O μεγαλύτερος συλλέκτης αυτοκόλλητων Panini στην Ελλάδα

Η πόρτα ανοίγει. Πάνω στο άσπρο τραπέζι βρίσκονται μερικά από τα πιο σπάνια ποδοσφαιρικά άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ, ακόμη και από τη δεκαετία του ‘70. Δίπλα μου στέκεται ο Ράλλης Μπούρης, ένας άνδρας γύρω στα 60. Είναι ο μεγαλύτερος συλλέκτης αυτοκόλλητων Panini στην Ελλάδα.

Βρισκόμαστε στα γραφεία της εταιρείας η οποία εδώ και χρόνια έχει αναλάβει την αποκλειστική τους διανομή στην Ελλάδα και την Κύπρο. Ο ίδιος εργάζεται για αυτή από το 1978. Έχει γίνει σπίτι του πια.

«Κανονικά τέτοια περίοδο θα πουλούσαμε το άλμπουμ του Euro 2020. Έφτασε ο κορωνοϊός και τα ακύρωσε όλα, όμως. Του χρόνου τώρα» λέει γελώντας ο κ. Μπούρης.

Ο ίδιος υπολογίζεται πως έχει στην κατοχή του 4.500 άλμπουμ με αυτοκόλλητα ποδοσφαιρικά, ιστορικά ακόμη και παιδικά. Το σπίτι του μοιάζει με μουσείο. «Δεν μπορείς να φανταστείς. Έχω γεμάτα ολόκληρα κασόνια, βιβλιοθήκες. Θέλουν προσοχή κιόλας γιατί είναι ευαίσθητα».

Το πάθος του για τα χαρτάκια κρατάει από πολύ παλιά. Το 1966, ο Βύζας Μεγάρων ανεβαίνει στην Α’ Εθνική. Ο Ράλλης, 12 χρονών παιδί, μεγαλώνει στα Μέγαρα και αγαπάει σαν τρελός την τοπική του ομάδα. Αρχίζει να μαζεύει λοιπόν αυτοκόλλητα της Α Εθνικής από τα περίπτερα. Πρόκειται για το πρώτο του ποδοσφαιρικό άλμπουμ. «Θυμάμαι κόστιζε μία δραχμή το φακελάκι. Ο Βύζας για μένα θα είναι πάντα η μεγαλύτερή μου αγάπη, πάνω ακόμη και από τον Παναθηναϊκό. Τότε στα φόρτε τους ήταν ο Δομάζος, ο Σιδέρης, ο Παπαϊωάννου. Ο Βύζας, όμως, ήταν ο φονέας των γιγάντων. Εκείνη τη χρονιά κανένας δεν πέρασε με νίκη από τα Μέγαρα. Τρία έφαγε ο Ολυμπιακός, δύο η ΑΕΚ, ένα ο Παναθηναϊκός».

7 χρόνια πριν, στην Ιταλία ένας άνδρας ονόματι Τζουσέπε Πανίνι δημιουργεί το πρώτο του άλμπουμ, όχι, όμως, με αυτοκόλλητα, αλλά με καρτούν τα οποία σχεδιάζει μόνος του και μπορούσε κανείς να τα κολλήσει μόνο με δικιά του κόλλα.

Οι δρόμοι τους συναντήθηκαν το 1978, όταν κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το πρώτο ποδοσφαιρικό άλμπουμ για το Μουντιάλ της Αργεντινής, και από τότε δεν χώρισαν ποτέ ξανά.

Όλη η μαγεία στο χαρτάκι είναι όταν το ανοίγεις και προσπαθείς να βρεις το νούμερο να το κολλήσεις. Κι αν κολλήσεις, δεν θα ξεκολλήσεις ποτέ.

 

Το πάθος του για τα αυτοκόλλητα και την Panini φαίνεται όταν αναφέρεται στις ιστορίες πίσω από τα άλμπουμ και το πόσο προσεκτικά τα ανοίγει για να μου τα δείξει. «Πρόκειται για εγκυκλοπαίδειες» μου λέει και πράγματι έχει δίκιο. Στα άλμπουμ του ελληνικού ποδοσφαίρου από την δεκαετία του 1980 υπάρχουν σπάνιες φωτογραφίες και πληροφορίες για όλους τους ποδοσφαιριστές που πέρασαν από ομάδες της Α και Β Εθνικής, ακόμη και για μερικές οι οποίες σήμερα έχουν πάψει να υφίστανται, όπως οι Ηλτεξ Λύκοι.

Δεν είναι, μάλιστα, λίγες οι φορές, όπως παραδέχεται ο Ράλλης Μπούρης, που ακόμη και οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές εκείνης της εποχής τον εντοπίζουν και του ζητούν να τους στείλει φωτογραφίες από τα δικά τους αυτοκόλλητα.

Και για εκείνον, τα ποδοσφαιρικά άλμπουμ της Panini από την δεκαετία του 1980 είναι τα αγαπημένα του. «Η Panini τότε πλήρωνε ένα πρακτορείο το οποίο πήγαινε στις ομάδες, ζητούσε τις φωτογραφίες των ποδοσφαιριστών τους και όποιος δεν είχε, τον φωτογράφιζε επί τόπου». Πράγματι, αν ξεφυλλίσει κανείς τις σελίδες με τα αυτοκόλλητα, θα δει πως οι φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί μέσα στο γήπεδο λίγη ώρα πριν ξεκινήσει το ματς. Όλες τους είναι αυθόρμητες, με μερικούς ποδοσφαιριστές, μάλιστα, να κοιτούν σε διαφορετική κατεύθυνση και άλλους να βγαίνουν στα αυτοκόλλητα ακόμη και με κλειστά μάτια.

Η μεγάλη έκρηξη της Panini στην Ελλάδα έγινε την δεκαετία του 1990, τότε που στη χώρα μας κυκλοφόρησαν, επίσης, άλμπουμ για το NBA και το ελληνικό πρωτάθλημα. Αυτό που συνέβη, όμως, το 2004 δεν θα το ξεχάσει ποτέ. «Τα άλμπουμ αρχίζουν να κυκλοφορούν από την άνοιξη στην αγορά. Δεν πίστευα ποτέ όταν το έφτιαχνα πως η Ελλάδα θα καταφέρει κάτι τέτοιο. Πιο πολύ δεν πίστευα, όμως, αυτό που θα επακολουθούσε. Ψάχναμε να βρούμε άλμπουμ του Euro 2004 απ’ όλο τον κόσμο, οποιασδήποτε έκδοσης, για να το φέρουμε στην Ελλάδα και να το συμπληρώσει ο κόσμος. Ερχόντουσαν 10 άλμπουμ από την Αργεντινή, την Νότια Αφρική. Πανικός. Με έπαιρναν τηλέφωνο ποδοσφαιριστές ακόμη και παράγοντες για να τους βρω μερικά. Κάποιοι μου ζητούσαν να τους βρω ακόμη και ένα αυτοκόλλητο του Βρύζα».

Όπως παραδέχεται ο ίδιος, ακόμη μέχρι σήμερα, όταν η Ελλάδα συμμετέχει σε μεγάλες διοργανώσεις, η ζήτηση σε αυτοκόλλητα είναι πολύ μεγαλύτερη. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα πως το 2014 που η χώρα μας έπαιξε στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, πουλήθηκαν συνολικά 7 εκατομμύρια φάκελα, ποσό ρεκόρ για τα ελληνικά δεδομένα.

Όσο συζητάμε, με οδηγεί στις αποθήκες της Panini, εκεί όπου φυλάσσονται μέσα σε συρτάρια χιλιάδες παλιά αυτοκόλλητα, ποδοσφαιρικά και μη. Όπως σημειώνει ο ίδιος, η Panini μπορεί να παρέχει δωρεάν ακόμη και 40 αυτοκόλλητα σε εκείνους που τα χρειάζονται για να συμπληρώσουν το άλμπουμ τους. «Εγώ ήμουν αυτός που έστελνε σε χιλιάδες παιδιά σ’ όλη τη χώρα τα αυτοκόλλητα που τους έλειπαν. Δεν θυμάμαι και γω πόσα γράμματα έχω λάβει. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια μάνα η οποία με βρήκε με την κόρη της για αυτοκόλλητα. Στο μπράτσο της κρατούσε ένα παλιό άλμπουμ της Barbie. “Αυτό το συμπλήρωσα εγώ. Τώρα έφερε την κόρη μου να φτιάξει το δικό της”».

Ο ίδιος έχει προσωπική του αποθήκη και στο σπίτι του γι’ αυτό το λόγο, ενώ έχει δωρήσει ακόμη και άδεια άλμπουμ σε φαν της Panini. Αυτό, ωστόσο, που δεν διαπραγματεύεται είναι να πουλήσει τα ποδοσφαιρικά της δικιάς του συλλογής. «Ένας φίλος Κρητικός μια φορά ήρθε και μου έδωσε μια λευκή επιταγή. Μου είπε να γράψω πάνω της όποιο ποσό θέλω για μένα. Το αντάλλαγμα; Να του παραχωρήσω ένα παλιό ποδοσφαιρικό μου άλμπουμ. Δεν το δέχτηκα. Κάποια κοστίζουν χιλιάδες ευρώ, εγώ, όμως, δεν τα πουλάω».

Όπως σημειώνει ο ίδιος, η πώληση και η αγορά παλιών συλλεκτικών άλμπουμ έχει πάρει διαστάσεις χρηματιστηρίου σ’ όλο τον κόσμο. «Υπάρχουν μερικά του ιταλικού πρωταθλήματος από την δεκαετία του ‘60 που πωλούνται σε δημοπρασίες χιλιάδες ευρώ. Ένα, τελευταία, άκουσα πως αγοράστηκε για 26.000 ευρώ».

Τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί μια ομάδα, οι Stickeristas, στην οποία έχουν συγκεντρωθεί όλοι οι συλλέκτες αυτοκόλλητων Panini στην Ελλάδα. Ο αριθμός των μελών της ξεπερνά πια τα 600 άτομα και οι περισσότεροι απ’ αυτούς, όπως εξηγεί ο κ. Μπούρης, είναι μεγάλης ηλικίας.

Σύμφωνα μ’ αυτόν, τα τελευταία χρόνια η ζήτηση σε αυτοκόλλητα και άλμπουμ στη χώρα μας έχει μειωθεί κατά 30%. «Τα παιδιά πια έχουν διαφορετικές συνήθειες, ασχολούνται πιο πολύ με το ίντερνετ». Από το 2018, η Panini σταμάτησε και την έκδοση άλμπουμ για τη Super League. «Δεν υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον πια για το ελληνικό πρωτάθλημα στη χώρα μας. Το επίπεδο έχει πέσει. Οι πιο πολλοί ασχολούνται με τα ξένα πρωταθλήματα».

«Δεν είναι απλό πράγμα να βγάλεις ένα άλμπουμ. Χρειάζονται ολόκληροι μήνες για τη συλλογή των φωτογραφιών, την επεξεργασία τους, τη συγγραφή κειμένων, τη διόρθωση και το τύπωμα στην Ιταλία. Επίσης η Panini πρέπει να πληρώσει για τα δικαιώματα των φωτογραφιών τις ομάδες. Το 1994, να φανταστείς, η ΕΠΟ πήρε 20 εκατομμύρια δραχμές για να παραχωρήσει τις φωτογραφίες των ποδοσφαιριστών της».

Ο ίδιος, ωστόσο, δεν το είδε ποτέ έτσι. «Τα αυτοκόλλητα έχουν αυτό το καλό. Όλοι μας σαν παιδιά θέλαμε να έχουμε κάτι δικό μας και μ’ αυτά τα άλμπουμ το καταφέρναμε. Για μένα το αγαπημένο μου αυτοκόλλητο, όσα κι αν έχουν περάσει, θα ‘ναι του Σάκη Κουβά από εκείνο το πρώτο άλμπουμ με τον Βύζαντα Μεγάρων. Όλη η μαγεία στο χαρτάκι είναι όταν το ανοίγεις και προσπαθείς να βρεις το νούμερο να το κολλήσεις. Κι αν κολλήσεις, δεν θα ξεκολλήσεις ποτέ».