Ο Ολυμπιακός ανεβάζει σταθερά το ευρωπαϊκό του status

Αυτό το κείμενο ήταν προαποφασισμένο να γραφτεί ακόμη κι αν ο Ολυμπιακός δεν περνούσε την Άρσεναλ. Ήταν η εικόνα του τέτοια στα φετινά του ματς σε Τσάμπιονς και Γιουρόπα Λιγκ που καταδείκνυε ότι η συγκεκριμένη ομάδα ανεβάζει σκαλί-σκαλί το ευρωπαϊκό της επίπεδο. Απλά η πρόκριση μέσα στο Λονδίνο και ο τρόπος με τον οποίον ήρθε, δίνουν μεγαλύτερη έμφαση και έναν πανηγυρικό τόνο.

Από το 1997 και μετά, ο Ολυμπιακός σχεδόν μονοπωλεί τους εγχώριους τίτλους, δίχως όμως να μπορεί να εξαργυρώνει και στην Ευρώπη τα τόσα πρωταθλήματα. Ήταν οι εποχές που ο Παναθηναϊκός έκανε μεγάλες επιτυχίες εκτός των συνόρων και όχι ο αιώνιος αντίπαλος.

Σήμερα δεν υπάρχει σκοπός και λόγος να δούμε πώς ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει τα πρωταθλήματά του. Πολλά έχουν ακουστεί, πολλά έχουμε δει και με τα μάτια μας.

Ανεξαρτήτως τίτλων, αυτό που έχει πετύχει η σημερινή ομάδα (μέσα από μια διεργασία ετών) είναι μια σταδιακή μεταμόρφωση από έναν σάκο του μποξ σε μια υπολογίσιμη δύναμη στην Ευρώπη.

Πάντα θα υπάρχουν κακές βραδιές για μια ποδοσφαιρική ομάδα, αλλά εκείνες οι ήττες-ντροπή από Ρόζενμποργκ, Μόλντε, Χέρενφεν, Μακάμπι Χάιφα κλπ. μοιάζουν με μακρινή ανάμνηση. Και δεν ήταν η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας.

Αυτό που ξεκίνησε πριν από καμιά δεκαριά χρόνια ο Ολυμπιακός είναι να αποκτά ευρωπαϊκό DNA. Ανεξάρτητα με τις εγχώριες επιδιώξεις του, μπόρεσε να συνδυάσει την «ψύχωση» για την κούπα του πρωταθλητή με ευρωπαϊκές βραδιές που μένουν χαραγμένες για πάντα.

Η αρχή έγινε με μερικές μεμονωμένες νίκες. Πολύ μεγάλες νίκες απέναντι σε σπουδαίους αντιπάλους, αλλά χωρίς αντίκρισμα.

Το 2011 νίκησε την πανίσχυρη Ντόρτμουντ του Κλοπ με 3-1, ενώ στην ίδια φάση ομίλων δεν λογίζουμε καν ότι νίκησε με 1-0 την Άρσεναλ στην Αθήνα, γιατί οι Άγγλοι είχαν κατέβει αδιάφοροι.  Κι όμως έμεινε τρίτος και συνέχισε στο Γιουρόπα.

Το 2013-14 πέρασε στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ και έπεσε με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Αν και οι Άγγλοι ψάχνονταν μετά τα 28 χρόνια θητείας του σερ Άλεξ Φέργκιουσον δεν έπαυαν (και δεν παύουν) να είναι μια μεγάλη δύναμη. Στο «Καραϊσκάκη» οι Πειραιώτες νίκησαν με 2-0 σε μια μεγάλη βραδιά. Δεν το χάρηκαν τελικά, διότι έχασαν με 3-0 στο «Ολντ Τράφορντ».

Την αμέσως επόμενη σεζόν, η ομάδα του Μίτσελ νίκησε διαδοχικά την Ατλέτικο Μαδρίτης (3-2) και τη Γιουβέντους για τη φάση των ομίλων. Δηλαδή τη φιναλίστ της προηγούμενης σεζόν και τη φιναλίστ εκείνης της χρονιάς! Κι όμως δεν προκρίθηκε, αφού του στοίχησε η ήττα στο Μάλμε.

Οι μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές συνεχίστηκαν και την επόμενη περίοδο. Με το εντυπωσιακό «διπλό» (μέχρι το χθεσινό εννοείται) επί της Άρσεναλ με 3-2. Κι αυτό στράφι πήγε, αφού τα έφερε έτσι η μοίρα του ομίλου ώστε το τελευταίο ματς με τους «κανονιέρηδες» στην Αθήνα να είναι σαν… ρεβάνς του πρώτου. Ο Ολυμπιακός ήθελε νίκη, ισοπαλία ή ήττα με ένα γκολ για να περάσει στους «16», όμως ηττήθηκε με 3-0.

Τα επόμενα χρόνια πέρασαν δίχως κάτι το αξιοσημείωτο, μέχρι να φτάσουμε στην περσινή σεζόν. Ως τρίτοι οι Πειραιώτες πήγαν στο Γιουρόπα Λιγκ και η τελευταία αγωνιστική τους ήθελε να παίζουν με τη Μίλαν την πρόκριση. Παρηκμασμένη η ιταλική ομάδα, αλλά με όνομα θρυλικό. Και στο κάτω-κάτω, ο Ολυμπιακός έπρεπε να νικήσει με δύο γκολ διαφορά για να περάσει. Το έκανε έπειτα από ένα εκπληκτικό δεύτερο ημίχρονο, επικρατώντας με 3-1. Ήταν η πρώτη νίκη που δεν εμπεριείχε μόνο εντυπωσιασμό, αλλά και ουσία. Έδινε πρόκριση στα νοκ άουτ της διοργάνωσης.

Και φτάνουμε στο σήμερα. Μετά τον αποκλεισμό από τη συνέχεια του Τσάμπιονς Λιγκ (με πολύ αξιοπρεπείς εμφανίσεις είναι η αλήθεια και με τρεις προκριματικούς γύρους στην πλάτη), η Άρσεναλ δεν ήταν ο ιδανικός αντίπαλος. Κι αυτή -όπως και η Μίλαν- είναι σε μεγάλη πτώση, αλλά δεν παύει να είναι μια ομάδα με παίκτες-αστέρια και με μπάτζετ που ούτε να ονειρευτεί δεν μπορεί ένας ελληνικός σύλλογος.

Βάσει εικόνας, το 0-1 του πρώτου αγώνα ήταν άδικο. Κι όμως ο Ολυμπιακός δεν πτοήθηκε και πήγε στην Αγγλία για να παίξει μπάλα και με σκοπό να μην παρατήσει την πρόκριση. Παρά την κούραση, την πίεση, έπαιξε στο 100% και στο τέλος δικαιώθηκε. Όχι απλά με μια μεγάλη νίκη, αλλά με μία πρόκριση σε νοκ άουτ αναμέτρηση, εκτός έδρας και με ανατροπή αποτελέσματος.

Ένα ακόμη βήμα παραπάνω για να ανεβάσει το ευρωπαϊκό status της ομάδας και να μπολιάσει τον οργανισμό με μία παραπάνω δόση ευρωπαϊκού DNA. Αυτό δεν θα αλλάξει ακόμη κι αν ο Ολυμπιακός αποκλειστεί στον επόμενο γύρο. Μοιάζει βέβαιο πως και στο άμεσο μέλλον θα μπορέσει να κάνει ανάλογες επιτυχίες.

Οι πάμπολλες μεταγραφές που γίνονται επί διοίκησης Μαρινάκη, αφενός έχουν μετριαστεί κάπως, αφετέρου είναι εμφανές πως το σκάουτινγκ είναι σαφώς καλύτερο. Παράλληλα μετράει πολύ πως στον πάγκο έμεινε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά ο Πέδρο Μαρτίνς αν και πέρυσι δεν πήρε κάποιον τίτλο.

Ο Πορτογάλος προπονητής έχει περάσει πλήρως τη φιλοσοφία του στους ποδοσφαιριστές, αυτοί τον υπακούν και δικαιώνονται. Μόνο ένα δίκοπο μαχαίρι υπάρχει σε αυτή την ιστορία με τον Μαρτίνς, αλλά σύντομα θα δούμε πού μπορεί να οδηγήσει.