωπική της υπόθεση στις κρίσιμες στιγμές της πρώτης περιόδου, η Κόλμπι Μόργκαν, με την ζογκλερική απόδοση που έκρινε τον φαινομενικά χαμένο δεύτερο τελικό, η Πετρούλα Μούλη, η Όλγα Χατζηνικολάου, η Ασπασία Καλαμπάκου, καθώς και όλο το σύνολο, που ανταπεξήλθε στο βοηθητικό του ΣΕΦ δίχως σέντερ μετά τον τραυματισμό της Γέλενα Λεουτσάνκα, γνωρίζουν ότι παίζεις γιατί ερωτεύτηκες το άθλημα και την ομάδα σου.

Τα δίνεις όλα για το χειροκρότημα της εξέδρας, για να βγεις στον δρόμο με ψηλά το κεφάλι, αλλά και διότι, σύμφωνα με την υπέροχη φιλοφρόνηση της προπονήτριας Έλενας Καπογιάννη προς τον ΟΣΦΠ, «το μέγεθος του αντιπάλου δίνει μεγαλύτερη αξία στη νίκη μας». Fair play. Τι παραπάνω να ζητήσει κανείς;