Summer in the City: Μουντιάλ Όχι πια κρίση, μόνο μπάλα...

Έφτασε η ώρα. 4 χρόνια μετά την κουτουλιά του Ζιζού είμαστε και πάλι σε θέση εκκίνησης. Οι παρέες συντονίζονται σε αυτοσχέδια pool στοιχήματα, τα ντελιβεράδικα κάνουν προσφορές, τα σελοφάν ξετυλίγονται από τις καινούργιες πλάσμα οθόνες, οι σπορτκάστερ ανατρέχουν στα κλισέ περί «πάντσερ»-«σάμπα»-«λιονταριών» κ.λπ. με τα οποία μεγαλώσαμε και η μαμά Αφρική διοργανώνει για πρώτη φορά Μουντιάλ. Ίσως περισσότερο ευπρόσδεκτο από ποτέ. Σε περίοδο κρίσης συνιστά μια ανέξοδη και εγγυημένη διασκέδαση σε μπαλκόνια, ταράτσες, άντε και στα ποδοσφαιρικά καφενεία. Σέντρα σε 24 ώρες, αυτή τη φορά συμμετέχει και η Ελλάδα. Η A.V. ετοίμασε ένα αφιέρωμα με πρόσωπα, προβλέψεις, events και tips, για να το ζήσεις στα κόκκινα…

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ

Ο Μάκης Μηλάτος θυμάται το «ελληνικό καφενείο» του 1994…

Το 1992-93 φτάσαμε τόσο ψηλά όσο δεν είχαμε καταφέρει ποτέ στο παρελθόν. Μία ομάδα πολύ καλών παικτών κατάφεραν να φτάσουν στο μουντιάλ της Αμερικής του 1994. Προπονητής ο Αλκέτας Παναγούλιας (στην ουσία περισσότερο «Αμερικάνος» ελληνικής καταγωγής, πάρα Έλληνας) και ποδοσφαιριστές όπως: Μανωλάς, Σαραβάκος, Αποστολάκης, Νιόπλιας, Μαχλάς, Μητρόπουλος, Αλεξανδρής, Μήνου, Κωφίδης κ.ά. Το κατόρθωμα αυτό ήταν η αρχή του τέλους. Η πέτρα του Σίσυφου άρχισε ξαφνικά να κατρακυλά κι έγινε το μπάχαλο. Απολογισμός: 3 ήττες, γκολ 0-10, ακραίοι τσακωμοί, ποδοσφαιριστές που υποχρεώθηκαν να κάνουν «βίζιτες» στους ομογενείς, ΕΠΟ που δεν υπήρχε, ο Παναγούλιας που έχασε την μπάλα (αν και περισσότερο τον ενδιέφερε να εξυπηρετήσει τους συμπατριώτες του Ελληνοαμερικάνους, παρά να συγκεντρωθεί στα ματς), ποδοσφαιριστές που έδωσαν συνέντευξη Τύπου για να δηλώσουν ότι «δεν τα παίρνουν» για να παρευρίσκονται με Ελληνοαμερικάνους σε Νέα Υόρκη, Σικάγο και Βοστώνη. Διαπληκτισμοί, ανοργανωσιά, κόντρα προπονητή-ποδοσφαιριστών και... Ελλάς το μεγαλείο σου ή –όπως λέει και η παροιμία– «τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα».

Δεν ξέρω τι θα γίνει σε λίγες μέρες με την εθνική ομάδα στην Αφρική και τι θα καταφέρει. Αισιόδοξος, πάντως, δεν είμαι... Τα γεγονότα όμως του 1994 θα σηματοδοτούν για πάντα την ελληνική πραγματικότητα, την ελληνική νοοτροπία, την αυτοκαταστροφική διάθεση αυτής της χώρας. Το 1994 ζήσαμε αυτό που είμαστε. Και στην ουσία, από τότε, ελάχιστα έχουν αλλάξει γι’ αυτό που λέγεται «ελληνική νοοτροπία»….

ΑΣΤΡΑ ΚΑΙ ΟΡΑΜΑ

Λιονέλ Μέσι (Αργεντινή)

«Να φοράω το 10 στην πλάτη, να ντριμπλάρω όλη την εθνική Αγγλίας, να σκοράρω, να σταματήσουν στην πατρίδα να με κατηγορούν ως «Καταλανό» κι Εκείνος στον πάγκο να με θεωρήσει επιτέλους παιδί του…»

Κακά (Βραζιλία)

«Να μην πάθω ότι ο Ροναλντίνιο το 2006, να επανορθώσω για την κακή χρονιά με τη Ρεάλ και να μπω στο πάνθεον των μύθων, γιατί το 2002 που το κερδίσαμε ήμουν σχεδόν νήπιο»

Κριστιάνο Ρονάλντο (Πορτογαλία)

«Να κερδίσω, να βγω πρώτος σκόρερ και να μου το σκαλίσουν στ’ αλήθεια το άγαλμα του διαφημιστικού της ΝΙΚΕ... και μετά να γίνω ταινία, εγώ θα πρωταγωνιστήσω – σιγά μην αφήσω τον ζουμπά τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ…»

Ουέιν Ρούνεϊ (Αγγλία) 

«Φέτος, το νιώθω, είμαστε κοντά… Δεν θα έχουμε τον ποζερά τον Μπέκαμ, λύσαμε και τα προβλήματα με τα ερωτικά τρίγωνα των συμπαικτών μου, εγώ είμαι τραυματίας αλλά ξέφρενος όλη τη σεζόν… Πάω για πρώτος σκόρερ και φουλ για σερ έτσι και το σηκώσω. Come on lions…»

Νταβίντ Βίγια (Ισπανία)

«Πήρα μεταγραφή στην Μπάρτσα ξεφεύγοντας από τη μιζέρια της Βαλένθια, ο Τόρες είναι χτυπημένος και όλοι με περιμένουν… Οι μπούκηδες με φοβούνται και χαμηλώνουν την απόδοσή μου για αρχισκόρερ, μήπως φέτος αλλάζω επίπεδο;»

5 λόγοι που δεν θα επαναληφθεί το «4-4-2» του 1994

● Μετά το 2001 και την έλευση του χερ Ότο, όσα σκαμπανεβάσματα κι αν ζούμε, το ποτάμι απλά δεν γυρίζει πίσω.

● Γιατί η «προμενάδα» του Αλκέτα Παναγούλια και η χαίτη του Νίκου Τσιαντάκη είναι πια σκηνές που ανήκουν σε ντοκιμαντέρ και όχι στην πραγματικότητα.

● Η οικονομική κρίση επιβάλλει σεμνότητα, πράγμα που σημαίνει ότι πολλοί βλαχοπρόεδροι των ενώσεων της ΕΠΟ δεν θα μάθουν ποτέ πώς είναι η Αφρική και η ομάδα δεν θα περιοδεύσει ως θίασος σε δεξιώσεις ομογενών.

● Το EURO 2008 ήταν ένα καλό μάθημα που τιμώρησε την αλαζονεία κι απενεργοποίησε τον αυτόματο πιλότο με τον οποίο λειτουργούσε η Εθνική.

● Η επική πρόκριση με την Ουκρανία έδειξε ότι υπάρχει ακόμα φλόγα, μέταλλο, τσαμπουκάς και κάποιοι κύριοι Νίνηδες, Παπασταθόπουλοι και Σαμαράδες έτοιμοι για οριστικό λανσάρισμα στο διεθνές catwalk.