Φίλιππος Δάρλας: Από τις μάχες κόντρα στον Μέσι, στα ερασιτεχνικά της Αιτωλοακαρνανίας

Το αυτοκίνητο φτάνει στο γήπεδο. Έξω απ’ τη κατάμαυρη BMW - η οποία ξεχωρίζει απ’ όλα τα υπόλοιπα αυτοκίνητα που έχουν παρκάρει δίπλα της - ξεπροβάλλει ένας άνδρας κοντά στα 40 με μαύρα γυαλιά κι ένα πλαστικό ποτήρι καφέ στο χέρι του. Πρόκειται για τον Φίλιππο Δάρλα, ο οποίος αναδείχθηκε με την φανέλα του Παναθηναϊκού και σήμερα, στα 36 του, αγωνίζεται ακόμη στην ομάδα του χωριού του, στο Καινούργιο Αγρινίου, το οποίο βρίσκεται περίπου ένα τέταρτο μακριά από την πόλη, δίπλα στη λίμνη Τριχωνίδα. Μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει και μερικές τρίχες της κεφαλής να έχουν πέσει, οι δυνατές του γάμπες, όμως, θυμίζουν την ιστορία του. 

Ο Φίλιππος Δάρλας έγινε γνωστός στο πανελλήνιο το βράδυ της 18ης Οκτωβρίου του 2005, στην ιστορική ισοπαλία του Παναθηναϊκού κόντρα στην μεγάλη Μπαρτσελόνα του Ροναλντίνιου, του Ετό και του πιτσιρικά ακόμη Μέσι. 

Μπορεί ο Αγρινιώτης αριστερός μπακ να πέρασε αλλαγή στο 60’, ωστόσο, η θέρμη και το πάθος που επέδειξε στα αμυντικά του καθήκοντα, καθήλωσε τους πάντες, με τις αθλητικές εφημερίδες της επόμενης μέρας να τον αναδεικνύουν έναν από τους καλύτερους παίκτες του αγώνα. 

Το δεύτερο ματς, ωστόσο, στο Καμπ Νου, δεν εξελίχθηκε με τον ίδιο τρόπο, καθώς ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε με το βαρύ 5-0. Το ματς ήταν σημαδιακό καθώς σ’ αυτό σκόραρε για πρώτη φορά στο Champions League ο Λιονέλ Μέσι. Το γκολ του προήλθε ύστερα από λάθος του Φίλιππου. 

Ο ίδιος δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ τις μάχες κόντρα στον παίκτη που μέσα στα επόμενα χρόνια επρόκειτο να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε ποδόσφαιρο. «Απ’ ό,τι θυμάμαι, δεν μιλούσαν στην Ελλάδα εκείνη την εποχή τόσο πολύ για τον Μέσι. Ήταν εξαιρετικά γρήγορος. Είχε πολύ καλή επαφή με την μπάλα. Δεν έφευγε από τα πόδια του όταν έκανε κοντρόλ. Μου ήταν αρκετά δύσκολο να τον κόψω εξαιτίας του χαμηλού του κέντρου βάρους» θυμάται σήμερα, 15 χρόνια περίπου μετά. 

Στον Παναθηναϊκό βρέθηκε σε πολύ μικρή ηλικία, λίγο πριν συμπληρώσει τα 18 του. Αγωνιζόταν στον Παναιτωλικό ακόμα, όταν άκουσε πως οι πράσινοι θέλουν να τον αποκτήσουν. «Χάρηκα πάρα πολύ όταν ήρθαν και μου το ‘παν. Ήταν ένα όνειρο ζωής».  Ποδόσφαιρο ο Φίλιππος Δάρλας ξεκίνησε να παίζει στο γήπεδο που επρόκειτο να αγωνιστεί  πάλι σήμερα, με τη μόνη διαφορά πως τότε ήταν χωματίνο. 

Σήμερα η Δόξα Καινουρίου πρόκειται να αγωνιστεί κόντρα στον Ηρακλή Αστακού και στόχο έχει μόνο τη νίκη, η οποία θα της διασφαλίσει και την είσοδό της στα Play-off για τον μεγάλο όνειρο: την άνοδο στη Γ’ Εθνική. Στο γήπεδο, το οποίο βρίσκεται κυριολεκτικά μέσα στις ελιές και τις πορτοκαλιές, έχει αρχίσει να μαζεύεται πολύς κόσμος. Είναι τέτοια η προσέλευση, μάλιστα, που μερικοί χωριανοί δεν βρίσκουν θέση στις κερκίδες και ανεβαίνουν απέναντι στον τοίχο που χωρίζει το γήπεδο με τον επαρχιακό δρόμο, για να βλέπουν το ματς από πιο ψηλά. 

Στις εξέδρες μπορείς να δεις κάθε λογής ανθρώπου. Από μικρά παιδιά, ηλικιωμένους μέχρι και καμιά 20αρια φανατικούς οπαδούς της ομάδας, οι οποίοι χτυπούν δυνατά τα τύμπανα και φωνάζουν συνθήματα όπως «Καινουργιάρα, σ’ αγαπώ και παντού σ’ ακολουθώ». 

Ο Δάρλας δεν νιώθει έτοιμος να ξεκινήσει τον αγώνα καθώς χθες το βράδυ ανέβασε πυρετό. Δίπλα του στον πάγκο στέκονται οι άλλοι δύο αναπληρωματικοί της Δόξας και λίγο πιο πέρα ο προπονητής της ομάδας, ο οποίος φαίνεται πως είναι ιδιαίτερα νευρικός, καθώς σε κάθε λάθος των παικτών του αντιδρά με τέτοιο τρόπο σαν να είναι έτοιμος να πάθει εγκεφαλικό. Ο έμπειρος πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής είναι αυτός που προσπαθεί κατά καιρούς να τον ηρεμήσει και να τον συμβουλεύσει για τις επόμενες τακτικές κινήσεις στον αγώνα. 

Ο Δάρλας, πέρα από τον Παναθηναϊκό, αγωνίστηκε μεταξύ άλλων στον ΠΑΟΚ, τον Ατρόμητο, τον Εργοτέλη, τον Παναιτωλικό και τη γαλλική Μπρεστ, ενώ έχει να υπερηφανεύεται πως φόρεσε για 14 φορές στην καριέρα του την γαλανόλευκη φανέλα με την εθνική ελπίδων και μια με την ανδρική ομάδα, σ’ ένα φιλικό αγώνα της το 2006 στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας κόντρα στην Κορέα. 

Οι τραυματισμοί, ωστόσο, ήταν αυτοί που πολλές φορές τον κράτησαν πίσω και τελικά τον ανάγκασαν να σταματήσει το επαγγελματικό ποδόσφαιρο το 2015, σε ηλικία μόλις 32 ετών. Ήταν Μάιος του ίδιου έτους όταν σ’ ένα φιλικό παιχνίδι του Κισσαμικού κόντρα στην Παλαιοχώρα και ενώ το ματς μετρούσε μόλις λίγα λεπτά ακόμη για τη λήξη του, ο Δάρλας στραβοπάτησε. Όλοι στάθηκαν από πάνω του, όσο ο ίδιος βρισκόταν στο έδαφος και σφάδαζε από τους πόνους. Μέσα στις επόμενες μέρες, οι αρχικοί φόβοι επιβεβαιώθηκαν. Ο Φίλιππος Δάρλας είχε υποστεί ολική ρήξη πρόσθιου χιαστού. Το ειρωνικό της υπόθεσης: πριν από μερικά χρόνια το είχε πάθει ακριβώς στο ίδιο πόδι. 

Ο ίδιος καταβλήθηκε ψυχολογικά και αποφάσισε να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Πήρε τις βαλίτσες του και επέστρεψε πίσω στο Αγρίνιο, την πατρίδα του. Πριν, ωστόσο, σταματήσει, είχε προλάβει να ανοίξει το πρώτο του μαγαζί στο Καινούργιο. «Η μπάλα δεν διαρκεί για πάντα. Γι’ αυτό πρέπει να σκέφτεσαι τι θα κάνεις μόλις τελειώσεις, κάτι το οποίο δεν είναι καθόλου εύκολο» υποστηρίζει. 

Σήμερα διαθέτει τρία καταστήματα στην περιοχή. Μπορεί πια, οι υποχρεώσεις του να μην του επιτρέπουν να ακολουθεί τους ρυθμούς της ομάδας και να είναι εκεί σε κάθε αγώνα και κάθε προπόνηση, ωστόσο, ο ίδιος προσπαθεί να την ενισχύει, όσο μπορεί, οικονομικά. «Αγαπώ πολύ τον τόπο μου και είναι χρέος μου να τον βοηθάω και να μην τον ξεχνάω» λέει στον πάγκο, ενώ μου δείχνει το σπίτι των γονιών του που βρίσκεται μερικά μέτρια μακριά από το γήπεδο, κοντά στην εκκλησία του χωριού. 

Το 2015 και ενώ είχε υποστεί το σοβαρό αυτό τραυματισμό, μια επιπλοκή στο γόνατό του, τον οδήγησε και πάλι στα γήπεδα. «Αντιμετώπισα κάποια προβλήματα υγείας και έπρεπε να αρχίσω να αθλούμαι ξανά. Έτσι, σιγά σιγά, ξεκίνησα πάλι στα ερασιτεχνικά της περιοχής». 

Πρώτος του σταθμός, ο Απόλλων Δοκιμίου, στον οποίο αγωνίστηκε καθώς το γήπεδό του βρισκόταν πολύ κοντά στο σπίτι του. Εκεί, ωστόσο, έμεινε για μερικούς μήνες. Σειρά τώρα είχε η επιστροφή στην ομάδα που τον ανέδειξε και με την οποία έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα.

«Βρίσκομαι ακόμα στην ομάδα για να βοηθήσω τα νέα παιδιά. Για να τους δείξω πως αν παλέψουν, όλα είναι δυνατά. Τι ωραίο που θα ήταν να ζήσουν κι εκείνα, αυτά που έζησα εγώ. Υπάρχουν πολλοί ποδοσφαιριστές στον τόπο μας με ταλέντο. Και οι συνθήκες τώρα είναι καλύτερες. Όταν έπαιζα εγώ στον Παναιτωλικό, μόνο εγώ και ένας ακόμη ντόπιος ήμασταν στην ομάδα. Όλοι οι άλλοι ήταν από μακριά» καταλήγει.

 

Η λήξη του πρώτου ημιχρόνου φέρνει τις δυο ομάδες ισόπαλες με σκορ 1-1. Ο Φίλιππος Δάρλας, μετά από εντολή του προπονητή του, δεν ακολουθεί την ομάδα του στα αποδυτήρια και μένει να κάνει προθέρμανση. Πρόκειται να μπει στο δεύτερο ημίχρονο. 

Η αλλαγή γίνεται περίπου στο 60. Βγάζει το φούτερ και μπαίνει στον αγώνα, αυτή τη φορά, όμως, στη θέση του αμυντικού μέσου που, όπως μου εκμυστηρεύεται στο ημίχρονο, δεν θέλει τόσο τρέξιμο. «Η μπάλα, φίλε, δεν ξεχνιέται. Τα πόδια, όμως, δεν σε ακολουθούν. Όταν έπαιζα επαγγελματικά ξέρεις πόσα κιλά ήμουν; 75. Σήμερα έχω περάσει τα 90» λέει γελώντας. 

Ήδη από τις πρώτες του κατοχές και πάσες μπορεί να καταλάβει κανείς την κλάση του. Τρέχει όσο μπορεί, μαρκάρει, σουτάρει και δεν διστάζει να διαμαρτυρηθεί στον διαιτητή για τις αποφάσεις του. 

Ο Ηρακλής Αστακού κόντρα στη ροή του ματς σκοράρει και παίρνει προβάδισμα. Η κατάσταση κινδυνεύει να εκτροχιαστεί, με τους φανατικούς της κερκίδας να φωνάζουν «ψαράδες» τους αντιπάλους τους εξαιτίας της παραθαλάσσιας καταγωγής τους, έτοιμοι να χυμήξουν πραγματικά πάνω σ’ έναν από τους ποδοσφαιριστές των μπλε που τόλμησε να τους απαντήσει από το τερέν. 

Τη λύση δίνει ο Φίλιππος Δάρλας ο οποίος βγαίνει μπροστά και τους ζητά να ηρεμήσουν. Τον ακούν πιστά. Οι ντόπιοι σέβονται και αγαπούν τον «Φίλιππα», τον συγχωριανό τους ο οποίος πέρασε τα σύνορα του νομού και κατάφερε να φτάσει ως το Καμπ Νου. 

Το ματς τελικά λήγει με τη Δόξα Καινουρίου να ηττάται με σκορ 1-2 και τους οπαδούς των ντόπιων να κλείνουν την πόρτα εξόδου στους φιλοξενούμενους και να τους πετούν πορτοκάλια στα αποδυτήρια. Όχι, λογικά, επειδή είναι νόστιμα.