Εθνική Ελλάδας: 17 χρόνια από το θαύμα της Σαϊτάμα

Το ημερολόγιο γράφει 1η Σεπτεμβρίου. Μόλις δύο ημέρες πριν, η Εθνική Ελλάδος έχει ξεπεράσει το εμπόδιο της Γαλλίας και ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει το φαβορί της διοργάνωσης, τις ΗΠΑ. Όλοι μιλούν για μία πολύ καλή πορεία της Ελλάδας που μπορεί να κλείσει ιδανικά με ένα χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιαπωνίας. Θα έπρεπε να περιμένουμε να μάθουμε ποια εκ των Αργεντινή και Ισπανία θα βρισκόταν στο δρόμο μας για το βάθρο. Ο αποκλεισμός από τις ΗΠΑ είναι κάτι παραπάνω από δεδομένος.

Στο παρκέ all stars του NBA. Παίκτες με απύθμενο ταλέντο, αθλητικότητα και το μπασκετικό... DNA να ρέει άφθονο στις φλέβες τους. ΛεΜπρόν Τζέιμς, Ντουέιν Γουέιντ, Κρις Πολ, Κρις Μπος, Ντουάιτ Χάουαρντ, Καρμέλο Άντονι είναι μερικά μόνο από τα ονόματα που επέλεξε ο Μάικ Σιζέφσκι να πάρει μαζί του στην Ιαπωνία. Κι εκείνοι δεν τον είχαν απογοητεύσει. Με το μαχαίρι στα δόντια, έριχναν κατοστάρες και έδειχναν ακλόνητο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου.

Απέναντι τους οι πρωταθλητές Ευρώπης του Παναγιώτη Γιαννάκη. Βασίλης Σπανούλης, Μιχάλης Κακιούζης, Σοφοκλής Σχορτσανίτης, Δημήτρης Διαμαντίδης, Αντώνης Φώτσης, Λάζαρος Παπαδόπουλος, Δήμος Ντικούδης, Θοδωρής Παπαλουκάς, Κώστας Τσαρτσαρής, Νίκος Χατζηβρέττας, Παναγιώτης Βασιλόπουλος έμελλε να γράψουν ξανά ιστορία κι αυτή τη φορά να ακουστεί το επίτευγμά τους σε όλη την υφήλιο.

Ο αγώνας ξεκινά. Οι παίκτες της Εθνικής ομάδας δεν δείχνουν να κλονίζονται από το μέγεθος των ονομάτων των αντιπάλων τους και κάνουν το τέλειο παιχνίδι. Διατηρώντας πάντα επαφή με το σκορ, παίζοντας υποδειγματική άμυνα ζώνης και χάνοντας ελάχιστες επιθέσεις καταφέρνουν και αποκτούν διαφορά στα τελευταία λεπτά του αγώνα.

Οι Αμερικάνοι ήδη καθηλωμένοι από την τροπή που έχει πάρει το ματς, αδυνατούν να βρουν λύσεις. Τα πόδια και τα χέρια τους είναι βαριά πλέον, παίζουν με άγχος γιατί ξέρουν ότι βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο. Δεν το έχουν βιώσει ξανά συνεπώς δεν ξέρουν πως να αντιδράσουν. Το παιχνίδι τελειώνει, ο Θοδωρής Παπαλουκάς κλωτσά μακριά τη μπάλα και οι NBAερς παίρνουν με σκυμμένο κεφάλι το δρόμο για τα αποδυτήρια.

O Σπανούλης σταμάτησε στους 22 πόντους, ο Σχορτσανίτης στους 14, ο Διαμαντίδης στους 12, ο Κακιούζης στους 1, ενώ ο Παπαλουκάς στους 8 πόντους, 12 ασίστ και 5 ριμπάουντ.

Κάπως έτσι η «επίσημη αγαπημένη» θα γινόταν η πρώτη ομάδα που θα κέρδιζε σε επίσημο αγώνα το μεγαθήριο των ΗΠΑ. Δείχνοντας έτσι πως έχει και εκείνη τρωτά σημεία και μπορεί να ηττηθεί. Κάτι που μέχρι τότε φάνταζε όνειρο θερινής νυκτός.

Παίκτες, γυμναστές, προπονητικό επιτελείο. Όλοι μια μεγάλη αγκαλιά στο κέντρο του γηπέδου χορεύουν. Ένας super star, all star του NBA, ο Καρμέλο Άντονι στέκεται με τα χέρια στη μέση και κοιτάζει ψηλά. Δεν το χωράει το μυαλό του. Πώς να το πιστέψει; Κάποιοι άγνωστοι που δεν ήξερε καν την ύπαρξη τους, μόλις τους είχαν πετάξει εκτός τελικού και μάλιστα με 101 πόντους.

Πώς μπορεί να έγινε αυτό; Λέξεις που υπήρχαν στο μυαλό όλων των Ελλήνων από άκρη σ' άκρη της χώρας και της Γης ολόκληρης. Χαρά. Απίστευτη χαρά. Καρδιοχτύπι σε όλο τον αγώνα. Ένα διαρκές «λίγο ακόμη» και «πάμε παλικάρια μου». Όπου κι αν ήσουν εκείνο το μεσημέρι, το θυμάσαι σαν τώρα. Θυμάσαι που βρισκόσουν, με ποιον. Τα πάντα. Τα ουρλιαχτά, τα πανηγύρια, τα χτυπήματα στις πόρτες προσπαθώντας να φύγεις από το σπίτι και να βγεις στο δρόμο. Να αγκαλιάσεις όποιον βρεις μπροστά σου.

Είναι αδιανόητο κι όμως συνέβη. Είναι από τις αναμνήσεις που δεν θες να ξεχάσεις. Αλλά και να θέλεις, δεν θα μπορέσεις ποτέ. Είναι από εκείνες τις ημέρες που ευχαριστείς το Θεό που σε αξίωσε να τις ζήσεις. Πέρασαν κιόλας 15 χρόνια. Αυτό κι αν φαντάζει απίστευτο. Κι όμως ήταν σαν να συνέβη πριν λίγο. Και κάθε χρόνο έτσι θα είναι. Γιατί ο χρόνος για κάτι τέτοιες στιγμές παγώνει για πάντα.