Ο παπα-Παύλος ξέρει από μπάλα

Περάσαμε ένα απόγευμα κάτω από το κάστρο της Αρχαίας Κορίνθου για να παρακολουθήσουμε πάνω σε καπό αυτοκινήτων και τελάρα τον αγώνα του Αγίου Γεωργίου. Της ομάδας η οποία έχει κάτι ιδιαίτερο: ο πρόεδρός της είναι ένας ιερέας. Έξω από την εκκλησία έχει μαζευτεί κόσμος. Καλοντυμένοι άνθρωποι, στολισμένα σκαλοπάτια, παιδιά να τρέχουν. Λίγο δίπλα στέκεται ο παπα-Παύλος, ο ιερέας του ναού.

Μόλις έχει τελειώσει η βάφτιση και είναι έτοιμος να αφήσει την εκκλησία για να πάμε μαζί και
να παρακολουθήσουμε τον αγώνα του Αγίου Γεωργίου, της τοπικής ομάδας της ενορίας,
του οποίου είναι πρόεδρος.

Ο συγκεκριμένος ιερέας έγινε γνωστός στο πανελλήνιο όταν τον Απρίλιο του 2017 είχε
μπουκάρει στον αγωνιστικό χώρο για να πανηγυρίσει μαζί με τους ποδοσφαιριστές της
ομάδας του την άνοδο στο Α’ Τοπικό Κορινθίας. Δυο σεζόν μετά μπορεί η ομάδα να έχει
πέσει ξανά στη Β’ Ερασιτεχνική κατηγορία, ο ίδιος συνεχίζει να στηρίζει το σύλλογο με το
«ίδιο πάθος και την ίδια αγάπη όπως πρώτα».

Μιάμιση περίπου ώρα πριν την έναρξη του αγώνα με ξεναγεί στις αθλητικές εγκαταστάσεις
του συλλόγου που βρίσκονται δίπλα στον ναό και περιλαμβάνουν mini soccer, κυλικείο και
προπονητικό γήπεδο. Η απόσταση μάλιστα μεταξύ του χορταριού και της εκκλησίας είναι
τόσο μικρή που το ένα από τα τέρματα βρίσκεται μερικά μόλις μέτρα μακριά από το ιερό της.

Ο σύλλογος ιδρύθηκε από τον παπα-Παύλο το 2006 και σήμερα έχει καταφέρει να
στελεχώσει την ακαδημία του με 120 παιδιά και παράλληλα να δημιουργήσει ακόμη και
τμήμα ρυθμικής γυμναστικής για τα νεαρά κορίτσια της περιοχής. Το ποδόσφαιρο για τον
ίδιο ήταν και παραμένει μία από τις μεγαλύτερες αγάπες της ζωής του. Φανατικός
Παναθηναϊκός από μικρός θυμάται τον εαυτό του να ακούει από την ΕΡΑ Σπορ τα μεγάλα
ματς των πρασίνων στο Κύπελλο Πρωταθλητριών με Βαζέχα, Ρότσα και Σαραβάκο.
«Ο πατέρας μου, βλέπετε, είχε γεννηθεί απέναντι από την Λεωφόρο και αγαπούσε πολύ την
ομάδα. Πήγαιναν τότε τα πιτσιρίκια και επειδή οι εξέδρες ήταν ακόμη τσιμεντένιες έδιναν
εφημερίδες στους φιλάθλους και έβγαζαν μεροκάματο. Ένα ή δυο λεπτά, μην φανταστείτε
τίποτα παραπάνω. Εκείνη την εποχή, όμως, είχαν αξία» υποστηρίζει ο ίδιος όσο περπατάμε
στις εγκαταστάσεις.

Ο ίδιος γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά στα 3 του μετακόμισε στην Κόρινθο. Θυμάται ακόμη να
μαζεύεται με τους φίλους του στα εγκαταλειμμένα πυροβολεία του στρατού και να παίζει
μπάλα μέσα στις σκόνες και τις λάσπες. Αυτές τις εποχές ακόμη τις αναπολεί καθώς
σήμερα, ελέω των υποχρεώσεών του στον ναό και στην ομάδα, έχει σταματήσει να
αγωνίζεται. «Μέχρι πέρυσι μαζευόμασταν με τους πατεράδες των παιδιών των ακαδημιών
και παίζαμε τα απογεύματα των Κυριακών αλλά πάει κι αυτό...».

Οι επαφές του με τον ναό του Αγίου Γεωργίου έγιναν πιο στενές στα 17 του, όταν και μαζί με
την οικογένειά του μετακόμισε μερικά μέτρα μακριά. Μπορεί οι δικοί του να ήταν πολύ
θρησκευόμενοι, ωστόσο, ο ίδιος, μάλλον, τυχαία έγινε ιερέας. Μεγάλη του αγάπη ήταν το
ναυτικό και η θάλασσα.

«Εγώ ήθελα να πάω στα καράβια αλλά δεν μπορούσα από την τρίτη δέσμη. Μόλις τελείωσα
το σχολείο αποφάσισα να γραφτώ στη σχολή εμποροπλοιάρχων. Την θυμάμαι ακόμα εκείνη
την μέρα. Μήνας Σεπτέμβριος, ημέρα Δευτέρα. Έφτασα εκεί, κατέθεσα τα χαρτιά μου λίγο
μετά με ενημέρωσαν, όμως, πως οι εγγραφές είχαν λήξει πριν από δύο μέρες».

«Βρισκόμουν σ’ ένα δίλημμα. Άλλα ήθελα εγώ και αλλού με πήγαινε» λέει γελώντας. Τελικά
αποφάσισε να παρακολουθήσει τα μαθήματα θεολογικής στην Αθήνα. Αποφοίτησε, τον Μάιο
του 2001, χειροτονήθηκε ιερέας και έκτοτε λειτουργεί στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.
Η ώρα με την κουβέντα έχει περάσει. Αφήνουμε τον ναό και μπαίνουμε στο αυτοκίνητο με
προορισμό το γήπεδο της Αρχαίας Κορίνθου, το οποίο χρησιμοποιεί ως έδρα η ομάδα. Η
περιοχή είναι πολύ όμορφη και ιδιαίτερα πρόσφορη, καθώς όλα τα χωράφια κατά μήκος του
δρόμου είναι γεμάτα ελιές και πλούσιες πορτοκαλιές.

Η θέα από το γήπεδο είναι μαγευτική καθώς με το που κατεβαίνεις από το αυτοκίνητο
βλέπεις ψηλά στο λόφο τον ναό του Απόλλωνα και τον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας
Κορίνθου. Μέσα σ’ αυτό στεγάζεται και το αρχαιολογικό μουσείο της περιοχής, το οποίο είναι υποψήφιο για το «Ευρωπαϊκό Μουσείο της χρονιάς 2020».

Το μουσείο έγινε παγκοσμίως γνωστό εξαιτίας των δύο πανέμορφων Κούρων που
βρίσκονται πια εντός του, η ιστορία της ανεύρεσης των οποίων μοιάζει με αστυνομικό
θρίλερ. Ήταν 2010 ήταν η ΕΛΑΣ τους κατέσχεσε στην περιοχή της Κλένιας Κορινθίας από
αρχαιοκάπηλους. Τα δύο μοναδικά γλυπτά βρέθηκαν σπασμένα σε πολλά τμήματα εξαιτίας
της βίαιης ενέλκησής τους. Οι φθορές τους είναι διακριτές ακόμη μέχρι σήμερα και
προέρχονται, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, από γεωργικό μηχάνημα που πέρασε από
πάνω τους.

Μετά τη σύλληψή τους, οι αρχαιοκάπηλοι υπέδειξαν άμεσα το σημείο που είχαν βρει τα
αγάλματα και έτσι ξεκίνησε άμεσα ανασκαφή από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Κορινθίας. Η
έρευνα έφερε στο φως κομμάτια που έλειπαν από τους Κούρους και το πιο εντυπωσιακό,
ένα ολόκληρο νεκροταφείο το οποίο βρίσκονταν στην αφάνεια για αιώνες. Τα αγάλματα κατασκευάστηκαν στο 530 - 520 π.Χ. Μέσα στους σαρκοφάγους βρέθηκαν
οστά ανδρών. Η ανάλυση των δοντιών τους έδειξε πως οι νέοι είχαν πεθάνει στην ηλικία
περίπου των 35 ετών. Οι δίδυμοι αυτοί αποτελούν μέχρι σήμερα το μοναδικό αρχαϊκό
επιτύμβιο «σύνταγμα αγαλμάτων» στον ελλαδικό χώρο.

Με αφορμή την εύρεση των Κούρων τα τελευταία χρόνια οι ανασκαφές στην περιοχή έχουν
εντατικοποιηθεί, ενώ ακόμη και λίγα μέτρα από το γήπεδο έχουν βρεθεί αρχαίες κατοικίες, οι
οποίες περιφραχθεί με κόκκινες κορδέλες για να μην περνά κανείς από πάνω τους.
Μπορεί το γήπεδο να έχει εντυπωσιακή θέα, ωστόσο, παρουσιάζει τρομερές ελλείψεις.
Κερκίδες για θεατές δεν υπάρχουν και για αυτό οι περισσότεροι στέκονται πίσω από τα
σύρματα και μέσα στα αυτοκίνητά τους -ειδικά τον χειμώνα- για να δουν τους αγώνες.
Μερικοί από αυτούς μάλιστα έχουν φτιάξει ένα πρόχειρο ανάχωμα στο οποίο μπορεί να
ανέβει κανείς -μόνος του ή με το αυτοκίνητό του- και να παρακολουθήσει το ματς από τις
θέσεις «VIP» όπως λένε γελώντας μεταξύ τους.

Σήμερα στο ανάχωμα αυτό έχουν αράξει δύο αυτοκίνητα και οι θέσεις έχουν αντικατασταθεί
από τα καπό των αυτοκινήτων και τα πρόχειρα τελάρα με μαξιλάρι. Όταν αναφέρεται στο
γήπεδο, ο παπα-Παύλος δείχνει στεναχωρημένος. «Εγώ θα ήθελα κάθε αγωνιστική της
ομάδας να είναι γιορτή. Να ‘μαστε κάτω στο στάδιο της Κορίνθου με τις μεγάλες κερκίδες και να ‘ρχονται να βλέπουν τον αγώνα όλοι οι γονείς των παιδιών μας.

Αυτά τα όνειρα, όμως, δεν μπορώ να τα πραγματοποιήσω εδώ. Μπορεί στα χαρτιά να το
έχουμε κι αυτό ως έδρα, αλλά επειδή παίζουμε πια στο Β’ Τοπικό δεν αγωνιζόμαστε εκεί.
Πέρυσι έφερνα έναν τοπικό δημοσιογράφο και ανακοίνωνε τις ενδεκάδες από τα μεγάφωνα
ενώ τα παιδιά των ακαδημιών έβγαιναν χέρι χέρι με τους ποδοσφαιριστές της ανδρικής
ομάδας, όπως βλέπουμε στα μεγάλα πρωταθλήματα. Δυστυχώς, φέτος δεν μπορώ να τα
κάνω όλα αυτά».

Στην ανδρική ομάδα αγωνίζεται πια και ο μεγαλύτερός του γιος, ο οποίος πέρασε ΤΕΦΑΑ
στην Αθήνα αλλά έρχεται κάθε Σαββατοκύριακο στην Κόρινθο για να στηρίξει την ομάδα.
Λίγο πριν ξεκινήσει ο αγώνας τον χαιρετά και τον φιλάει. Εκείνος θα ξεκινήσει βασικός και
εμείς θα πάμε πίσω από τα σύρματα για να παρακολουθήσουμε τον αγώνα μαζί τους 20
περίπου οπαδούς του Αγίου Γεωργίου που έχουν φτάσει για να δουν το ματς.

Ο διαιτητής του αγώνα σφυρίζει την έναρξη. Οι παίκτες μπαίνουν στην μάχη μαζί μ’ ακόμη 2-3 ball boys τα οποία τρέχουν να μαζέψουν τις μπάλες όταν αυτές βγαίνουν εκτός του
αγωνιστικού χώρου, στα χορτάρια πίσω από το τέρμα, στις πορτοκαλιές και το
δυσκολότερο, στους κατηφορικούς δρόμους της νότιας πλευράς του γηπέδου. «Δυστυχώς
έχουμε χάσει πολλές από ‘κει» μου λέει ο παπα-Παύλος, ο οποίος στέκεται πάνω στο καπό ενός αυτοκινήτου και παρακολουθεί το ματς.

Ο αγώνας είναι ο τελευταίος του 2019 και γι’ αυτό όλοι τους θέλουν να τα πάνε καλά. Στόχος: η παραμονή στο Β’ Τοπικό και ο «τόπος στα νιάτα». Δυστυχώς το σφύριγμα της λήξης του πρώτου ημιχρόνου από τον διαιτητή βρίσκει την ομάδα του Αγίου Γεωργίου πίσω στο σκορ με 0-1.

Το ημίχρονο είναι μια καλή ευκαιρία για τους οπαδούς της ομάδας να «ξαλαφρώσουν» στα
δέντρα γύρω από το γήπεδο και τα μικρά παιδιά να αφήσουν το κυνηγητό και να παίξουν
κορόιδο δίπλα στα αρχαία. «Προσοχή ε! Μην πέσει καμιά μπάλα μέσα» φωνάζει η μάνα
ενός εκ των νέων κι αυτή ένθερμος οπαδός της ομάδας.

Με τη διακοπή ξεκινάω πάλι την συζήτηση με τον ιερέα. «Έχουμε καταφέρει να έχουμε
προσωπική επαφή με όλη την ενορία. Είναι η εμπιστοσύνη που εισπράττεις από ‘κείνους. Κι
όταν το κερδίσεις αυτό, οι άνθρωποι σού ανοίγουν την καρδιά τους κάτι το οποίο είναι πολύ
σημαντικό στις μέρες μας. Οι οικογένειες κλείνονται, αμφισβητούν τα πάντα.
Το ξέρεις πως η εκκλησία στους ψαλμούς τους χρησιμοποιεί πολλές φορές όρους
αθλητικούς; Υπάρχει ένα τροπάριο που αναφέρει: “Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέωκται, οἱ
βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε” και καταλήγει: “οι καλώς αθλήσαντες στεφανούνται”. Η
γλώσσα είναι ίδια. Το θέμα δεν είναι, όμως, να παίξουμε μπάλα, να τους “σκίσουμε” και να ανέβουμε κατηγορίες. Αυτό που προσπαθώ να τους διδάξω, ειδικά στα νέα παιδιά, είναι πως μέσα από το ποδόσφαιρο μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Να σου πω και την αλήθεια μου, μ’ αυτά τα παιδιά που είναι μακριά από τον χριστιανισμό θέλω να ασχοληθώ. Αυτοί που είναι κοντά άσ’ τους. Όχι, βέβαια, πως είναι και εκείνοι σωστοί. Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που νομίζουν ότι είναι κοντά στον Χριστό αλλά είναι πολύ χειρότεροι από εκείνους που είναι μακριά» σημειώνει.

Όσο παίζεται το δεύτερο ημίχρονο, με πλησιάζει ένας παππούς. Είχε έρθει για να δει τον
εγγονό του, τον Νικόλα. «Μίλα, αγόρι μου, μαζί του γιατί δεν μπορείς να φανταστείς τι έχει
ακούσει όλα αυτά τα χρόνια και συνεχίζει να τα βγάζει πέρα» μου λέει. Ο παπα-Παύλος
μου είχε μιλήσει στο αυτοκίνητο για τις γκρίνιες που γνώρισε η ομάδα τα πρώτα χρόνια
ακόμη και από ντόπιους, ωστόσο, τώρα δεν θέλει να επεκταθούμε. «Λεπτομέρειες… Ας
σταθούμε εκεί».

Το πρόγραμμα για εκείνον σήμερα είναι πολύ βαρύ καθώς μετά το τέλος του αγώνα έχει να
λειτουργήσει και σε έναν ακόμη ναό ενός κοντινού χωριού. Μέσα σε μια μέρα είχε καταφέρει
να λειτουργήσει το πρωί στον Άγιο Γεώργιο, να παρακολουθήσει τον αγώνα της Κ14 και να
προσέλθει στη βάφτιση. Κι όλα αυτά ενώ προσπαθεί να ξεκλέβει λίγο χρόνο για να προσέχει
την μικρή του κόρη όταν η γυναίκα του δουλεύει.

Από τα χέρια του περνούν σχεδόν όλα. Από τις μπάλες του γηπέδου μέχρι τις μεταγραφές.
Τον ρωτώ αν του μένει ελεύθερος χρόνος. «Μην σε αγχώνει αυτό, χρόνος υπάρχει. Όλα τα
προλαβαίνει ο άνθρωπος. Και εμείς οι κληρικοί έχουμε συνήθως χρόνο. Κανονικά δεν θα
’πρεπε. Γι’ αυτό λεγόμαστε και εφημέριοι, γιατί είμαστε πάντα εκεί για το ποίμνιο. Από μας
εξαρτάται. Μπορεί να είμαστε οι πιο τεμπέληδες, να καθόμαστε σ’ ένα γραφείο αλλά μπορεί
να κάνουμε και τα πάντα».

«Σ’ ό,τι κι αν κάνεις στη ζωή σου χρειάζεται τρέλα. Οι αγαπημένοι άγιοι, να ξέρεις, είναι οι
σαλοί. Υπάρχει μια ειδική κατηγορία για αυτούς τους “σαλεμένους”, τους “διά Χριστόν
σαλούς”. Αυτοί είναι τα πρότυπά μου».

Το ματς λήγει και τελικά η ομάδα του Αγίου Γεωργίου, αν και είχε πάνω από 20 ευκαιρίες για
γκολ ηττάται. «Παίξαμε ανορθόδοξα σήμερα» μουρμουράει ένας από το ύψωμα. «Έχεις
δίκιο, αν και ορθόδοξοι» λέει και γελούν όλοι.