Βλέποντας από κοντά το πρώτο ματς του Πανιωνίου στη Γ' Εθνική

Πλατεία Νέας Σμύρνης. 12 η ώρα το μεσημέρι. Κυριακή. Όλα τα μαγαζιά και τα παγκάκια είναι γεμάτα με νέους και οικογένειες που έχουν βγει για να χορτάσουν ήλιο. Σε μια γωνιά στέκεται ένας ηλικιωμένος άνδρας ο οποίος συνεχώς κοιτάζει το ρολόι του ανήσυχα. Πίσω του βρίσκεται ένα γκράφιτι με το σήμα του Πανιωνίου. Του πιάνουμε κουβέντα. Από μικρό παιδί θυμάται να βλέπει την ομάδα. Μαζί και στις χαρές, μαζί και στις λύπες. «Όλα θα πάνε καλά. Στήριξη και αγάπη στο σύλλογο πάνω απ’ όλα» μας λέει και τον αποχαιρετάμε. Ήρθε η ώρα να τραβήξουμε την κατηφόρα για το γήπεδο.

Η φετινή χρονιά είναι μία από τις πιο ιδιαίτερες και περίεργες στην ιστορία του Πανιωνίου. Τα τελευταία χρόνια, ο Ιστορίκος πραγματοποιήσε μέτριες σεζόν τερματίζοντας συνήθως στις χαμηλές θέσεις του βαθμολογικού πίνακα, με αποκορύφωμα την περσινή που βγήκε τελευταίος και υποβιβάστηκε στη Β’ Εθνική. Κι ενώ όλοι πίστευαν πως θα αγωνιζόταν εκεί, ορισμένα οικονομικά προβλήματα και το ναυάγιο στις συζητήσεις για την ανεύρεση επενδυτή, τελικά τον οδήγησαν στη Γ’ Εθνική, για πρώτη φορά στην ιστορία του.

Φτάνοντας έξω από το γήπεδο, ο κόσμος είχε αρχίσει να πληθαίνει. Οι πιο πολλοί είχαν στηθεί έξω από το τυροπιτάδικο του Νίκου, ένα στέκι το οποίο κρατά από πολύ παλιά στη γειτονιά. Σ’ αυτό, οι περισσότεροι φίλαθλοι της ομάδας συνηθίζουν να μαζεύονται πριν από τους αγώνες, να τρώνε τη ξακουστή του τυρόπιτα και να μπαίνουν στο γήπεδο για να δουν το ματς. Έχει γίνει κάτι σαν παράδοση πλέον.

Τρώμε στο πόδι από μια τυρόπιτα και μπαίνουμε μέσα. Τίποτα δεν θυμίζει αγώνα της Γ’ Εθνικής. Οι κερκίδες, η προπόνηση, τα πανό, ακόμη και οι ξεχασμένες ταμπέλες της Super League από την περσινή χρονιά. Όλα εκεί.

Με το που περνάμε την είσοδο, φοράμε μάσκα, δηλώνουμε τα στοιχεία μας και θερμομετρούμαστε. Νέα πραγματικότητα. Γύρω μας οι τοίχοι είναι γεμάτοι με προτομές, φωτογραφίες και τρόπαια του Πανιωνίου από το 1890, όταν και ιδρύθηκε στη Σμύρνη, έως σήμερα. Μεταξύ αυτών και τα δύο Κύπελλα Ελλάδος του 1979 και του 1998 αντίστοιχα.

Οι κερκίδες είναι άδειες, μ’ εξαίρεση μόνο εκείνη κάτω από το σκέπαστρο. Οι Πάνθηρες, οι φανατικοί της εξέδρας, έλειπαν επίσης από τη γνωστή τους θέση, όχι όμως και από τον αγώνα, καθώς είχαν κατασκηνώσει ακριβώς δίπλα, πίσω από τα κάγκελα του γηπέδου, μαζί με μερικούς ακόμη φιλάθλους της ομάδας που βρέθηκαν εκεί για να την στηρίξουν στο δύσκολο νέο ξεκίνημα.

Μπορεί οι συνθήκες να είναι πρωτόγνωρες για τον σύλλογο, ωστόσο, τους τελευταίους μήνες παρατηρείται ένα μεγάλο κύμα ομοψυχίας και συσπείρωσης στις τάξεις του. Πρωτεργάτες αυτού, μεταξύ άλλων, ο Γιάννης Μανιάτης και ο Νίκος Σπυρόπουλος, παλαίμαχοι πλέον ποδοσφαιριστές του συλλόγου οι οποίοι αγωνίστηκαν σε μια εποχή που κυριαρχούσε στο ελληνικό πρωτάθλημα, έχοντας στις τάξεις του παίκτες όπως τον Ρεκόμπα και τον Εστογιανόφ, και φυσικά ο Γιάννης Κοντοές που πήρε την μεγάλη απόφαση και γύρισε στη Νέα Σμύρνη, κυρίως για να στηρίξει τα νεαρά παιδιά του νέου ρόστερ τα οποία θα κληθούν να φέρουν εις πέρας μια δύσκολη αποστολή: να επιστρέψουν τον Πανιώνιο εκεί που ανήκει.

Ο πρώτος αγώνας της νέας εποχής είναι κόντρα στον Πανναξιακό. Και για ‘κείνους το θέαμα μοιάζει περίεργο. Δεν είναι και το πιο απλό πράγμα να παίζεις από το πουθενά σ’ ένα γήπεδο που είχες συνηθίσει να βλέπεις μόνο από την τηλεόραση. Για να τον ευχαριστήσουν, μάλιστα, λίγο πριν από την έναρξη του αγώνα, οι νησιώτες παρέδωσαν στους κυανέρυθρους ένα καλάθι γεμάτο καλούδια από τον τόπο τους και τυριά για τα οποία είναι ξακουστά σ’ όλο τον κόσμο.

Οι κραυγές από τα αποδυτήρια φτάνουν ως έξω. Το πάθος των ποδοσφαιριστών αντικατοπτρίζεται και στον αγωνιστικό χώρο. Από τα πρώτα λεπτά, το γήπεδο είναι λες και γέρνει. Στο 11ο λεπτό, μόλις, έρχεται το πρώτο γκολ. Οι παίκτες τρέχουν να πανηγυρίσουν στα κάγκελα μαζί με τους πάνθηρες, όσο οι υπόλοιποι στις εξέδρες σηκώνουν τα χέρια ψηλά και να χειροκροτούν σαν τρελοί. Είναι η πρώτη τους χαρά μετά από τόσο καιρό.

Μπορεί ο Πανναξιακός να ισοφάρισε στο 37ο λεπτό, ωστόσο, ο Πανιώνιος έδειχνε πως δεν μπορούσε να χάσει αυτό το ματς. Ο αγώνας τελικά έληξε 4-1, με τους Νεοσμυρνιώτες να πετυχαίνουν τρία γκολ στο δεύτερο ημίχρονο.

Όσοι δεν πρόλαβαν να βρουν μια θέση γύρω από το γήπεδο - ακόμη και πάνω σε ταράτσες πολυκατοικιών όπως έκαναν μερικοί, κρατώντας στα χέρια τους διαρκώς μια σημαία της ομάδας - παρακολούθησαν τον αγώνα μέσω livestreaming δωρεάν στο Youtube, μια χορηγία του δήμου της Νέας Σμύρνης. Οι φωνές, βέβαια, ήταν τόσο δυνατές που άκουγαν τα γκολ πολύ πριν τα δείξει η μετάδοση.

Με το που τελείωσε το ματς, όλοι οι παίκτες έγιναν μια αγκαλιά και έτρεξαν να πανηγυρίσουν κοντά στους λίγους και τυχερούς οπαδούς οι οποίοι κατάφεραν να δουν το ματς από το κοντά. Πίσω στο βάθος, ένα σύνθημα ξεχώριζε. «Ο Πανιώνιος είναι ιδέα και οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ».