Ισορροπία τρόμου σε κατάσταση ψυχρού πολέμου

Δεν είναι πολλοί εκείνοι που περιμένουν αποτέλεσμα από τη συνάντηση των «μεγάλων» της μπάλας την Τετάρτη. Και «μνημόνιο συνεργασίας» να υπογράψουν, και χαμογελαστοί να βγουν από το ξενοδοχείο στο τέλος, τα πιστόλια θα ξαναρχίσουν να ξερνάνε μολύβι με το πρώτο πέναλτι ή γκολ οφσάιντ που δεν θα βολεύει τον ένα ή τον άλλο.

Όσο απαραίτητο κι αν είναι το restart που επιδιώκει η UEFA, η στιγμή μοιάζει εντελώς λάθος. Ο Μαρινάκης με τον Σαββίδη έχουν ξεκινήσει αγώνα ζωής ή θανάτου ο ένας κατά του άλλου. Ο Μελισσανίδης παραφυλάει με την ελπίδα να παίξει μόλις μπορέσει έναν όμοιο ρόλο. Μόνο ο Αλαφούζος εμφανίζεται (περίπου κι αυτός) αδιάφορος όχι γιατί δεν θέλει αλλά επειδή δεν μπορεί. Καταλαβαίνει, λοιπόν, κανείς πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί ο απαραίτητος κοινός τόπος και να μπουν κανόνες αποδεκτοί και από τους τέσσερις.

Η πρώτη μεγάλη δυσκολία βρίσκεται στην ατζέντα της συνάντησης. Άλλα θέματα θα πάει να συζητήσει ο Μαρινάκης, άλλα ο Μελισσανίδης, άλλα ο Σαββίδης, άλλα ίσως ο Αλαφούζος. Αλλά και να συμφωνήσουν στην (ας την πούμε) «ημερήσια διάταξη», δεν αποκλείεται αντί για συζήτηση να ακουστούν παράλληλοι μονόλογοι. Ο καθένας να λέει τα δικά του και οι άλλοι τρεις να... χαζεύουν το ταβάνι. Θα είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία που απαιτεί χρόνο και υπομονή, μέχρι ο ένας -αν μπορέσει- να κατανοήσει τον άλλο.

Σύμφωνα με το πιο αισιόδοξο σενάριο, η πιθανότερη κατάληξη θα είναι ένα ασαφές γραπτό κείμενο που θα δίνει την δυνατότητα σε όλους να το δεχτούν και να το υπογράψουν, για να μπορούν στο τέλος να βγουν και να πουν ότι... νίκησαν. Όμως, το δύσκολο μετά από τέτοιες συμφωνίες είναι η εφαρμογή τους. Εκεί υπάρχει ο φόβος ότι θα σκάσουν μύτη τα μεγαλύτερα προβλήματα. Η μέχρι τώρα εμπειρία δείχνει, ότι κανείς δεν είναι καλοπροαίρετος, κανείς πρόθυμος να αναγνωρίσει τα λάθη του, κανείς να μπει στη θέση του άλλου και κυρίως κανείς να παραχωρήσει τον παραμικρό ζωτικό χώρο στον αντίπαλο. Είναι τέτοια η τύφλωση, που δεν αφήνει κανένα να δει αυτό που όλοι όσοι δεν έχουν συμφέροντα καταλαβαίνουν σαν γενικό καλό του ποδοσφαίρου.

Ένα ακόμη θέμα έχει να κάνει με ποια ΕΠΟ θα λειτουργήσει η νέα πραγματικότητα μετά από οποιαδήποτε συμφωνία. Και να μπουν, δηλαδή, στην άκρη οι τοπικές ποδοσφαιρικές Ενώσεις - γιουσουφάκια πότε του ενός και πότε του άλλου, τα πρόσωπα που θα συγκροτήσουν τη νέα ποδοσφαιρική ομοσπονδία θα πρέπει να έχουν ορισμένα απαραίτητα χαρακτηριστικά: να είναι «κοινής αποδοχής», να εκπέμπουν ποδοσφαιρικό πολιτισμό, να διαθέτουν ήθος αλλά και να κουβαλάνε το απαραίτητο ειδικό βάρος ώστε να μπορούν να σταθούν υπεράνω στην κάθε κόντρα. Στην ανάγκη να μη σηκώνουν καν το τηλέφωνο σε κανέναν από τους τέσσερις για τα επόμενα τέσσερα χρόνια! Όμως, ένας οργανισμός που έχει μάθει για δεκαετίες να λειτουργεί με προέδρους - υπαλλήλους του boss της κάθε εποχής είναι δύσκολο να αλλάξει μέσα σε λίγες μέρες χαρακτήρα, προορισμό και τρόπο σκέψης. Το πιθανότερο να προσπαθήσει να επιβιώσει μέσα από ισορροπίες τρόμου λειτουργώντας σε καθεστώς ψυχρού πολέμου που ανά πάσα στιγμή θα κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα. Τι θα γίνει, για παράδειγμα, με τους διαιτητές; Ποιος είναι ικανός να πάρει το νυστέρι και να αρχίσει να κόβει τα σάπια κομμάτια κάνοντας τις απαραίτητες μεταμοσχεύσεις όταν δεν τα κατάφεραν τρεις ξένοι αρχιδιαιτητές;