Apollonia: Ένα βράδυ με την ομάδα Αλβανών μεταναστών στη Λεωφόρο

Γράφει ο Νίκος Ρούσσος

Ο Μπενάρντ περνάει τα σύνορα. Ένα δεκαεξάχρονο παιδί αφήνει την πατρίδα του, την Αλβανία, και έρχεται Ελλάδα μ’ έναν στόχο. Να παίξει ποδόσφαιρο. Ξεκινά από τον Πανιώνιο, ωστόσο, ένας σοβαρός τραυματισμός τον πάει πίσω και χάνει το τρένο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Άλλωστε «ήταν πολύ δύσκολο τότε για έναν Αλβανό να παίξει μπάλα στην Ελλάδα».

Ο ίδιος συνεχίζει να αγωνίζεται σε τοπικές ομάδες. Όσο περνούν τα χρόνια τού μπαίνει η ιδέα να δημιουργήσει μια ομάδα, στην οποία θα μπορούν να αγωνίζονται όλα εκείνα τα παιδιά από την Αλβανία που δεν παίζουν σε ομάδες της Αθήνας. Και το καταφέρνει, μαζί με τον Πετρίτ, πρωταθλητή ελληνορωμαϊκής πάλης στα νιάτα του, με το εκτόπισμά του να είναι ακόμη εμφανές. Το όνομα της ομάδας; Apollonia, ένας φόρος τιμής στην «αλβανική Ακρόπολη», ο πιο ξακουστός αρχαιολογικός χώρος της γείτονος χώρας.

Η περιοχή της «Απολλωνίας Ιλλυρικής», όπως αναγράφεται στα ιστορικά κείμενα, είναι μια αρχαία πόλη η οποία ιδρύεται το 6ο αιώνα π.Χ και θεωρείται έντονα συνδεδεμένη με το ελληνικό στοιχείο, καθώς ιδρύεται από τους Κορινθίους και τους Κερκυραίους. Η δύναμη της πόλης παραμένει ισχυρή για αρκετά χρόνια, με τον ίδιο τον Αριστοτέλη να την επαινεί σε κείμενά του.

Σήμερα, μερικά χρόνια μετά τη δημιουργία της, η ομάδα φιγουράρει στις πρώτες θέσεις της πρώτης κατηγορίας του Ανεξάρτητου Πρωταθλήματος της Αθήνας, στο οποίο συμμετέχουν συνολικά 60 ομάδες. Το αποψινό ματς είναι ιδιαίτερο για τον σύλλογο, καθώς οι ποδοσφαιριστές του θα έχουν τη δυνατότητα να αγωνιστούν για πρώτη φορά στο τερέν του ιστορικού γηπέδου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, ένα περίπου χρόνο μετά την απόφαση του Παναθηναϊκού να το αφήσει και να μετεγκατασταθεί στο ΟΑΚΑ.

Το κρύο είναι αισθητό, η υγρασία απ’ τις βροχές των προηγούμενων ωρών σχεδόν αφόρητη, κάτι που δυσχεραίνει το ποδόσφαιρο σ’ ένα αγωνιστικό χώρο ο οποίος ήδη μοιάζει παραμελημένος. Το οξύμωρο; Οι ομάδες σήμερα θα αγωνιστούν με μπάλα του Champions League, σαν εκείνη με την οποία ο Έκι Γκονζάλες σκόραρε το θρυλικό γκολ από τα σαράντα μέτρα εναντίον της Άρσεναλ στις 20 Οκτωβρίου του 2004.

Στη Λεωφόρο έχει ρθει λίγος κόσμος, εξαιτίας του παλιόκαιρου των προηγουμένων ημερών, με τους λίγους πιστούς της Απολλωνίας να κάθονται στις vip - σκουριασμένες πια - θέσεις δίπλα στο τερέν, για τις οποίες άλλοτε θα έπρεπε να πληρώσουν χιλιάδες ευρώ για να το καταφέρουν. Οι πιο πολλοί από τους αθλητές της ομάδας είναι νέοι και σ’ όλη τη διάρκεια του ματς δεν σταματούν να πειράζει ο ένας τον άλλον - τις πιο πολλές φορές στα ελληνικά.

Αυτός είναι και ο στόχος των ιδρυτών της. Να δημιουργηθεί ένας σύλλογος που θα ενώνει όλα τα παιδιά με καταγωγή από την Αλβανία. Όπως εξηγεί ο Μπενάρντ Βέλιου, τα πράγματα στο παρελθόν ήταν πιο δύσκολα. Βρισιές από τους πάγκους και τις κερκίδες, ρατσιστικά σχόλια και «διαφορετική» μεταχείριση από διαιτητές.

Ο Έρμιν κάθεται στις πρώτες θέσεις του γηπέδου, φορά αθλητικά, τρώει πασατέμπος, αλλά είναι έτοιμος να μπει στον αγώνα όταν υπάρξει ανάγκη. Είναι 22 χρονών και έρχεται πιο πολύ για την παρέα, καθώς παράλληλα αγωνίζεται σε μια ομάδα Α' τοπικού του Πειραιά. Ο ίδιος δεν πρόκειται να ξεχάσει τα δύο ταξίδια της ομάδας στην Αλβανία για να αγωνιστούν με ομάδες της πρώτης εθνικής κατηγορίας. Παίρνουν το λεωφορείο από δω και φτάνουν οδικώς μέχρι τα βόρεια της γείτονος χώρας, όπου ήταν προγραμματισμένοι οι αγώνες.

Για πολλούς από τους ποδοσφαιριστές της Απολλωνίας - οι οποίοι γεννιούνται και μεγαλώνουν στην Ελλάδα - είναι η πρώτη φορά που βλέπουν το βόρειο κομμάτι της χώρας. Ο Ερμίν, όπως παραδέχεται, είχε να πάει 5 χρόνια και αν δεν ήταν η ομάδα, μπορεί να μην ταξίδευε ποτέ. Ο Πετρίτ δεν ξεχνά την υποδοχή από τους ντόπιους Αλβανούς και τη βράβευση από το δήμο. Σ’ ένα, μάλιστα, από τα δύο ματς κερδίζουν. «Αφού νικήσαμε εκεί γιατί να μην παίξουμε Superleague» λέει γελώντας.

Μπορεί το ποδόσφαιρο στην Αλβανία να γνωρίζει έκρηξη τα τελευταία χρόνια, μετά και την εξαιρετική πορεία της αντιπροσωπευτικού της συγκροτήματος στο τελευταίο Euro 2016, οι ίδιοι, όμως, αν ποτέ έπαιζαν σε πρωτάθλημα, θα γινόταν μόνο στην Ελλάδα. Άλλωστε τα πιο πολλά παιδιά της ομάδας έχουν «ελληνική νοοτροπία».

Η ομάδα, εκτός των άλλων, έχει βοηθήσει και συγκεντρώσει χρήματα για τις πλημμύρες της Μάνδρας και την πυρκαγιά στο Μάτι. Το μεγάλο τους παράπονο είναι, όμως, πως δεν έχουν μόνιμη έδρα, με αποτέλεσμα να κάνουν προπονήσεις από δω και από κει σε μισθωμένα γήπεδα, συνήθως σε περιοχές όπως τη Βάρη και το Κορωπί, οι οποίες, ωστόσο, παραμένουν μη προσβάσιμες για παίκτες που δεν έχουν αυτοκίνητο να φτάσουν.

Δεν είναι, όμως, το μοναδικό τους πρόβλημα. «Κάθε χρόνο αλλάζουμε ίσα με 20 με 30 παίκτες» εξηγεί ο Μπερνάντ, κι αυτό διότι αρκετοί παίκτες της Απολλωνίας φεύγουν από την Ελλάδα για να δουλέψουν στο εξωτερικό.

Ένας απ’ αυτούς και ο Ερμίν, ο οποίος, όμως, θέλει να μεταναστεύσει για να παίξει μπάλα στη Γερμανία. Πηγαίνει για 3 μήνες, όμως, φεύγει αμέσως καθώς το αλβανικό του διαβατήριο, τότε, δεν του επιτρέπει να μείνει παραπάνω. Ο ίδιος είναι πολύ χαρούμενος γιατί πριν από μερικές μέρες παίρνει την ελληνική υπηκοότητα, μια διαδικασία η οποία κράτησε χρόνια και του κόστισε κυρίως σε χρήματα και χρόνο, αφού μόνο για το δελτίο έπρεπε να περιμένει μήνες μέχρι να εκδοθεί.

Πώς, άραγε, θα δει από δω και πέρα μια πιθανή αναμέτρηση μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας; «Θα τον παρακολουθήσω χωρίς να υποστηρίζω καμία από τις δύο. Μόνο για να το ευχαριστηθώ» παραδέχεται. Ο Ερμίν δεν έχει κάνει ποτέ τα χρόνια που παίζει ποδόσφαιρο τον αλβανικό αετό, ωστόσο, θεωρεί πως σήμερα έχει γίνει κάτι σαν μόδα. «Και ο Ράμος το έχει κάνει. Τι θα πούμε ότι και ο Ράμος θέλει την μεγάλη Αλβανία;»

Θυμάται, επίσης, τις ακρότητες του μακρινού 2005 όταν Ελλάδα και Αλβανία αγωνίζονται για τα προκριματικά του Μουντιάλ της επόμενης χρονιάς, όσο και αυτές με τη Σερβία πριν μερικά χρόνια και λέει ανοιχτά. «Πρέπει οι ακραίοι να μείνουν έξω από το χώρο του ποδοσφαίρου. Είμαστε εχθροί μόνο για τα 90 λεπτά. Τίποτα παραπάνω».

Η κουβέντα μας σταματά ξαφνικά όταν καλείται να παίξει. Σε λίγο ο αγώνας τελειώνει, με την ομάδα της Απολλωνίας να κερδίζει με εμφατικό τρόπο. Φεύγοντας ρίχνουμε μια τελευταία ματιά στο γήπεδο. Ίσως να μην έχουμε ποτέ ξανά την ευκαιρία στη ζωή μας να πατήσουμε το χορτάρι της Λεωφόρου.