Μετά τον διασυρμό της Μπαρτσελόνα από τη Μπάγερν στα προημιτελικά του Champions League με 8-2, ο καταλανικός σύλλογος αποδέσμευσε τον Κίκε Σετιέν και ανακοίνωσε την συνεργασία του με τον πρώην ποδοσφαιριστή και βοηθό προπονητή της ομάδας, Ρόναλντ Κούμαν.
Ο θρύλος του Ολλανδού
Ποιος είναι όμως ο Ρόναλντ Κούμαν; Ο Ολλανδός πρώην μαέστρος της Μπαρτσελόνα, με την οποία και κατέκτησε και τώρα καλείται να την οδηγήσει ξανά στην κορυφή της Ισπανίας και της Ευρώπης. Αγαπητός στην εξέδρα και τους ανθρώπους της διοίκησης, ο Κούμαν δεν κάνει το ντεμπούτο του στον πάγκο των «μπλαουγκράνα». Ακριβώς μετά τη λήξη της ποδοσφαιρικής του καριέρας αποφάσισε να γίνει προπονητής, πριν αναλάβει να εργαστεί ως πρώτος προπονητής, δούλεψε το 1997 και το 1998 ως βοηθός στην Εθνική Ολλανδίας του Γκους Χίντιγκ.
Το 2000 επέστρεψε στην ομάδα που αγάπησε, τη Μπαρτσελόνα και πάλι ως βοηθός. Την ίδια χρονιά έκανε το πρώτο του βήμα ως πρώτος προπονητής στην ολλανδική Φίτεσε, που παρά το χαμηλό της μπάτζετ την οδήγησε στην 6η θέση του πρωταθλήματος. Επόμενος σταθμός στην καριέρα του και ίσως ο μεγαλύτερος μέχρι σήμερα, ο Άγιαξ. Ο Κούμαν κατάφερε μέσα στα τέσσερα χρόνια που έμεινε στο Άμστερνταμ να οδηγήσει τον Αίαντα στην κατάκτηση 2 πρωταθλημάτων (2002, 2004), ενός Κυπέλλου εναντίον της Ουτρέχτης με 3-2, αλλά και ενός Σούπερ Καπ (2003: 3-1 την Ουτρέχτη).
Ακολούθησε η Μπενφίκα, με την οποία κατέκτησε το Σούπερ καπ Πορτογαλίας και την οδήγησε στα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Η επιστροφή του, ωστόσο, στην Ολλανδία ήταν πιο γρήγορη απ' όσο πίστευε αφού ανέλαβε την Αϊτχόφεν, με την οποία πανηγύρισε το πρωτάθλημα της Eredivisie και του έδωσε το εισιτήριο για την Ισπανία και την Primera Division.
Η Βαλένθια τον εμπιστεύθηκε και δικαιώθηκε, κατακτώντας το κύπελλο του 2008 επικρατώντας της Χετάφε με 3-1 στον τελικό. Η κακή πορεία της ομάδας όμως στο πρωάθλημα απέφερε την απόλυσή του. Όμοια πορεία είχε και στην Άλκμααρ όπου αποδεσμεύτηκε μετρώντας επτά ήττες σε 16 παιχνίδια. Τελευταίος σταθμός πριν πάει στην Αγγλία ήταν η Φέγενορντ έτσι έγινε ο πρώτος άνθρωπος που πέρασε ως παίκτης και ως προπονητής από τους τρεις μεγάλους του Ολλανδικού ποδοσφαίρου (Άγιαξ, Αιντχόβεν, Φέγενορντ) εκεί έμεινε τρεις σεζόν σταθεροποιώντας την ομάδα στην πρώτη τριάδα του πρωταθλήματος παρά τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε στην αρχή της θητείας του.
Κάπου εκεί άνοιξε το κεφάλαιο της Πρέμιερ Λιγκ, αρχής γενομένης από τη Σαουθάμπτον. Ο προκάτοχός του, Μαουρίτσιο Ποκετίνο, είχε πάρει το δρόμο για το Λονδίνο και την Τότεναμ και ο Κούμαν κλήθηκε να συνεχίσει το άκρως επιτυχημένο έργο του Αργεντινού, αλλά σύντομα χρειάστηκε να πουλήσει τα πιο «βαριά» χαρτιά της ομάδας.
Δύο χρόνια μετά, ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Έβερτον, την οποία και κατάφερε να φέρει στην επιφάνεια του αγγλικού ποδοσφαίρου ξανά, οδηγώντας την μάλιστα στο Europa League. Το κακό ξεκίνημα της επόμενης σεζόν, ωστόσο, ήταν αρκετό για να αποτελέσει παρελθόν και από τα «ζαχαρωτά».
Τελευταίος και πιο πρόσφατος σταθμός της καριέρας του αποτέλεσε η Εθνική ομάδα της Ολλανδίας. Ο Ντικ Άντβοκατ απέτυχε να την οδηγήσει στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου και ο Κούμαν ήταν ο εκλεκτός που θα τον διαδεχόταν. Στα δύο χρόνια που έμεινε, κατάφερε να την οδηγήσει στον τελικό του Nations League το 2019 όπου και ηττήθηκε 1-0 από την Πορτογαλία ενώ εξασφάλισε την παρουσία της στο Euro του 2020 που θα γίνει λόγω του κορωνοϊού το επόμενο καλοκαίρι.
Θα ακολουθήσει το δρόμο του Πεπ Γκουαρντιόλα και του Λουίς Ενρίκε;
Η ιστορία με τους πρώην παίκτες της Μπαρτσελόνα που επιλέγονται για την τεχνική ηγεσία της πάει πολύ βαθιά πίσω στον χρόνο. Ο σύλλογος της Καταλονίας θεωρεί φόρμουλα επιτυχίας αυτό που πέτυχε με τον Πεπ Γκουαρντιόλα και τον Λουίς Ενρίκε και αποζητά από κάθε τεχνικό ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Όπως είναι προφανές, κάθε προπονητής διαθέτει άλλη ποδοσφαιρική ιδεολογία και προσδίδει την δική του «πινελιά» στην ταυτότητα της ομάδας. Μείζον ζήτημα στην περίπτωση της Μπαρτσελόνα, ωστόσο, αποτελεί η ελευθερία κινήσεων που θα επιτραπούν από τη διοίκηση στον Κούμαν τόσο στο σχεδιασμό της ομάδας όσο και στην αλλαγή του στυλ παιχνιδιού της.
Πρόκειται για μία απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχημένη συνεργασία των δύο πλευρών και στο σημείο που έχει φτάσει η ομάδα της Καταλονίας αποτελεί μονόδρομο. Ο Κούμαν πρέπει να έχει την ευχέρεια κάθε είδους πρωτοβουλίας, από την πώληση ηχηρών ονομάτων μέχρι την υιοθέτηση νέου τρόπου παιχνιδιού. Είναι ένα στοίχημα που μπορεί η διοίκηση της Μπαρτσελόνα να μην θέλει να παίξει αλλά αυτή τη στιγμή αναγκάζεται.
Οι «μπλαουγκράνα» αναμφίβολα βρίσκονται σε περίοδο αναδόμησης. Οι παλιές καραβάνες του συλλόγου που τον οδήγησαν στην κορυφή της Ευρώπης έχουν πλέον βαριά πόδια. Το βάρος που καλούνται τόσα χρόνια να σηκώσουν στις πλάτες τους ξεπερνά πλέον τις αντοχές τους και αυτό φαίνεται και στο γήπεδο.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι νέοι ποδοσφαιριστές της Μπαρτσελόνα. Παιδιά με όρεξη, κουράγιο και ταλέντο αλλά χωρίς το βάπτισμα του πυρός που χρειάζεται να έχουν για να αγωνιστούν σε μία τέτοια ομάδα.
Μία ομάδα που ισορροπεί εδώ και καιρό μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και προσπαθεί να καλύψει κενά, αλλά δυστυχώς για εκείνη το πετυχαίνει μόνο επιφανειακά. Και μάλιστα, της έχει κοστίσει πολύ. Πάρα πολύ. Και στο πηλίκο, σχεδόν τίποτα. Περίπου 400 εκατομμύρια δαπανήθηκαν για μόλις τρεις παίκτες. Ντεμπελέ, Κουτίνιο, Γκριεζμάν.
Ο πρώτος αποδείχθηκε επιρρεπής στους τραυματισμούς. Ο δεύτερος δεν έπεισε ποτέ και κανέναν αφού δεν μπόρεσε να θυμηθεί τα μεγαλεία του στο «Άνφιλντ». Ο τρίτος δεν έχει πάρει καθόλου χρόνο ενώ ήρθε ως πρωταγωνιστής από μία εκ των βασικών αντιπάλων της ομάδας.
Το μεγαλύτερο, ωστόσο, ζήτημα εντοπίζεται στη νοοτροπία της Μπαρτσελόνα. Η ισπανική ομάδα προσπαθεί, μάταια, να υπηρετήσει το στυλ παιχνιδιού που την καθιέρωσε επί εποχής Γκουαρντιόλα, χωρίς όμως να τον έχει στον πάγκο. Και μάλιστα, χωρίς τους παίκτες που είχε τότε ή έστω στην κατάσταση που ήταν τότε.
Ενδεικτικό της ανάγκης αλλαγής που πρέπει να επέλθει στον καταλανικό σύλλογο είναι το γεγονός πως το βράδυ του διασυρμού του από τη Μπάγερν με 8-2, ο Σετιέν είχε παρατάξει τη μεγαλύτερη ηλικιακά ομάδα που έχει παραταχθεί από την Μπαρτσελόνα σε ευρωπαϊκό παιχνίδι. Η κατάληξη σίγουρα, δεν ήταν αυτή που ήθελε κανείς.
«Το ψάρι» λέει η παροιμία «βρωμάει από το κεφάλι». Και η Μπαρτσελόνα δεν αποτελεί εξαίρεση. Το ρητό της είναι γνωστό παντού. «Κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος». Και αυτό ακριβώς είναι. Υπεράνω διοικήσεων, υπεράνω παικτών, υπεράνω προπονητών.
Ο Μπαρτομέου, ωστόσο, τα τελευταία χρόνια λειτουργεί με έναν άκρως αντίθετο προς την νοοτροπία της ομάδας τρόπο. Φυσικά, αυτό έχει γίνει αισθητό, δεν περνά απαρατήρητο. Ενδεχομένως όσο υπήρχαν οι επιτυχίες στην ομάδα, αυτό περνούσε στα… ψιλά και δεν ασχολείτο κανείς ιδιαίτερα. Αλλά τώρα που με επιλογές του Μπαρτομέου, η Μπαρτσελόνα δείχνει να καταρρέει, το χαλί έχει σουρώσει και φαίνονται με γυμνό μάτι τα σκουπίδια που προσπαθούσε ο Μπαρτομέου να σπρώξει από κάτω. Όλα τα λάθη που έκανε κατά καιρούς και ακόμα κάνει, έχουν αρχίσει να βγαίνουν στην επιφάνεια και να προκαλούν ανησυχία για το μέλλον της ομάδας.
Τώρα καλείται να βάλει στην άκρη τον εγωισμό του και να κοιτάξει το συμφέρον της ομάδας. Και αν αυτό σημαίνει να περιορίσει την επεμβατικότητα του στα του συλλόγου, τότε θα πρέπει να το κάνει και να επιτρέψει πλήρη ελευθερία κινήσεων στον Κούμαν.
6°
