Καλοκαιρινή αναρρίχηση στην Πάρνηθα: Tips και συμβουλές

Στην Ελλάδα τα αναρριχητικά πεδία δεν είναι λίγα. Κι όμως αυτή η αίσθηση του αγνώστου με μια υποψία οτι έχω υψοφοβία ή ακροφοβία (δεν είχα καταλήξει) με κρατούσε πάντα μακριά από τα βράχια και μου στερούσε την ευκαιρία να δοκιμάσω κάτι πιο περιπετειώδες και εννοείται να γνωρίσω κουλ ανθρώπους, λάτρεις του βουνού. Ώσπου από σπόντα ακολούθησα μια τυχαία μέρα κάτι γνωστούς μου στα πεζοπορικά μονοπάτια της Πάρνηθας κι έπειτα στα αναρριχητικά πεδία. Τότε κατάλαβα οτι δεν χρειάζεται να είσαι βετεράνος rock climber για να δοκιμάσεις τις αντοχές σου και στην τελική σε όλα υπάρχει μια καλή αρχή για μαθήματα. Που να φανταστώ οτι θα κολλούσα! Δεν μπορώ να περιγράψω την αίσθηση σκαρφαλώματος στην ύπαιθρο γιατί για τον καθένα είναι υποκειμενική. Πάντως μοιάζει με ένα εγκεφαλικό παιχνίδι, σαν το παζλ, μόνο που το κομμάτι είσαι εσύ και προσπαθείς κάθε φορά να κάνεις το κατάλληλο fitting με τα υπόλοιπα κομμάτια του βράχου.

Η Πάρνηθα ήταν το κατάλληλο μέρος. Λίγο οι ήπιες κλιματολογικές συνθήκες, η οργάνωση των διαδρομών, η εύκολη προσβασιμότητα (περίπου 30 χλμ από την Αθήνα), η τεράστια καταπράσινη θέα από τα 1413 μέτρα, κι όλα μαζί κάνουν το μεγαλύτερο βουνό της Αττικής το αγαπημένο σποτ των έμπειρων και των αρχάριων αναρριχητών της Αθήνας. Η πρώτη μου φορά λοιπόν ήταν στη Μικρή Βαρασόβα και το Έπος Φυλής που είναι από τα πιο δημοφιλή αναρριχητικά πεδία του βουνού και που έγιναν hit μέσα στην καραντίνα. Όποιος θέλει να φτάσει κατευθείαν σε αυτά, έρχεται οδικώς μέχρι τη Φυλή έως τη διασταύρωση για την Ι. Μ. Κυπριανού. Κάτω από τον βράχο ήταν μαζεμένες διάφορες παρέες χωρισμένες σε δυάδες, αναρριχητής και «σχοινο-σύντροφος», αυτός που ασφαλίζει τον άλλον μέσω του σχοινιού. Βασικός όρος το Τop rope, όταν δηλαδή ο αναρριχητής δένεται σε ένα σχοινί το οποίο περνά μέσω ενός συστήματος αγκύρωσης στην κορυφή της διαδρομής και κάτω στα χέρια αυτού που τον ασφαλίζει. Θεωρείται ότι πρέπει για το ξεκίνημα κάποιου ώστε να μην νιώθει ανασφάλεια. 

Μερικές φορές ακόμα κι ένα απλό περπάτημα στα βράχια μας δείχνει οτι χρειάζεται δουλειά στα πόδια, πόσω μάλλον όταν μιλάμε για σκαρφάλωμα ή scrambling. Tα παπούτσια αναρρίχησης σίγουρα θα βοηθήσουν να νιώσεις εμπιστοσύνη στα πατήματά σου ακόμα και στα πολύ μικρά που ίσα που φαίνονται.

Προσωπικά δεν είχα αυτοπεποίθηση στα δικά μου και εκεί που είχα ξεκινήσει τη διαδρομή και πορευόμουν έπεσα με αποτέλεσμα να αιωρηθώ με το σχοινί για λίγα μόλις λεπτάκια, αρκετά όμως για να πανικοβληθώ. Για να βοηθήσω κάποιον, και χωρίς να είμαι ειδικός φυσικά, θα αναφέρω απλά τι λειτούργησε στη δική μου περίπτωση, κι αυτό δεν ήταν άλλο από τις πολύ βαθιές, αργές αναπνοές. Από τη στιγμή που έλεγξα τον ρυθμό της αναπνοής μου κατάφερα να ξαναπιαστώ. Κι επειδή η ψυχολογία παίζει μεγάλο ρόλο το δεύτερο που προτείνω είναι να φοράς απ΄ την αρχή ένα κράνος γιατί έτσι είτε γλιστρήσει απρόσμενα ένα πόδι, είτε πέσει κάποια πέτρα, εσύ ξέρεις οτι είσαι εν μέρη καλυμμένος, άρα έχεις λιγότερο στρες. Κάπως έτσι και μετά από πολλές ώρες σκαρφάλωμα θα βελτιώσεις την τεχνική σου και βασικά θα αποκτήσεις το δικαίωμα να ονειρεύεσαι ψηλότερες κορυφές και πιο περιπετειώδεις διαδρομές. 

Αυτοί που μου έκαναν εντύπωση στην Πάρνηθα ήταν η παρέα του Ντένη και του Αγγελή, που είχαν κατασκηνώσει και κοιμηθεί από το προηγούμενο βράδυ μπροστά στον βράχο για να σηκωθούν το πρωί και να γαντζωθούν. Μενιδιώτες, όλοι τους αναρριχητές από τα δέκα τους, ασχολούνται με το σπορ πριν γίνει μόδα και χωρίς να χρειάζονται μια πανδημία για να το αγαπήσουν όπως μου είπαν: «H αναρρίχηση απαιτεί μεγάλη συγκέντρωση για τις κινήσεις και τις τεχνικές και κατά κάποιο τρόπο ερχόμαστε εδώ όταν θέλουμε να αδειάσουμε το μυαλό μας από σκέψεις. Και επειδή μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη για το σπορ αυτό και την Πάρνηθα, δενόμαστε περισσότερο και σαν παρέα». Η αναρρίχηση ως την κορυφή του πεδίου γι’ αυτούς παίρνει μόνο μερικά λεπτά.

Tί γίνεται όμως αν δεν έχεις μια παρέα σαν των παιδιών για να σε μυήσουν; Aναρριχητικές σχολές και σύλλογοι υπάρχουν πολλοί και τους βρίσκεις με ένα γρήγορο search στο google. Βασικά ίσως και να ακολουθείς στο instagram κάποιες oμάδες που διοργανώνουν σχετικές δραστηριότητες χωρίς να το έχεις προσέξει. Οι ομάδες αυτές όλο τον χρόνο κανονίζουν πεζοπορικές διαδρομές και αναρρίχηση σε γκρουπ για μικρούς και μεγάλους που διαρκούν συνήθως 4-5 ώρες μαξ και κοστίζουν περί τα 40 ευρώ μέσο όρο, στα οποία πέρα από τον εξειδικευμένο συνοδό περιλαμβάνεται όλος ο απαραίτητος αναρριχητικός εξοπλισμός π.χ κράνος, αναρριχητικά παπούτσια, μποντριέ, σχοινί, καραμπίνερ. 

Συναντιούνται σε καθορισμένη ώρα και μέρος, κυρίως πολύ πρωινές ώρες γιατί δεν υπάρχει λόγος να γίνει εξαντλητικό αυτό ντάλα του μεσημεριού στο κατακαλόκαιρο. Ακολουθεί πεζοπορία ως το αναρριχητικό πεδίο και συνήθως πριν την επιστροφή ένα σύντομο διάλειμμα για κάποιο σνακ. Δεν έχω κάνει αναρρίχηση στο χιόνι ή στην παγωνιά για να σου πω αν η καλοκαιρινή είναι καλύτερη, αυτό όμως που θα σου τονίσω είναι ότι όταν τα ακροδάχτυλα είναι ιδρωμένα από τη ζέστη και ο βράχος καίει απ' τον ήλιο που τον χτυπάει, δεν ενδείκνυται. Γι' αυτό προτείνω να επιλέξεις μια ώρα της ημέρας που έχει σκιά στο εκάστοτε πεδίο.