Η εποχή μετά τον Ρονάλντο και τον Μέσι στο Champions League

Δεν απογοητευόμαστε και συνεχίζουμε να απολαμβάνουμε. Το ποδόσφαιρο στην μετά Κριστιάνο και Μέσι εποχή θα είναι το ίδιο όμορφο. Ίσως και περισσότερο. Το είδαμε στο τελευταίο κομμάτι του συναρπαστικού 2-1 της Παρί με την Αταλάντα όταν μπήκε ο Εμπαπέ και έδωσε στην ομάδα του την ποικιλία που χρειαζόταν για να κάνει την ανατροπή. Κυρίως, όμως, στο 8-2 της Μπάγερν Μονάχου, εκεί που μια ολοκαίνουργη ομάδα διέλυσε τις ως τώρα ισορροπίες και δήλωσε παρούσα στο μέλλον που ξεκίνησε.

Αν κάτι μπορούσε να θαυμάζει κανείς ως τώρα στην Μπαρτσελόνα δεν ήταν τόσο ο ίδιος ο Μέσι, όσο τρόπος με τον οποίο κατάφερνε να τον αξιοποιεί και να τον μοστράρει. Δεν πλήρωνε μόνο πανάκριβα τον ίδιο, μα φρόντιζε να βάζει δίπλα του και γύρω του μερικά ακόμη ακριβά και χρήσιμα αξεσουάρ που βοηθούσαν το μεγάλο αστέρι να μένει κεφάτο, να διώχνει το άγχος για επιβεβαίωση που πάντα φανερώνει όταν βλέπει τα δύσκολα, και γενικά να τού προσφέρει τις συνθήκες, τις προϋποθέσεις και το ιδανικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ήταν σε θέση να δίνει το καλύτερο, τόσο για τον εαυτό του, όσο και για το κλαμπ.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, ο Μέσι δεν έγινε ποτέ Μαραντόνα! Ίσως και να μην ήταν ό,τι καλύτερο διέθετε ποδοσφαιρικά ο πλανήτης τα τελευταία χρόνια. Υπήρχαν και υπάρχουν σίγουρα πληρέστεροι από αυτόν. Κατάφερε, όμως, να προσφέρει το παραπάνω, επειδή βρισκόταν πάντα δίπλα σε συμπαίκτες που αποτελούσαν το αναγκαίο του συμπλήρωμα.

Δεν υπήρχαν μόνο ο Σουάρες κι ο Νεϊμάρ με τους οποίους έκανε πριν μερικά χρόνια το «αχτύπητο» MSN, που θαύμαζε ο κόσμος. Το θέμα ήταν πως ακόμη και τις νύχτες που δεν εντυπωσίαζε ή δεν ήταν σε θέση να σηκώσει μόνος του το βάρος μιας νίκης ή μιας πρόκρισης είχε δίπλα του πότε τον Τσάβι, πότε τον Ινιέστα, ποτέ τον Ράκιτιτς, πότε τον Μπουσκέτς, πότε δύο απ αυτούς μαζί... Μπορεί, δηλαδή, να υπήρχαν στη Μπάρτσα παίκτες δύο και τριών ταχυτήτων (και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς...) αλλά η αληθινή διαφορά δεν ήταν ο Μέσι και οι άλλοι. Το μυστικό κρυβόταν στα συστήματα της ομάδας που κόβονταν και ράβονταν στα μέτρα του «ενός και μοναδικού».

Αυτό καμία ομάδα άλλη μεγάλη ομάδα στον κόσμο δεν μπόρεσε να το πετύχει σε επίπεδο προγραμματισμού τα τελευταία χρόνια. Οι άλλες φρόντιζαν να έχουν στα όπα - όπα το αστέρι τους και να μην το κακοκαρδίζουν.

Δεν θα μιλήσω για «κατεδάφιση», «ταπείνωση» και άλλα τέτοια βαρύγδουπα και παισιάρικα... Συχνά στο ποδόσφαιρο το τέλος μιας εποχής έρχεται με παρόμοια οδυνηρό τρόπο. Όμως, εκείνο που μένει για ανάλυση αυτή τη στιγμή είναι ο τραγικός τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι του κλαμπ σπατάλησαν τις δυνατότητες της ομάδας. Η Μπαρτσελόνα κατάντησε όπως ακριβώς το είπε ο Μέσι: ένα αδύναμο σύνολο που συρρικνώνεται μόλις βρεθεί απέναντι στην μεγάλη ένταση. Και σ αυτό δεν φταίει η απομάκρυνση του Βαλβέρδε, όπως λένε μερικοί εδώ στην Ελλάδα, αλλά οι επιλογές τύπου Ντεμπελέ, Γκριεζμάν ή Κοουτίνιο από την άλλη. Όλοι αυτοί ενώ είχαν δυνατότητες και διάθεση να χτίσουν μεγάλη καριέρα, έπεσαν θύματα της λάθος διαχείρισης.

Όμως, ας μη στεκόμαστε άλλο πάνω από το «πτώμα» της Μπάρτσα. Το μέλλον είναι εδώ και θα το δούμε στο πρόσωπο όχι μόνο του Εμπαπέ, αλλά και του Μανέ, η στη νέα φουρνιά της Ρεάλ Μαδρίτης, στα όσα έχει να δώσει ακόμη ο Λεβαντόφσκι, αλλά και σε παίκτες που θα ξανακάνουν την Μπαρτσελόνα υπολογίσιμη όταν απαγκιστρωθεί από τους σημερινούς της ανθρώπους. Μπορεί ο Πικέ, ο Σουάρεζ, ο Μπουσκέτς να μεγάλωσαν και να έγιναν πλέον αργοί και προβλέψιμοι αλλά έρχεται ο Ντε Γιονγκ. Υπάρχουν και οι προπονητές που άρχισαν να δίνουν το νέο στίγμα παράλληλα με τον Γκουαρδιόλα. Ταλαντούχοι και φιλόδοξοι. Η μπάλα που είδαμε τις τελευταίες μέρες πρέπει να μας κάνει παραπάνω από αισιόδοξους -πόσο μάλλον  όταν θα δούμε να γεμίζουν και ζεσταίνονται ξανά τα γήπεδα...