Η αδυναμία της Παρί δεν οφείλεται στην κακή βραδιά των δύο αστεριών της, αλλά καθρεφτίζει την αποτυχία της ιδέας τον Αράβων να φτιάξουν ομάδα μόνο με λεφτά
Ήταν εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο έτρεξαν όλοι πάνω στον Νεϊμάρ με τη λήξη του τελικού. Ειδικότερα οι παίκτες της Μπάγερν Μονάχου, πριν αρχίσουν να πανηγυρίζουν τη νέα τους κούπα, πήγαν δίπλα στον Βραζιλιάνο να τον παρηγορήσουν καθώς τον έβλεπαν να κλαίει. Σα να τους τράβηξε μαγνήτης! Τού χάιδευαν το κεφάλι και τού έδιναν κουράγιο για τη συνέχεια.
Εκείνος; Περνώντας την ώρα της απονομής των μεταλλίων μπροστά από το λαμπερό κύπελλο που περίμενε τους Γερμανούς να το σηκώσουν στολισμένο με κόκκινες και άσπρες κορδέλες, δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να το χαϊδέψει λίγο στα... αυτιά. Από τη στιγμή που η νύχτα πήγε στραβά και δεν γινόταν να το κάνει δικό του, προσπέρασε έχοντας καταλάβει πως θα έπρεπε να περιμένει τουλάχιστον ένα χρόνο ακόμα. Άλλωστε, είναι μόλις 28.
Λογικά έχει τρεις τέσσερις σεζόν μπροστά του να ονειρεύεται μια νίκη σε τελικό Champions League. Όμως, ο τρόπος της αντίδρασής του έδειχνε άνθρωπο που βρισκόταν απέναντι στη μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία της ζωής του: ένα Champions League που θα γράφει το όνομά του, χωρίς τον Μέσι, τον Σουάρεζ και τους υπόλοιπους της Μπαρτσελόνα να μπαίνουν μπροστά του, όπως στην απονομή του 2015. Αμέσως μετά, έπεσε πάνω στον Τόμας Τούχελ. Ο προπονητής της Παρί, αφού παρηγόρησε έναν έναν ξεχωριστά τους υπόλοιπους, στάθηκε ιδιαίτερα στον Νεϊμάρ ξέροντας από πρώτο χέρι τον μεγάλο του πόθο που μένει ανεκπλήρωτος.
Όμως, η αποτυχία είναι συνολική. Οι άνθρωποι από το Κατάρ ξόδεψαν ως τώρα πάνω από 1 δισεκατομμύριο ευρώ για μεταγραφές, αλλά έχασαν. Και κατά σύμπτωση στον τελικό έφαγαν το γκολ από τον Κομάν, που είχε φύγει από το κλαμπ το 2014 επειδή δεν μπορούσε να πάρει ευκαιρίες, εγκλωβισμένος ανάμεσα σε τόσα αξεσουάρ πολυτελείας που στόλιζαν και στολίζουν την παριζιάνικη βιτρίνα.
Έπειτα, απέναντι στην αποφασισμένη Μπάγερν Μονάχου τα δύο λαμπερά αστέρια τους έμειναν στα ρηχά του παιχνιδιού. Ο Νεϊμάρ δεν κατάφερε να κυριαρχήσει ούτε για μια στιγμή κυριευμένος φανερά από το άγχος της μεγάλης προσμονής που τον διέλυσε. Έτρεξε, βέβαια, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο συμπαίκτη, κάτι που δείχνει την βαθύτερη επιθυμία του. Όμως, δεν έφτανε. Όσο για τον Εμπαπέ έχασε την καθοριστική ευκαιρία μ ένα τζούφιο σουτ στο πρώτο ημίχρονο που αν έμπαινε γκολ, θα μπορούσε να αλλάξει τις ισορροπίες. Ήταν κι ο πρόσφατος τραυματισμός που τον κράτησε πίσω....
Για πολλούς αναλυτές, η αδυναμία της Παρί να ανταποκριθεί δεν οφείλεται στην κακή βραδιά των δύο αστεριών της, αλλά καθρεφτίζει την αποτυχία της ιδέας τον Αράβων να φτιάξουν ομάδα μόνο με λεφτά. Ναι μεν έρχονται το ένα μετά το άλλο τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα Γαλλίας, αλλά εκεί που ο συντελεστής δυσκολίας μεγαλώνει, η ομάδα χάνει. Φάνηκε για μια ακόμη φορά πως από τη μια οι μεγάλοι σταρ προσθέτουν το επιπλέον, αλλά οι βάσεις μπαίνουν στις ακαδημίες. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο αναπτύσσονται τα κλαμπ μέσα από προγραμματισμό και ολοκληρωμένα συστήματα εξέλιξης. Οι πολυτελείς προσθήκες μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα μόνο όταν υπάρχει το κατάλληλο περιβάλλον. Διαφορετικά... Οι επιδόσεις του Κομάν από τότε που έφυγε σαν αποτυχημένος είναι μια καλή ευκαιρία για να προβληματιστεί ο Τούχελ, αν θέλει στο μέλλον να μην περιορίζεται στο να παρηγορεί τους παικταράδες του. Το μοντέλο Μπάγερν Μονάχου αποδείχθηκε -όχι για πρώτη, ούτε για τελευταία φορά- αποτελεσματικότερο στο ποδόσφαιρο.
Ας δούμε κλείνοντας και το παράδειγμα με τον Εμπαπέ. Ο παίκτης είναι βέρος Παριζιάνος αλλά η ομάδα της πόλης ξόδεψε εκατομμύρια επί εκατομμυρίων για τον φέρει από την Μονακό. Αυτό είναι το μάθημα, πέρα από τις επιδερμικές κριτικές του στιλ αν οι ακριβοπληρωμένοι έδωσαν ή όχι «τα πάντα» για να φτάσουν στην κούπα...
6°
