European Super League: Το αστείο που κράτησε μόνο 2 μέρες

Τελικά και παρά την επιτυχία που όλοι περιμέναμε σε μια προσπάθεια που έχει το ίδιο όνομα με το σπουδαίο ελληνικό πρωτάθλημα, η ευρωπαϊκη Super League δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα αστείο που κράτησε δύο ημέρες.

Προφανώς η μικρή του διάρκεια δεν είχε να κάνει τόσο με τις αντιδράσεις των οπαδών των ομάδων, όπως με διάθεση κολακείας (ή με ρομαντισμό) γράφουν και λένε πολλοί δημοσιολογούντες, όσο με τη σκληρή και απόλυτη αντίδραση των κουμανταδόρων του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου (της UEFA) και των πολιτικών ηγετών. Τα χιλιάδες αρνητικά ποστ, οι εκατοντάδες διαμαρτυρόμενοι με πλακάτ έξω από τα γήπεδα και τα δεκάδες πύρινα άρθρα αντέχονται και ξεπερνιούνται, αλλά ο αποκλεισμός των ομάδων από τις εγχώριες και των παικτών από όλες τις διοργανώσεις σε συνδυασμό με έναν πόλεμο από τις πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης, είναι περισσότερα από όσα μπορούν να αντέξουν ακόμα και ποδοσφαιρικά μεγαθήρια. Το αποτέλεσμα ήταν ο επιβλητικός συνασπισμός των ισχυρών να μετατραπεί σε μια παρέα από μικρά χνουδωτά κουταβάκια που σε κάτι λιγότερο από 48 ώρες έβαλαν την ουρά κάτω από τα σκέλια.

Η αναπόφευκτη ερώτηση είναι γιατί; Γιατί μπήκαν όλοι αυτοί στον κόπο να ζωστούν με βόμβες και να απειλήσουν να τινάξουν στον αέρα το ευρωπαϊκό (και στην ουσία το παγκόσμιο μιας και εδώ είναι η βιτρίνα του) ποδόσφαιρο όταν είναι φανερό ότι τελικά οι βόμβες τους αντί για εκρηκτικά υλικά είχαν μέσα τους παγωτά και σαντιγί; Τι περιμέναν; Ότι η UEFA θα τους επιτρέψει να της διαλύσουν το μαγαζί; Ότι οι πρόεδροι και οι πρωθυπουργοί δεν πρόκειται να ασχοληθούν με μια τεράστια ευρωπαϊκή επιχείρηση που, πέρα από τα πολλά δις του τζίρου της, λειτουργεί και ως συγκολλητική ουσία για όλη την ήπειρο; Ήταν τόσο κακή η πληροφόρησή τους ή τόσο κακοί μάνατζερ οι ίδιοι; Τι στο διάολο σκέφτονταν;

Μια εξήγηση που ακούω και διαβάζω είναι πως στην πραγματικότητα το όλο εγχείρημα ήταν μια μπλόφα προκειμένου να διεκδικήσουν περισσότερα χρήματα από την UEFA, αλλά δεν με πείθει. Η η άτακτη υποχώρηση, οι παραιτήσεις και η γενικότερη ξεφτίλα του να βάζεις την ουρά στα σκέλια και να διαλύεσαι μέσα σε δυο ημέρες από την κήρυξη του πολέμου, περισσότερο από την ύπαρξη κάποιου κρυφού σχεδίου φανερώνει την πλήρη απουσία του. Ή μάλλον την πλήρη απουσία ενός σχεδίου που να μην είναι για τα πανηγύρια.

Στην πραγματικότητα όλα δείχνουν ότι το σχέδιο για την ευρωπαϊκή Super League καταστρώθηκε από ανθρώπους που όχι μόνο είναι αποκομμένοι από την ποδοσφαιρική παράδοση και τους φαν αλλά και από την ίδια την πραγματικότητα.

Κάποιοι από αυτούς επειδή οι ομάδες τους έχουν πραγματικό πρόβλημα επιβίωσης (όπως συμβαίνει με τις φούσκες που είναι έτοιμες να σκάσουν) και κάποιοι από διάθεση για περισσότερα κέρδη, οι παράγοντες των μεγάλων ομάδων της Ευρώπης (των περισσότερων τουλάχιστον, για να μην αδικήσω αυτους της Μπάγερν και της Παρί) κατάφεραν να μοιάζουν με θαμώνες επαρχειακού καφενείου που ανάμεσα στο τέταρτο και πέμπτο τσίπουρο στήνουν κυβέρνηση και βρίσκουν λύσεις για οικονομία, άμυνα, υγεία, παιδεία, γραφειοκρατία κοκ.

Δυστυχώς την ίδια απόσταση από την πραγματικότητα μοιάζουν να έχουν και πολλοί από τους φαν οι οποίοι ξαφνικά άρχισαν να διαμαρτύρονται για τη δύναμη του χρήματος. Υποστηρικτές ομάδων με μπάτζετ εκατοντάδων εκατομμυρίων, με πάγκους που ξεσκονίζονται από παικταράδες οι οποίοι αγοράστηκαν με εξωφρενικά ποσα για να παίζουν μια στις δέκα, ξαφνικά ενοχλήθηκαν που «το χρήμα κάνει κουμάντο στο ποδόσφαιρο».  Ίσως να νόμιζαν ότι οι σταρ που παρακολουθούν μαγεμένοι και χειροκροτούν δυο φορές την εβδομάδα ήρθαν στην ομάδα τους για τη φανέλα και ότι οι ομάδες στις κάτω θέσεις της βαθμολογίας (ή οι ομάδες άλλων χωρών) είχαν τα χρήματα να φτιάξουν τα ίδια ρόστερ και απλώς δεν καταδέχτηκαν. 

Και αυτή η συνολική απόσταση από την πραγματικότητα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Γιατί το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο χρειάζεται όντως πολλά λεφτά για να παραμείνει το ίδιο συναρπαστικό και θεαματικό  με ομάδες γεμάτες παικταράδες από όλο τον κόσμο (δείξτε σε κάποιον που είναι against modern football έναν σχετικά καλό αγώνα της δεκαετίας του 80 και μετρήστε αν θα καταφέρει να τον παρακολουθήσει για περισσότερα από 10 λεπτά) αλλά ταυτοχρόνως χρειάζεται να διατηρήσει την μοναδικότητα του ποδοσφαίρου: την αίσθηση (που όσο περνάει ο καιρός μετατρέπεται σε ψευδαίσθηση, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία) ότι στη μπάλα όλα μπορούν να συμβούν.

Μέχρι στιγμής, ευτυχώς, οι ανάγκες αυτές ικανοποιούνται μια χαρά από την UEFA και το Champions το League της και μακάρι όταν έρθει η ώρα για ριζικές αλλάγες (αναπόφευκτα θα έρθει), αλλαγές από τις οποίες στ’ αλήθεια θα εξαρτάται το ποδόσφαιρο, αυτές να μην αποφασιστούν από διοικήσεις που είναι τόσο αποκομμένες και από την πραγματικότητα και από το παιχνίδι. Και μπράβο τους.