Στο σουρεαλιστικό μας πρωτάθλημα, όπου κανονικά ισόβια πρωταθλήτρια θα έπρεπε να ήταν η Σουρεάλ Μαδρίτης, συνέβησαν τον τελευταίο καιρό κάποια γεγονότα άξια να μνημονευτούν. Άξια επίσης να αναφερθούν για όσους δεν τα γνωρίζουν, δεν τα έχουν πληροφορηθεί, δεν τα έχουν πάρει χαμπάρι, βρε αδελφέ...
Στο ματς Γιάννινα εναντίον ΑΕΚ το γήπεδο των Ζωσιμάδων είναι κατάμεστο. Από νωρίς έχει δημιουργηθεί το αδιαχώρητο. Κάποια στιγμή του παιχνιδιού οι φίλαθλοι ξεσηκώνονται. Οι οπαδοί όμως της γηπεδούχου ομάδας ψάχνουν να βρουν από πού έρχονται οι ιαχές που δονούν την ηπειρώτικη ατμόσφαιρα. Ενστικτωδώς γυρίζουν τα κεφάλια τους και ψάχνουν έξω από το γήπεδο. Δεν κάνουν λάθος. Σε παρακείμενη πολυκατοικία με θέα τον αγωνιστικό χώρο έχει στηθεί πανηγύρι κανονικό. Ο κάμεραμαν εστιάζει. Η πρώτη εικόνα θυμίζει ακίνητο που τελεί υπό κατάληψη. Από τα γαλανόλευκα κασκόλ και τις ιδίου χρώματος σημαίες που κυματίζουν, εύκολα αντιλαμβάνεσαι ότι η κατάληψη δεν είναι έργο άστεγων ακτιβιστών αλλά οπαδών του ΠΑΣ. Τα μπαλκόνια από τον πέμπτο όροφο και πάνω, που έχουμε εικόνα, κοντεύουν να υποχωρήσουν από τον πολύ κόσμο. Στο ρετιρέ ο φακός καταγράφει την πολυπληθέστερη ελληνική οικογένεια. Παντού κεφάλια όλων των ηλικιών. Έχεις ξαφνικά την απόλυτη βεβαιότητα ότι το δημογραφικό δεν άγγιξε ούτε στο ελάχιστο την πόλη των Ιωαννίνων. Ένα πανό σκεπάζει τα κάγκελα του μπαλκονιού. Τα τεράστια κεφαλαία γράμματα σε βοηθούν να διαβάσεις: ΠΑΣ ΡΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΡΕΤΙΡΕ!!! Τι ωραία! Τι καταπληκτικές εικόνες και πόσα συναισθήματα γεννούν αβίαστα. Αλήθεια, μετά από αυτό γιατί να θέλεις να δεις το παιχνίδι; Γιατί να θέλεις να μάθεις πόσο έληξε το ματς; Γιατί να σε απασχολεί πώς η ΑΕΚ σε μία μόνο φάση κατάφερε να έχει δύο δοκάρια; Τι σε νοιάζει αν την πρόδωσε η άμυνά της και δέχθηκε ένα αστείο γκολ; Πόσο εύκολα κολλάς στο δέντρο και χάνεις το δάσος;
Μερικά χιλιόμετρα βορειότερα, για την ίδια αγωνιστική, ο Ηρακλής υποδεχόταν στο Καυταντζόγλειο Στάδιο τη Λάρισα. Μικρή λεπτομέρεια, το ματς διεξάγονταν χωρίς οπαδούς, κεκλεισμένων των θυρών. Ο Γηραιός βγαίνει από τη μάχη νικητής. Η λήξη του παιχνιδιού βρίσκει τους ποδοσφαιριστές με τις γαλάζιες εμφανίσεις να πανηγυρίζουν. Κάποιοι παίρνουν το δρόμο προς τα αποδυτήρια. Ο αρχηγός, όμως, Κατσιαμπής τούς φωνάζει να γυρίσουν πίσω. Συγκεντρώνονται στο κέντρο του γηπέδου, και αυτός ζητάει να τον ακολουθήσουν δείχνοντας κάπου στο υπερπέραν, κάπου στο πουθενά. Μα τι κάνει, αναρωτιόμαστε όλοι που παρακολουθούμε την εξέλιξη από τις μικρές οθόνες. Πού πάει, ποιους χαιρετά, αφού δεν υπάρχει ψυχή στο γήπεδο. Τη λύση δίνει για μία ακόμη φορά ο κάμεραμαν, ο οποίος δεν αφήνει στιγμή τον αρχηγό να του φύγει από το κάδρο. Οι συμπαίκτες του ακολουθούν τα βήματά του. Φτάνοντας στην άκρη του αγωνιστικού χώρου, κοντά στο κόρνερ, σηκώνουν όλοι μαζί τα χέρια και χαιρετάνε στον ουρανό. Τι μεταφυσική σκηνή είναι αυτή; Ξαφνικά η κάμερα σηκώνεται και αποκαλύπτει καμιά τριανταριά οπαδούς του Γηραιού με πλήρη οπαδική εξάρτηση, σε μια πολυκατοικία έξω από το στάδιο, να ζητούν από τα ινδάλματά τους να έρθουν σε αυτούς. Ποτέ άλλοτε άνθρωποι τόσο μακριά δεν ένιωσαν τόσο κοντά ο ένας με τον άλλο. Ο μύθος ότι οι πολυκατοικίες μάς αποξενώνουν κατέρεε με μιας μπρος στα μάτια όλης της φίλαθλης Ελλάδας.
Αυτά θα μας μείνουν να προσέχουμε από το πρωτάθλημα. Γιατί το αγωνιστικό κομμάτι έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Μένει μόνο το ντέρμπι των αιωνίων, για να μάθουμε ποιος θα κατακτήσει τον τίτλο. Με την ΑΕΚ να έχει χάσει δύο ντέρμπι μέσα σε τέσσερις μέρες και τον ΠΑΟΚ να προσφέρει στους οπαδούς του που τον ακολουθούν δώρο δυο πίτσες γίγας κάθε φορά που σκοράρει, το ενδιαφέρον για το νικητή του τίτλου είναι ανάλογο με αυτό των εκλογών. Ένας από τους δύο παραδοσιακά μεγάλους θα στεφθεί νικητής. Δύο οι μονομάχοι στο ποδόσφαιρο, δύο και στην πολιτική. Ομάδα να κάνει την έκπληξη δεν υπάρχει. Αμφιβάλλω αν υπάρχει και διάθεση για εκπλήξεις. Ο μόνος που θα μπορούσε να ανατρέψει αυτό το βαρετό σκηνικό είναι ένας και βρίσκεται εξόριστος από τον ποδοσφαιρικό καθωσπρεπισμό στην όμορφη και γραφική Καβάλα. Ο Μάκαρος ο Ψωμιάδης. Μετά από κάθε ατυχές αποτέλεσμα της ομάδας όταν οι κακές γλώσσες τον κατηγορούν ότι έδωσε το παιχνίδι, απαντά στους κακεντρεχείς ότι δεν σέβονται τίποτα, μια που το κουμάντο στην ομάδα κάνει ο γιος του. Κι όταν πάλι μετά από νίκη κάποιοι άλλοι ενθουσιασμένοι τού λένε ότι μια χαρά τα πάει ο μικρός, αυτός κουνάει το κεφάλι κι απαντά: Ποιος μικρός ρε, ας μην ήμουν εγώ να μιλήσω και θα σου έλεγα…
20°
