Ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης είναι το πρότυπο που έχουμε όλοι ανάγκη

Λίγες μόλις ημέρες πριν, ο Παναθηναϊκός αγωνιζόταν στο γήπεδο «Απόστολος Νικολαΐδης» με αντίπαλο τη Λάρισα. Στις καθυστερήσεις του παιχνιδιού, ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης βρίσκει δίχτυα και γράφει το τελικό 2-0 για τους γηπεδούχους.

Οι πανηγυρισμοί, που ακολουθούν, έξαλλοι. Σύσσωμη η ομάδα του Παναθηναϊκού γίνεται μία αγκαλιά. Είναι το πρώτο γκολ του 20χρονου άσου με τη φανέλα του «τριφυλλιού». Ένα γκολ σημαντικό τόσο για την καριέρα του όσο και για τον ίδιο.

Τον λόγο θα τον εξηγούσε λίγη ώρα μετά στη συνέντευξη που παραχώρησε μετά το τέλος του αγώνα.

«Έχω πει στον εαυτό μου πως κάθε γκολ που θα βάζω θα πηγαίνει σε ένα άτομο το οποίο είναι ψηλά. Είναι και μια δικαίωση για τον εαυτό μου». Ήταν αφιερωμένο στη μητέρα του, η οποία είχε φύγει από τη ζωή, τέτοιες ημέρες, το 2017, όταν ο ίδιος ήταν 16 ετών.

«Εδώ δεν χωρούν οπαδικά»

Η εικόνα του δακρυσμένου Εμμανουηλίδη δεν άφησε ασυγκίνητο κανέναν. Ανεξαρτήτως ομάδας, χιλιάδες ήταν εκείνοι που έσπευσαν να μιλήσουν με τα καλύτερα λόγια για εκείνον.

Ξεκινώντας με το πλέον καθιερωμένο «εδώ δεν χωρούν οπαδικά», απέδειξαν πως κάποια πράγματα είναι πράγματι έτσι. Υπεράνω τέτοιων «ιδεολογιών». «Από έναν Ολυμπιακό», «από έναν ΑΕΚτζή», «από έναν ΠΑΟΚτσή», «από έναν Αρειανό». Όλα τα μηνύματα στήριξης και σεβασμού ήταν υπογεγραμμένα από αντιπάλους. 

Αποκορύφωμα αναγνώρισης αποτέλεσε η εικόνα του στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας του Ολυμπιακού, η οποία με τη σειρά της υποκλίθηκε στον 20χρονο άσο του Παναθηναϊκού.

Ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης είχε καταφέρει αυτό που ελάχιστα γεγονότα -και κυρίως όλα δυσάρεστα- έχουν κατορθώσει στην Ελλάδα. Να ενώσει έστω και για λίγο τους οπαδούς όλων των ομάδων, που στην όψη του, είδαν πέρα από έναν ποδοσφαιριστή μίας αντίπαλης ομάδας, έναν άνδρα, ένα παιδί, έναν γιο, που στη θύμηση της μητέρας του συγκινείται και «λυγίζει». Και αυτό, δεν έχει χρώματα.