Πόσο εύκολο είναι να μεγαλώνεις έναν ποδοσφαιριστή «παιδί-θαύμα»;

Σε ηλικία μόλις 3 χρονών οι γονείς του μικρού ξανθομάλλη, Βασίλη Σκούταρη, αντιλαμβάνονται πως ο γιος τους παρουσιάζει συμπτώματα διάσπασης προσοχής. Ανησυχούν και αποφασίζουν να απευθύνουν σε ειδικό. Αυτό που θα τους προτείνει εκείνος τους ξαφνιάζει: «γιατί δεν ξεκινάει μπάλα ο μικρός;». Τον ακούν. Την πρώτη φορά που πατάει γήπεδο δυσκολεύεται πολύ. Απ’ άλλη πλευρά κινείται η μπάλα κι απ’ άλλη εκείνος. Οι μήνες περνούν και ο Βασίλης αρχίζει να τα πηγαίνει απρόσμενα καλύτερα. Φαίνεται να του αρέσει το άθλημα. 

Η βελτίωσή του μέσα στα επόμενα χρόνια είναι τρομερή, όπως παραδέχονται όλοι οι προπονητές του. Σήμερα κοντεύει τα 10 και θεωρείται ένα από τα πιο ταλαντούχα παιδιά της γενιάς του ενώ στόχος του είναι να αγωνιστεί στην U10 του Παναθηναικού. Το μεγάλο του ατού είναι το σκοράρισμα. Χαρακτηριστικό είναι πως τη φετινή χρονιά πέτυχε 53 γκολ σε μόλις 39 εμφανίσεις. 

Ο Αντώνης Γλαρός, βραβευμένος σκηνοθέτης με διακρίσεις μεταξύ άλλων στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, τον παρακολουθεί χρόνια. Τους τελευταίους μήνες πριν από το ξέσπασμα του κορωνοϊού, πήρε μια κάμερα στα χέρια μαζί με τους συνεργάτες του και ακολούθησε τον «μικρό πρίγκιπα» στο γήπεδο, το σχολείο και το σπίτι του, συνομιλώντας με τον πατέρα του, τους προπονητές - μεταξύ των οποίων τον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή Ντάνιελ Μπατίστα - ακόμη και τον Μίμη Δομάζο που τον λατρεύει. 

Στόχος του, όπως εξηγεί χαρακτηριστικά, μέσα από το «Game Boy» που πρόκειται να προβληθεί την Πέμπτη 28 Μαΐου στην ΕΡΤ2, να δείξει πώς η αγάπη για το ποδόσφαιρο μπορεί να υπερνικήσει κάθε εμπόδιο. 

Καλησπέρα Αντώνη. Πως προέκυψε η ιδέα να δημιουργήσεις ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο σ’ αυτό τον νεαρό ποδοσφαιριστή; 
Είχα ακούσει για τον Βασίλη και τον παρακολουθούσα από πολύ μικρή ηλικία. Αυτό που αντίκρισα από κοντά, μ’ εντυπωσίασε. Είναι πολύ μεγάλος μπαλαδόρος. Βγάζει «μάτια». Ζει και αναπνέει, πραγματικά, για να παίζει και να βλέπει ποδόσφαιρο. Στον ελευθερό του χρόνο ζητάει από τον πατέρα του να του κατεβάσει βίντεο με τον Κρόιφ και τον Χατζηπαναγή. Έχει μεγάλη λόξα με τον Χατζηπαναγή. Τον θεωρεί θεό. 

Το καλό είναι πως παίζει με τα δύο πόδια και από τις δύο πλευρές του γηπέδου. Όταν αγωνίζεται, να φανταστείς, δεν κοιτάει κάτω, αλλά μπροστά. Έχει μεγάλη αντίληψη. Είναι 10 χρονών και συμπεριφέρεται ως ένα παιδί μεγαλύτερης ηλικίας. Αν το δεις πως εκφέρει τον λόγο θα πάθεις πλάκα. Του έλεγα κάτι στα γυρίσματα και το έπιανε αμέσως.

Αγχωνόσουν για το πώς θα μπορούσες να επικοινωνήσεις και να σου μιλήσει ανοιχτά ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας;
Σίγουρα. Πριν από την έναρξη των γυρισμάτων, είχα πάει στο σπίτι της οικογένειας και είχα μιλήσει με το παιδί για να αποκτήσει οικειότητα μαζί μου. Παίξαμε και λίγη μπάλα παρέα. Του εξήγησα ακριβώς τι θέλαμε να κάνουμε. Το παιδί ένιωθε άνετα. Αυτό που του έλεγα είναι να μην αγχώνεται και να μην πιστεύει πως αυτό που θα πεί θα ακουστεί λάθος. Πρόκειται απλά για τη γνώμη του.

Πώς το ποδόσφαιρο βοήθησε τον μικρό Βασίλη; 
Το παιδί απέκτησε στοχοπροσύλωση μέσω αυτού. Ζούμε σε μια εποχή που οι νέοι αντιμετωπίζουν πρόβλημα της διάσπασης προσοχής. Δεν μπορούσε να προσανατολιστεί μέσα στο γήπεδο. Ο πατέρας του μου έλεγε πως στην αρχή πήγαινε σε διαφορετική τροχιά από την μπάλα. Σιγά σιγά, όμως, μέσα από το ποδόσφαιρο άρχισε να αποκτά αντίληψη, να βλέπει το γήπεδο συνολικά. 

Ένιωσες ποτέ την πίεση του «πρέπει» από τους γόνεις του; 
Ο πατέρας του δεν τον πιέζει. Θέλει να είναι ευτυχισμένος ο γιος του. Τώρα, αν αυτό γίνεται μέσα από την μπάλα, χίλιες φορές καλύτερα από το να είναι κλεισμένος σ’ ένα σπίτι και να παίζει όλη μέρα ηλεκτρονικά, τελείως αποβλακωμένος μπροστά από μια τηλεόραση. 

Οι γονείς του έχουν κάνει μεγάλη υπέρβαση. Τον πηγαίνουν παντού ακόμη και για ειδικές προπονήσεις. Δεν είναι εύκολο. Διανύουν μεγάλες αποστάσεις καθημερινά. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί για το μέλλον, αλλά για την ώρα, βρίσκεται σε πάρα πολύ καλή κατάσταση.

Τα γυρίσματα ολοκληρώθηκαν λίγο πριν από το lockdown; Πόσο πιεστικό ήταν να προλάβετε, την ώρα που όλα ήταν έτοιμα να κλείσουν; 
Τρέχαμε σαν τρελοί (γέλια). Συνολικά συγκεντρώσαμε γύρω στις 3 ώρες υλικό. Το τελευταίο γύρισμα έγινε στο σχολείο του, την μέρα ακριβώς πριν κλείσουν οριστικά. Μετά πήγαμε στο φροντιστήριό του και στο τέλος στην ακαδημία του Μπατίστα. Μπαίναμε μέσα σε χώρους με πολύ κόσμο και φοβόμουν μήπως εκθέσω τους συναδέλφους μου σε κίνδυνο. Ο κορωνοιός ήταν ακόμη κάτι άγνωστο σε όλους. Ευτυχώς, όμως, δεν συνέβη τίποτα. 

Τι σ’ έκανε να καταπιαστείς με το ποδόσφαιρο;
Από μικρός έπαιζα μπάλα στις αλάνες, στα Εξάρχεια. Πλέον αγαπώ να το βλέπω. Ήθελα πάντα να κάνω ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με το ποδόσφαιρο. Ήταν κάτι που με έτρωγε. Θεωρώ πως είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο αυτό το άθλημα. Το ωραίο είναι πως το ποδόσφαιρο κουβαλάει μια δημοκρατία. Δεν έχει όρια, δεν έχει τάξεις. Μπορεί να είσαι από τις φαβέλες και να παίζεις εκπληκτική μπάλα και δίπλα σου ένας δισεκατομυριούχος να μην μπορεί να κάνει τίποτα. Το γήπεδο είναι καθρέφτης και εκεί αντικατοπρίζεται το τι κουβάλαει ο κάθε άνθρωπος.

Ήθελα με κάποιο τρόπο να το αποτυπώσω αυτό μέσα από ένα ντοκιμαντέρ, το οποίο θα αφορά, όμως, τη νέα γενιά ποδοσφαιριστών. Έρχονται πολύ μεγάλα ταλέντα τα επόμενα χρόνια, γιατί γίνεται εξαιρετική δουλειά στις ακαδημίες. Μου έκαναν μεγάλη εντύπωση όλοι οι προπονητές με τους οποίους μίλησα. Εξαιρετικοί άνθρωποι, με επίπεδο. Δεν πιέζουν τα παιδιά με τέτοιο τρόπο ώστε να τους προκαλούν ασφυξία. 

Πράγματι, ο Βασίλης παίζει σπουδαία, ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως θα γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Για μένα σημασία έχει η υπέρβαση που κάνουν αυτά τα παιδιά. Αυτή η προσπάθεια, η αγάπη. Αυτά ήθελα να δείξω μέσα απ’ το ντοκιμαντέρ. 

Info: Το ντοκιμαντέρ πρόκειται να προβληθεί την Πέμπτη στις 20:30 στην ΕΡΤ2 και στη συνέχεια θα είναι διαθέσιμο στο ΕΡΤflix. Το «GameBoy» εντάσσεται στη σειρά ντοκιμαντέρ «Ες Αύριο τα Σπουδαία», ενώ την εκτέλεση της παραγωγής του έχει αναλάβει η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών.