Το μέλλον της επανάστασης των Μπακς

Ανεξάρτητα από την κατάληξη που θα έχει το μποϊκοτάζ που ξεκίνησαν οι Μπακς, η ουσία είναι πως έφερε στη βιτρίνα το τεράστιο πρόβλημα του ρατσισμού και της αστυνομικής βίας κατά των μαύρων. Όλο και περισσότεροι το βάζουν στις καθημερινές συζητήσεις τους. Προβληματίζονται. Kαι δεν είναι λίγοι όσοι αποφασίζουν να «στρατευτούν» δίπλα στις κοινωνίες των αδύναμων. 

Συνήθως τα σπορ θεωρούνται ένας τρόπος για να φεύγει το μυαλό των ανθρώπων από τον πραγματικό κόσμο και να μένει κολλημένο σε δευτερεύοντα, αποσπώντας την προσοχή και μειώνοντας τις αντιστάσεις. Τις τελευταίες μέρες είδαμε, ότι μπορεί να μην είναι πάντα έτσι. Οι Αμερικανοί αθλητές βγήκαν μπροστά ξαφνικά με πολιτικό λόγο, αποφασισμένοι να ανακατέψουν την τράπουλα και να δημιουργήσουν τετελεσμένα, ικανά να παίξουν ρόλο στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου, κόντρα στην υποψηφιότητα του Ντόναλντ Τραμπ. Πρώτος, ο ΛεΜπρον Τζέιμς, ο οποίος αφού ζήτησε να γ...σουν «αυτόν τον άνδρα», έβαλε το πλαίσιο συνέχισης της προσπάθειας: «Η αλλαγή δεν έρχεται μόνο με τα λόγια. Έρχεται με τις πράξεις και πρέπει αυτές οι πράξεις να γίνουν τώρα. Προς τα παιδιά και τις κοινότητες σε όλη τη χώρα, είναι δική μας υπόθεση να φέρουμε την αλλαγή. Μαζί. Γι' αυτό η ψήφος σας είναι πολύτιμη».

Η αποδοχή ήταν τεράστια. Ο πρόεδρος Τραμπ βρισκόταν πάντα απέναντι σ αυτό το ιδιότυπο κίνημα των μαύρων αθλητών -πόσο μάλλον τώρα που έφτασε στο πικ του και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο. Προσπαθούσε συχνά να τους απαξιώσει λέγοντας ότι «το μόνο που ξέρουν είναι να σκάνε μια μπάλα». Και τώρα, με αφορμή τα γεγονότα, βγήκε και είπε ότι οι μπασκετμπολίστες «λειτουργούν σαν πολιτική οργάνωση» επειδή... «τα νούμερα τηλεθέασης είναι πολύ άσχημα καθώς ο κόσμος έχει κουραστεί από το ΝΒΑ»! Φανερή η αμηχανία του μπροστά την νέα πραγματικότητα, που προδίδει και την αδυναμία του να δώσει οποιαδήποτε απάντηση, κι ακόμη περισσότερο λύση, στα θέματα που βάζει ο ξεσηκωμός των μαύρων (και όχι μόνο) αθλητών. Άλλωστε, η κοινωνική του βάση αποτελείται κυρίως από εκείνους που έχει βάλει στο στόχαστρο το νέο κίνημα.

Απ όποια πλευρά κι αν το δούμε, ζούμε σε μια ιστορική στιγμή όπου τα σπορ βγαίνουν έξω από τα στενά όρια των γηπέδων κι αρχίζουν να παίζουν ρόλο πέρα από νίκες, ήττες ή τρόπαια. Πολλοί μιλούν για «πολιτιστικό πόλεμο» από το αποτέλεσμα του οποίου μπορεί να αλλάξει η ζωή των Αμερικανών β΄κατηγορίας -άρα και το μέλλον τους.

Καθόλου παράξενο επίσης, η πόλωση που έχει προκληθεί να οδηγήσει και σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών με νικητές τους μόνιμα χαμένους των εξεγέρσεων. Είναι κάτι στο οποίο βοηθάει η προεκλογική περίοδος. 

Ήδη πολλοί υποστηρικτές του Τραμπ ανακάλυψαν ότι οι μπασκετμπολίστες «ενώ ζουν σκλαβωμένοι στις πολυεθνικές εταιρείες, κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν από τη στιγμή που το αντίτιμο είναι αρκετά εκατομμύρια δολάρια». Και φυσικά, δεν λείπουν κάποιοι που κατηγορούν τους παίκτες για... ρατσισμό απέναντι στον πρόεδρο!  

Όπως και να'χει, το μποϊκοτάζ έδειξε ότι ο αθλητισμός μπορεί να γίνει κινητήρια δύναμη στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη πολύ πιο αποτελεσματική από μια διαδήλωση, μια απεργία ή ένα τυφλό ξεσηκωμό. Και μόνο που μερικά από τα golden boys των σπορ μπαίνουν μπροστά στο πλευρό των κατατρεγμένων της αμερικανικής κοινωνίας, δημιουργεί πρότυπα ικανά να εμπνεύσουν σε μεγαλύτερο βαθμό καταπιεσμένες μάζες απ όσο ένας πολιτικός ή άλλος ηγέτης. Αρκεί να μη ξεφουσκώσει, όπως τόσα και τόσα «επαναστατικά» στη ζωή μας...