Οι δίδυμοι 20χρονοι που παίζουν ποδόσφαιρο στην Αθήνα

Έξω από το γήπεδο της Αλεπότρυπας, σε μια χωμάτινη αλάνα, έχει αρχίσει να μαζεύεται κόσμος. Το υγειονομικό πρωτόκολλο, όμως, είναι αυστηρό: πρώτα θα τελειώσει την προπόνηση η ομάδα και θα αποχωρήσει από το τερέν και ύστερα θα μπει η επόμενη για να ξεκινήσει τη δική της.

Από το μουστάκι ξεχωρίζω τον Σπύρο Πιτσινή. Δίπλα του στέκεται ο δίδυμος αδερφός του, ο Μάριος. Η ομοιότητά τους, αν τους δει κανείς από κοντά, είναι εντυπωσιακή. Όπως λένε κι εκείνοι γελώντας, είναι από τα λίγα ζευγάρια δίδυμων αδερφών που μπορεί να συναντήσει κανείς στα γήπεδα της Αθήνας.

Οι δίδυμοι αδερφοί που έχουν καταφέρει να κάνουν αξιοσημείωτη καριέρα στην Ευρώπη είναι ελάχιστοι. Τα αδέρφια Ράφαελ και Φάμπιο Περέιρα στη Μαν. Γιουνάιτεντ, ο Χαμίτ και ο Χαλίλ Άλντιτοπ που αγωνίστηκαν ως συμπαίκτες και αντίπαλοι στην Bundesliga, οι αδερφοί Ντε Μπουρ στην Μπαρτσελόνα και ο Βασίλι με τον Αλεξέι Μπερεζούτσκι, οι οποίοι έπαιξαν αμφότεροι στην εθνική ομάδα της Ρωσίας.

Και οι δυο τους σήμερα αγωνίζονται στην Πέρα Κλουμπ, μια ομάδα με βαθιά ιστορία στον πέρασμα των χρόνων, η οποία δημιουργήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και επανασυστάθηκε στην Ελλάδα από πρόσφυγες που καταδιώχθηκαν και έφτασαν στην Αθήνα για να χτίσουν μια νέα ζωή.

Η σεζόν που διανύουν με τη φανέλα της είναι η δεύτερη και μπορεί στον πρώτο αγώνα στην Β’ ΕΠΣΑ να είχαν μόνο 10 φιλάθλους –εξαιτίας των υγειονομικών μέτρων για την αποφυγή μετάδοσης του Covid-19–, ωστόσο εκείνοι ξεκίνησαν πολύ καλά καθώς επικράτησαν με σκορ 4-1. Και οι ίδιοι προσπαθούν ακόμη να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Τέλος η παραδοσιακή είσοδος και των δύο ομάδων στο γήπεδο παρέα. Η καθεμία μόνη της, με τους αρχηγούς, μάλιστα, να είναι οι μοναδικοί που έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο για να διαλέξουν περιοχές.

Μπορεί να βρίσκονται στον σύλλογο αρκετούς μήνες, ωστόσο πολλοί από τον σύλλογο, ακόμη και από τη διοίκηση που τους έφερε στην ομάδα, συνεχίζουν να τους μπερδεύουν. «Μερικοί δεν έχουν ταυτίσει ακόμα το πρόσωπο με το όνομα, γι’ αυτό και πολλές φορές δεν μας φωνάζουν με τα μικρά μας, αλλά με τη θέση που παίζαμε. Έμενα τερματοφύλακα και τον Μάριο μπακ» λέει γελώντας ο Σπύρος, ο οποίος έχει να υπερηφανεύεται πως είναι μεγαλύτερος καθώς γεννήθηκε ένα λεπτό νωρίτερα από τον αδερφό του.

Οι ίδιοι μεγάλωσαν στον Περισσό και ξεκίνησαν να παίζουν ποδόσφαιρο στον Απόλλωνα Σμύρνης καθώς ο πατέρας τους είναι φανατικός «Απολλωνιστής». Η τρέλα του πέρασε και σ’ εκείνους, μεγαλύτερο όνειρο των οποίων δεν είναι να παίξουν στον Ολυμπιακό, στην ΑΕΚ ή στον Παναθηναϊκό, αλλά στη Ριζούπολη.

Στο σχολείο, η ομοιότητά τους ήταν ακόμη πιο έντονη. «Παλιότερα ήμασταν εντελώς ίδιοι. Ίδια μαλλιά, ίδιο πρόσωπο, ίδια χαρακτηριστικά, ίδια ενδιαφέροντα. Καμιά φορά για να μας ξεχωρίζουν, κάναμε κούρεμα τα αρχικά των ονομάτων μας. Δεν μας πείραζε, όμως, μας άρεσε που μοιάζαμε τόσο» συνεχίζει ο Σπύρος.

Τα χρόνια, ωστόσο, πέρασαν, ο Σπύρος ψήλωσε λίγο πιο πολύ –1.76 εκείνος και 1.70 ο Μάριος–, άφησε μουστάκι. Πια δεν είναι ολόιδιοι. «Όποιος μας γνωρίσει καλύτερα, θα βρει κι άλλες διαφορές. Για παράδειγμα, εγώ έχω ένα σημάδι από τη γέννα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, ενώ ο Σπύρος όχι. Είναι λεπτομέρειες» προσθέτει ο Μάριος. «Ας μην μιλήσουμε για το χαρακτήρα καλύτερα. Εγώ θεωρώ πως είμαι πιο ευαίσθητος, ήρεμος, χαμηλών τόνων, ενώ ο Σπύρος νευρικός, τα λέει όλα έξω από τα δόντια. Μπορεί να είμαστε δίδυμοι αλλά είμαστε τελείως διαφορετικοί σ’ όλα τα υπόλοιπα».

Σχεδόν όλα αυτά τα χρόνια έχουν παίξει μαζί, μ’ εξαίρεση μόνο μια σεζόν στα 16 τους, που αγωνίστηκαν σε διαφορετικές ομάδες. Θα έπαιζαν, μάλιστα, κι αντίπαλοι σ’ αγώνα ωστόσο η τύχη δεν τους το επέτρεψε. «Το ματς μεταξύ των ομάδων μας τότε, του Αμαρουσίου και της Δάφνης, αναβλήθηκε και την ημερομηνία που ορίστηκε για να πραγματοποιηθεί και οι δύο λείπαμε σε ταξίδι στο εξωτερικό» εξηγεί ο Σπύρος. «Εγώ θα ήθελα να παίξω κάποια στιγμή εναντίον του αδερφού μου. Να τον νικήσω και, αν γίνεται, βάζοντάς του και γκολ» προσθέτει γελώντας ο Μάριος.

Πώς είναι, όμως, για δύο αδέρφια κι ιδιαίτερα δίδυμα, να παίζουν μαζί στο γήπεδο; «Στις φάσεις είμαστε πάντα κοντά γιατί εκείνος παίζει τέρμα κι εγώ άμυνα. Αν ήμουν με κάποιον άλλον, μπορεί να του μιλούσα καμιά φορά λίγο απότομα, αλλά από τη στιγμή που είναι ο αδερφός μου, ενδέχεται να τον κοιτάξω λίγο περίεργα, αλλά δεν θα του πω τίποτα. Για μένα αυτός θα ‘ναι πάντα ο καλύτερος μέσα στο γήπεδο όπως και να ‘χει. Αυτό αισθανόμαστε ο ένας για τον άλλον» συνεχίζει εκείνος. «Να φανταστείς, δεν έχουμε τσακωθεί ποτέ σε αγώνα. Δεν ξέρω πώς γίνεται, αλλά έχουμε καταπληκτική χημεία. Πολλές φορές επικοινωνούμε χωρίς να μιλήσουμε».

Οι ίδιοι, παράλληλα με το ποδόσφαιρο, διαβάζουν για τις σχολές τους. Ο Σπύρος σπουδάζει Μηχανικός στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και ο Μάριος, τουριστικά. Μπορεί οι παρέες τους να έχουν αλλάξει ωστόσο ο ένας για τον άλλον πάντα θα είναι ο καλύτερος φίλος.

Και οι δυο τους λατρεύουν το ποδόσφαιρο και δεν σταματούν να μιλούν γι’ αυτό στον ελεύθερό τους χρόνο. «Στην καραντίνα καθόμασταν και βλέπαμε ποδοσφαιρικούς αγώνες στο Τατζικιστάν. Τέτοια τρέλα» λέει ο Μάριος. «Για μας το ποδόσφαιρο είναι πιο πολύ διασκέδαση και αν κάτσει να παίξουμε σε μεγαλύτερο επίπεδο, γιατί όχι. Δεν το βλέπουμε ανταγωνιστικά. Όποιος κι αν το καταφέρει, θα ‘ναι ίδια η χαρά και για τους δυο μας» καταλήγει ο Σπύρος Πιτσινής. «Το ξέρουμε πως είναι δύσκολο να μείνουμε μαζί στην ίδια ομάδα όσο θα αρχίσουμε να μεγαλώνουμε. Και οι δυο, όμως, γνωρίζουμε πως θα είμαστε μαζί στη ζωή όπως και να ‘χει».

Η κουβέντα μας κάπου εδώ τελειώνει. Η προηγούμενη εφηβική ομάδα τελείωσε την προπόνησή της και οι ποδοσφαιριστές της, ο ένας πίσω από τον άλλο και με αποστάσεις ενός μέτρου μεταξύ τους, βγαίνουν από το γήπεδο. Σειρά έχει τώρα αυτή της Πέρα Κλουμπ. Προτάσσουμε τους αγκώνες μας για χαιρετισμό κι εγώ παίρνω την κατηφόρα. Εκείνοι τρέχουν να βρουν τους συμπαίκτες τους. Ο «τερματοφύλακας» και ο «μπακ» έχουν να πιάσουν δουλειά.