Ο Κόμπι Μπράιαντ άλλαξε τον τρόπο που βλέπουμε μπάσκετ

Το ημερολόγιο γράφει 26 Ιουνίου του 1996. Στο Νιού Τζέρσεϊ έχουν πέσει τα φώτα όλης της μπασκετικής κοινότητας. Σήμερα πρόκειται να ανακοινωθούν τα Draft της σεζόν. Ανάμεσα στους νέους παίκτες που συμμετέχουν στη διαδικασία, ο Στιβ Νας, ο Ρέι Άλεν και ο Άλεν Άιβερσον. Θέση No.13. Επιλογή, Κόμπι Μπράιαντ. Ομάδα, Σάρλοτ Χόρνετς. Όλοι αρχίζουν να χειροκροτούν. Πρόκειται για τον νεότερο παίκτη που θα αγωνιστεί ποτέ στο NBA. Για τον πιτσιρικά εκείνο που έγινε επαγγελματίας με το που τελείωσε το λύκειο, χωρίς να έχει προλάβει να φοιτήσει σε κάποιο κολλέγιο πιο πριν.

Στους Σάρλοτ Χόρνετς θα μείνει για περίπου μια βδομάδα, καθώς ο πρόεδρος της ομάδας αποφάσισε - χωρίς να έχει επίγνωση του τι θα επακολουθήσει - να τον ανταλλάξει με τους Λος Άντζελες Λέικερς για τα μάτια του Ντίβατς. Πρόκειται για τον «καλύτερο μπασκετμπολίστα που δεν έπαιξε ποτέ στο σύλλογο».

Ο Κόμπι τελικά τα κατάφερε, καθώς βρήκε συμβόλαιο στην αγαπημένη του ομάδα από παιδί. Τα κατορθώματά του μέσα στα επόμενα είκοσι χρόνια δεν πρόκειται να ξεχαστούν ποτέ. 5 πρωταθλήματα, 1 βραβείο MVP κανονικής περιόδου και 2 στους τελικούς, 2 χρυσά ολυμπιακά μετάλλια και συνολικά 18 συμμετοχές σε All Star Games.

Ο διεθνής σταρ του μπάσκετ, που βρήκε τραγικό τέλος χθες μετά από πτώση του ελικοπτέρου που επέβαινε μαζί με την 14χρονη κόρη του, Gianna Maria-Onore, η οποία είχε ακολουθήσει τα χνάρια του μπαμπά της και έκανε τα πρώτα της βήματα στο μπάσκετ, είχε μεγαλώσει σ’ ένα αμιγώς μπασκετικό περιβάλλον.

Γεννήθηκε στην Φιλαδέλφεια της Πενσυλβάνια στις 23 Αυγούστου του 1978. Ο μικρός, ωστόσο, Κόμπι δεν πέρασε τα παιδικά του χρόνια στις ΗΠΑ αλλά στην Ιταλία εκεί που είχε μεταναστεύσει με την οικογένειά του, ώστε ο πατέρας του, ο Τζο, μπασκετμπολίστας και εκείνος, να συνεχίσει την αθλητική του καριέρα στην Ευρώπη.

Ο Κόμπι αγάπησε την Ιταλία. Μπορεί να μην γνωρίζουμε πολλά για την παιδική του ηλικία, ωστόσο, ντοκουμέντο αποτελεί η φωτογραφία της ακαδημίας της ομάδας Pallacanestro Reggiana στην οποία φαίνεται ο ίδιος μαζί με τους υπόλοιπους 11 Ιταλούς συμπαίκτες του. Η θλίψη ήταν τέτοια χθες που ο σύλλογος πόσταρε ξανά τη φωτογραφία στα social media και σημείωσε: «Αντίο Κόμπι. Θα είσαι πάντα ένας από μας».

 

Στις ΗΠΑ επέστρεψε ως έφηβος. Από εκείνη την ηλικία, στους σχολικούς αγώνες, άρχισε να δείχνει το ταλέντο του. Κυρίως, όμως, το πάθος και την όρεξή του να δουλέψει. Το «Mamba Mentality» δηλαδή.

Σύμφωνα με μαρτυρίες συμπαικτών του στο Lower Merion High School, ο ίδιος ξυπνούσε τις 5 το πρωί και πήγαινε στο σχολείο για να παίξει μπάσκετ μέχρι να χτυπήσει το πρώτο κουδούνι και έμενε ως αργά το βράδυ εκεί για να συνεχίσει την προπόνηση.

Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, στη δημοσιότητα βγήκαν κι άλλες τέτοιες «τρελές» ιστορίες με πρωταγωνιστή τον Αμερικανό μπασκετμπολίστα. Σε μια από αυτές, μάλιστα, δεν είχε διστάσει να πάρει τους συμπαίκτες του και να τους πάει για προπόνηση πάλι στις 5 τα χαράματα μετά από ξενύχτι. Ήταν ο μοναδικός του όρος για να βγει μαζί τους το προηγούμενο βράδυ.

Το πείσμα του, η δουλειά και ο αθλητικός του εγωισμός τον χαρακτήρισαν. Όταν ο ίδιος ρωτήθηκε τι είναι τελικά αυτό το «mamba mentality» το οποίο του προσδίδουν όλοι, εκείνος απάντησε: «Το mamba mentality είναι να προσπαθείς συνέχεια να γίνεις η καλύτερη βερσιόν του εαυτού σου. Πρόκειται για έναν συνεχή αγώνα να γίνεις καλύτερος απ’ ό,τι χθες».

Έναν από τους παίκτες που είχε διακρίνει αυτά τα χαρακτηριστικά ο Κόμπι Μπράιαντ ήταν και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ήδη από τα πρώτα του βήματα στην Αμερική και τους Μπακς. Αυτό που τον διέκρινε ήταν η ειλικρίνειά του, γι’ αυτό και έτρεφε τον σεβασμό όλης της μπασκετικής κοινότητας στις ΗΠΑ.

Είχε προλάβει, μάλιστα, να δημιουργήσει και τη σχολή του, στην οποία το περασμένο καλοκαίρι είχαν προπονηθεί δεκάδες σταρ του NBA, μεταξύ των οποίων ο Κάιλ Ίρβινγκ. Οι δυο τους είχαν αναπτύξει μια πολύ ισχυρή φιλία, με τον δεύτερο, στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του, να αποχωρεί από το γήπεδο και να μην αγωνίζεται, συγκλονισμένος από το δυσάρεστο συμβάν.

Για πολλούς, ο Κόμπι Μπράιαντ θεωρήθηκε διάδοχος του Μάικλ Τζόρνταν. Ένας απ’ αυτούς και ο διάσημος 30χρονος Αμερικανός μπασκετμπολίστας, Πολ Τζορτζ. «Ο Κόμπι ήταν ο δικός μου Τζόρνταν. Δεν έχω πολλές αναμνήσεις από το να παρακολουθώ τον Τζόρνταν μικρός. Θυμάμαι, όμως, να βρίσκομαι στο σπίτι, μαζί με την μαμά, τον μπαμπά, και την γιαγιά μου και να θαυμάζουμε όλοι τον Μπράιαντ για τα κατορθώματά του και τους τίτλους του. Όταν τελείωνε το παιχνίδι, πήγαινα στο γήπεδο και προσπαθούσα να κάνω όσα έβλεπα από εκείνον» παραδέχθηκε ο ίδιος σε συνέντευξή του στο ESPN λίγο μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση το 2016.

Σύμφωνα, μάλιστα, με οικονομικούς αναλυτές, ο Κόμπι βοήθησε τα μέγιστα στην ανάπτυξη του NBA και την γιγάντωση προβολής του σ’ όλο τον κόσμο. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα πως το 2004 οι τελικοί μεταξύ των Λος Άντζελες Λέικερς και των Πίστονς σημείωσαν τα μεγαλύτερα ποσοστά τηλεθέασης από την τελευταία εμφάνιση του Τζόρνταν σ’ αυτούς το 1998.

Μαζί με το NBA, ωστόσο, ο ίδιος γιγάντωσε και την αξία των Λέικερς. Την άποψη αυτή είχε καταθέσει ακόμη και ο πρώην γενικός διευθυντής της ομάδας, Μιτς Κουσσάκ. «Η παγκόσμια επιρροή μας, τα τηλεοπτικά μας δικαιώματα, το μάρκετινγκ… Όλα ανέβηκαν. Δεν μπορώ να πω ότι όλα οφείλονται στον Κόμπι αλλά τι να υποστηρίξεις όταν ταξιδεύουμε από πόλη σε πόλη και βλέπεις παντού οπαδούς να φοράνε την φανέλα των Λέικερς με το 24 στην πλάτη. Για μένα, πρόκειται για παγκόσμια διασημότητα, η οποία ξεπερνά τα όρια του αθλητισμού» σημειώσε ο ίδιος σε συνέντευξή του πριν από χρόνια.

Εκτίμηση για εκείνον έτρεφαν σ’ όλη τη χώρα. Το 2016, μάλιστα, την τελευταία του χρονιά, σε κάθε εκτός έδρας αγώνα οι αντίπαλοι οπαδοί τον χειροκροτούσαν λες και επρόκειτο για κάποιον παίκτη της ομάδας τους. Μέχρι και ένας φαν των Σέλτικ, των «άσπονδων εχθρών» του, του είχε στείλει ένα γράμμα που μιλούσε για όλα αυτά τα περίεργα συναισθήματα που του προξενούσε η αποχώρησή του.

«Προς τον Κόμπι Μπράιαντ,

Σε μισώ. Πώς μπορείς να με κατηγορήσεις; Ως οπαδός των Σέλτικς ήμουν εναντίον σου για δύο δεκαετίες. Χάρηκα με τον πόνο σου όταν οι Σέλτικς μου σε νίκησαν στους τελικούς του 2008. Ο Πολ Πιρς το άξιζε πολύ περισσότερο απ' ό,τι εσύ. Εσύ είχες ήδη τρία δαχτυλίδια εκείνη τη στιγμή.

Αλλά αυτά τα τρία δεν ήταν αρκετά για εσένα. Πήρες την εκδίκησή σου και το πέμπτο σου δαχτυλίδι το 2010, ξεριζώνοντας την καρδιά μου. Ελπίζω να ξέρεις ακόμα πόσο τυχερός ήσουν που ο Κέντρικ Πέρκινς ήταν εκτός στο έβδομο ματς των τελικών.

Διάβασα το αποχαιρετιστήριο γράμμα σου και σοκαρίστηκα. Όχι επειδή ανακοίνωσες την απόσυρσή σου από την ενεργό δράση, αφού αυτό το ξέραμε ήδη. Σοκαρίστηκα από τον τρόπο που με έκανε το γράμμα σου να νιώσω.

Στο μυαλό μου, πάντα έβαζα εσένα και τον Ντέρεκ Τζίτερ (σ.σ. πρώην παίκτης του μπέιζμπολ) μαζί. Είστε οι παίκτες, που εμείς οι οπαδοί των Σέλτικς, μισούμε πολύ, αλλά δεν μπορούμε να μην σεβόμαστε. Έχετε παίξει το παιχνίδι με τον σωστό τρόπο: με πάθος, με περηφάνια και με επαγγελματισμό.

Ήσασταν οι πραγματικοί μαθητές του παιχνιδιού που έψαξαν για την τελειότητα δουλεύοντας πιο σκληρά από κάθε άλλον. Γίνατε πραγματικά είδωλα για την εποχή σας, ο καθένας στον χώρο του. Αποδεχθήκατε κάθε πρόκληση. Τα δώσατε όλα. Βάλατε τα σώματά σας σε κίνδυνο. Ξέρατε πώς να νικήσετε. Δείξατε σεβασμό στο σπορ σας και στην αντιπαλότητα με την Βοστώνη.

Στις 30 Δεκεμβρίου θα παίξεις για τελευταία φορά στη Βοστώνη. Αυτή είναι η τελευταία φορά για εμάς, τους οπαδούς των Σέλτικς, ώστε να ωθήσουμε στη νίκη την ομάδα μας απέναντι στον πιο κυρίαρχο παίκτη που έχει γράψει ποτέ ιστορία στους Σέλτικς και τους Λέικερς.

Καθώς φεύγεις, φεύγει και ό,τι έχει μείνει από την αντιπαλότητα που κάποτε κυριαρχούσε στο ΝΒΑ. Ίσως κάποια μέρα να αναζωπυρωθεί με νέα πρόσωπα. Ίσως όχι.

Οπότε, όταν έρθεις στο ‘Γκάρντεν’ τον επόμενο μήνα, ελπίζω το κοινό να σου κάνει τη ζωή… κόλαση. Ελπίζω να σε ενοχλούν και να σε αποδοκιμάζουν πιο έντονα απ' ότι έκαναν στα ματς που κρινόταν το πρωτάθλημα. Εύχομαι να χάσεις κάθε βολή. Εύχομαι να μην ξεχάσεις ποτέ πως είναι να είσαι περιτριγυρισμένος από 17.000 οπαδούς που φωνάζουν, που έχουν πράσινο αίμα και θα έδιναν τα πάντα για να σε δουν να αποτυγχάνεις μια τελευταία φορά. Εύχομαι να νικήσουμε τους Λέικερς άλλη μία φορά.

Και όταν σηκωθείς από την πλάγια γραμμή στην τέταρτη περίοδο και οι Σέλτικς μου είναι μπροστά με 20 πόντους, τότε νομίζω πως κάτι όμορφο θα συμβεί. Όλοι οι άνθρωποι στο ‘Γκάρντεν’ θα σταματήσουν να σε αποδοκιμάζουν. Θα σηκωθούν όρθιοι και θα δείξουν τον σεβασμό τους με το πιο δυνατό, το πιο παθιασμένο standing ovation που έχεις ζήσει ποτέ. Θα φωνάζουμε το όνομά σου. Θα ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου. Θα σου λέμε γλυκόπικρους αποχαιρετισμούς.

Λένε πως ποτέ δεν ξέρεις τι έχεις μέχρι να φύγει. Έτσι, πριν φύγεις, θέλω να σου πω ευχαριστώ για το γεγονός ότι είσαι κάτι περισσότερο από ένας παίκτης του μπάσκετ. Για μια ολόκληρη γενιά φίλων του ΝΒΑ, εσύ είσαι το μπάσκετ.

Δεν πιστεύω ότι το λέω αυτό... Αλλά πραγματικά θα μου λείψεις.

Σε αγαπάω (και σε μισώ) για πάντα,

Ένας οπαδός των Σέλτικς που δεν σε εκτιμούσε αρκετά».

Δεν ήταν, όμως, μόνο τα αθλητικά του επιτεύγματα, αυτά που τον έκαναν τόσο διάσημο σ’ όλο τον κόσμο. Ο ίδιος, ήδη από τα πρώτα χρόνια της ενασχόλησής του με το μπάσκετ, άρχισε να κάνει φιλανθρωπίες και να βοηθάει συμπολίτες του που το είχαν ανάγκη τόσο στο Λος Άντζελες όσο και σ’ ολόκληρη τη χώρα.

 

Μαζί με τη γυναίκα του, τη Βανέσσα, το 2007, δημιούργησαν ένα ίδρυμα, το Kobe & Vanessa Bryant Family Foundation, αρχικά για να στηρίξουν τα θύματα από τον καταστροφικό τυφώνα Κατρίνα που είχε σκορπίσει το θάνατο σε συνολικά 1833 ανθρώπους και είχε καταστρέψει τις περιουσίες χιλιάδων ακόμα στις ανατολικές ακτές των ΗΠΑ.

 

Το ίδρυμα, ωστόσο, τα επόμενα χρόνια ανέπτυξε κι άλλες δραστηριότητες. Μερικά από τα προγράμματα που ξεχωρίζουν είναι η δημιουργία του My Friends Place, ενός πολυχώρου στον οποίο μπορούν χιλιάδες νέοι του LA, άστεγοι και μη, να κάνουν διάφορες δραστηριότητες και να παρακολουθούν σεμινάρια και δωρεάν παραστάσεις. Αυτή η δράση έγινε καθώς, όπως μπορεί κανείς να διαβάσει στο site του ιδρύματος του Κόμπι Μπράιαντ και της οικογένειάς του, στην πόλη ζουν περισσότεροι από 9.000 νέοι άνθρωποι στους δρόμους.

Ο ίδιος αποτέλεσε και υποστηρικτής της δράσης «After School All Stars», μιας προσπάθειας να απομακρυνθούν παιδιά από συμμορίες, ναρκωτικά και αλκοόλ μετά το τέλος του σχολείου, ενώ συνολικά υπολογίζεται πως το ίδρυμα έχει βοηθήσει 72 χιλιάδες άτομα μέχρι στιγμής σ’ όλο τον κόσμο.

O Κόμπι, ωστόσο, έκανε κάτι πολύ πιο σημαντικό. Μαζί με τον Λεμπρόν Τζέιμς, κατάφεραν να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα πολιτικά τεκταινόμενα οι επαγγελματίες παίκτες του NBA. Οι ίδιοι «βγήκαν» από τα παρκέ και μίλησαν για τις ρατσιστικές προκαταλήψεις κόντρα σε αφροαμερικανούς στις ΗΠΑ και για την αστυνομική βία.

Σημείο καμπής ήταν το 2014, όταν όλοι οι παίκτες των Λέικερς, με πρωτοβουλία του ίδιου του Κόμπι Μπράιαντ, κατά διάρκεια προθέρμανσης, φόρεσαν μερικά μαύρα μπλουζάκια στα οποία σημειώνονταν το «I can’t breathe». Πρόκειται, ουσιαστικά, για τα τελευταία λόγια του Ερικ Γκάρνερ, ενός άοπλου, νέου Αφροαμερικανού ο οποίος έπεσε νεκρός από πυρά αστυνομικών στις ΗΠΑ.

Η δράση αυτή συζητήθηκε αρκετά στους κύκλους του NBA, με την διοργανώτρια αρχή - η οποία έχει θέσει ως απαράβατο όρο, όλες οι ομάδες να φορούν εμφανίσεις μόνο του χορηγού ένδυσης κατά την προθέρμανση - τελικά να μην τους τιμωρεί. Ίσως επειδή επρόκειτο ακριβώς για τον Κόμπι.

Ο ίδιος είχε δηλώσει σχετικά μετά το τέλος του αγώνα: «Είναι σημαντικό να έχουμε τις απόψεις μας και να μαχόμαστε γι' αυτές, έστω και αν δεν συμφωνούμε με όλους. Αυτό είναι εντάξει για μένα και αυτό είναι που καθιστά τη χώρα αυτή όμορφη. Ξέρετε, δεν είναι ένα θέμα που έχει να κάνει μόνο με τη φυλή ή το χρώμα. Είναι ένα ζήτημα δικαιοσύνης. Είναι θέμα που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, "παίζει" παντού όποιο ΜΜΕ και αν ανοίξεις. Στα πλάνα μπορείτε να δείτε ότι αυτοί που διαμαρτύρονται δεν είναι μόνο αφροαμερικανοί».

Η είδηση του θανάτου του Κόμπι Μπράιαντ έχει προκαλέσει παγωμάρα σ’ όλη την υφήλιο, ακριβώς για όλα τα παραπάνω. Κυρίως, όμως, για την αγάπη του για το μπάσκετ. Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια λίγο πριν αφήσει για πάντα τα παρκέ. Μ’ αυτά τον αποχαιρετούμε:

«Αγαπημένο μου μπάσκετ,

Από τη στιγμή που φόρεσα τις κάλτσες του πατέρα μου και ξεκίνησα νοητά να εκτελώ νικητήρια σουτ στο θρυλικό Western Forum, ήξερα πως ένα πράγμα ήταν αληθινό. Σε ερωτεύθηκα. Σε αγάπησα τόσο, που σου έδωσα τα πάντα. Το μυαλό και το κορμί μου, το πνεύμα και την ψυχή μου. Ήμουν ένα εξάχρονο παιδί που σε αγάπησε έντονα. Δεν είδα ποτέ το τέλος του τούνελ. Είδα μόνο τον εαυτό μου να βγαίνει τρέχοντας από αυτό. Έτρεξα πάνω κάτω σε κάθε παρκέ για να κυνηγήσω κάθε μπαλιά. Μου ζήτησες να παλέψω και σου έδωσα την καρδιά μου γιατί μου προσέφερες πολλά περισσότερα.

Έπαιξα με ιδρώτα και με πόνο, όχι μόνο επειδή η πρόκληση με καλούσε, αλλά κι επειδή ΕΣΥ με φώναζες. Εκανα τα πάντα για ΕΣΕΝΑ, γιατί έτσι πρέπει να κάνεις όταν κάποιος σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο ζωντανός, όσο εσύ με άφησες να νιώσω. Έδωσες σε ένα εξάχρονο παιδί το Laker Dream και για πάντα θα σε αγαπώ. Όμως, δεν μπορώ να σε αγαπώ τόσο αρρωστημένα για πολύ ακόμα. Αυτή τη χρονιά, είναι ό,τι μου έχει απομείνει για να σου δώσω. Η καρδιά μου μπορεί να αντέξει το σφυροκόπημα, το μυαλό μου θα το διαχειριστεί, όμως το σώμα μου ξέρει πως ήρθε η στιγμή να πω αντίο.

Και είμαι εντάξει. Είμαι έτοιμος να σε αφήσω να φύγεις. Θέλω να το γνωρίζεις τώρα, ώστε και οι δυο να αδράξουμε κάθε στιγμή που μας απόμεινε. Τα καλά και τα άσχημα. Δώσαμε ο ένας στον άλλο όσα είχαμε.

Γνωρίζουμε και οι δυο, πως ό,τι κι αν κάνω μετά, θα είμαι πάντα αυτό το παιδί με τις γυρισμένες κάλτσες, τον κάδο με τα σκουπίδια στη γωνία και τα πέντε δευτερόλεπτα. Η μπάλα είναι στα χέρια μου. 5… 4… 3… 2… 1

Πάντα θα σε αγαπώ,

Kobe Bryant»