Δεν κάνουν κακό στον Αλαφούζο, αλλά στον Παναθηναϊκό

Από τη στιγμή που ο Αλαφούζος δεν δείχνει καμιά διάθεση να πουλήσει, υπάρχει η ανάγκη να το πάρουν όλοι αλλιώς στον Παναθηναϊκό. Να κόψουν μαχαίρι όλη αυτή την αβάσταχτη σαχλαμάρα με το πριόνισμα του ιδιοκτήτη και να στηρίξουν την ομάδα. Άλλωστε, η όποια αμφισβήτηση θα είχε νόημα μόνο αν υπήρχε στον ορίζοντα διάδοχη κατάσταση. Από τη στιγμή που οι πάντες εξαντλούνται σε (κακοπροαίρετη πολλές φορές) κριτική, το καλύτερο θα ήταν να συσπειρωθούν με ειλικρίνεια και να συμφωνήσουν σε ένα καινούργιο ξεκίνημα με βάση τις ρεαλιστικές προοπτικές που υπάρχουν και όχι σύμφωνα με ό,τι κουβαλάει ο καθένας στο κλούβιο κεφάλι του.

Ας τα πάρουμε από την αρχή:  

1. Ο Αλαφούζος είναι ένας «νεοφώτιστος» Παναθηναϊκός. Εμφανίστηκε από το πουθενά όταν όλοι σφύριζαν αδιάφορα και παρέλαβε τις «παρκαρισμένες» μετοχές σε αδιευκρίνιστες συνθήκες. Εσωσε, όμως, την ομάδα από πολύ χειρότερα. Έριξε αρκετά λεφτά προσπαθώντας να την επαναφέρει όσο γινόταν στον ίσιο δρόμο. Πέταξε περίπου 80 εκατομμύρια στο πηγάδι καθώς δεν ήξερε το άθλημα. Τον «δάγκωσαν» και τον κορόιδεψαν πολλοί και διάφοροι. Και τον σαμποτάρισαν συστηματικά εκείνοι που ήθελαν να αγοράσουν τζάμπα. Φυσικά απέτυχε, κυρίως επειδή μέσα στην άγνοιά του ποντάρισε στο... κουτσό άλογο Στραματσόνι. Ακόμα πιο φυσικό, κάποια στιγμή να απογοητευθεί και να τα μισοπαρατήσει, καθώς βρέθηκε περιτριγυρισμένος μόνο από εχθρούς – εσωτερικούς και εξωτερικούς. Κανείς δεν θα έδειχνε μεγαλύτερες αντοχές στη θέση του. Επειτα, η κριτική που του γίνεται σήμερα είναι σαν να βρισκόμαστε ακόμη στο 2016-17, τότε που δεν μπορούσε να κυνηγήσει τον Ολυμπιακό, καθώς πολεμούσε με νεροπίστολα και βαρύγδουπες ανακοινώσεις δείχνοντας... χαμένος στο διάστημα. Ήταν η εποχή που γινόταν... μάγκας ένας μετριότατος κόουτς επειδή όταν νικούσε ο Παναθηναϊκός, νικούσε ο Ουζουνίδης κι όταν έχανε, έχανε ο Αλαφούζος! Σήμερα, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο καθένας έχει μετρηθεί και έχει ζυγισθεί. Ο ιδιοκτήτης, με το 90% περίπου των μετοχών, δεν αφήνει σε κανένα περιθώριο διεκδίκησης της ΠΑΕ, ακόμη κι αν... χτυπιούνται όλοι κάτω. Άρα, μόνο όποιος θέλει να παίξει παιχνιδάκια εξουσίας στην πλάτη της ομάδας μπορεί να συνεχίσει να παίρνει μέρος στην καθημερινή παράσταση... «Αφραγκούζο φύγε». Ειδικά όταν δεν έχει διάθεση να βάλει ο ίδιος από την τσέπη του...

2. Η βαριά φανέλα είναι το μεγαλύτερο όπλο τούτη τη στιγμή. Ακούγεται μεταφυσικό, αλλά αυτή κρατάει όρθιο το κλαμπ στα δύσκολα πάνω από παίκτες, προπονητή, κόσμο ή οτιδήποτε άλλο. Μόλις το καταλάβουν οι περισσότεροι και συσπειρωθούν γύρω της χωρίς δεύτερες σκέψεις, τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο έστω και χωρίς λεφτά. Από τη στιγμή που αποδεδειγμένα δεν βάζει κανείς το χέρι στην τσέπη, το μίνιμουμ καθήκον είναι να αρχίσουν να πηγαίνουν στο γήπεδο οι οπαδοί και να χειροκροτούν ακόμη και μετά από ήττες με 4-0. Να πετάξουν έξω τους οργανωμένους που βάζουν συνήθως τις μεγαλύτερες τρικλοποδιές. Να δημιουργήσουν δηλαδή ένα περιβάλλον υγείας που δεν θα στέκεται στο καλό ή κακό ματς κάθε Σαββατοκύριακο αλλά θα στηρίζει ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Αν ο Ολυμπιακός στάθηκε κάποτε όρθιος στα δύσκολα «πέτρινα χρόνια» του είναι, επειδή οι φίλοι του δεν τον εγκατέλειψαν ακόμη και τότε που τερμάτιζε έβδομος στη βαθμολογία. 

3. Ο Παναθηναϊκός δεν γίνεται να επιστρέψει στην κανονικότητα με τα σημερινά δεδομένα. Ούτε πρωτάθλημα θα διεκδικήσει, ούτε θα βρεθεί ως διά μαγείας στο κλαμπ των μεγάλων, αν δεν υπάρξει μια τεράστια οικονομική ένεση από άνθρωπο ή ανθρώπους που θα είναι αποφασισμένοι να ξοδέψουν από την τσέπη τους και να καλύψουν τις χασούρες τόσων και τόσων χρόνων, χωρίς να οργανώνουν... εράνους. Η προσπάθεια χρειάζεται χρόνο και υπομονή, αντί για αδιαφορία. Η απόπειρα του Γιαννακόπουλου έτσι κι αλλιώς απέτυχε από το ξεκίνημά της και είναι αστείο να συντηρείται για οποιονδήποτε λόγο.

4. Ανάγκη να μπει στην άκρη και η (επίσης κατευθυνόμενη) μουρμούρα για τη διαιτησία και τις «αδικίες» που υφίσταται η ομάδα. Ο Παναθηναϊκός σε άλλα ματς έχει αδικηθεί και σε άλλα ευνοηθεί όπως γίνεται παντού, με όλους. Άλλωστε, αν υπάρχει κάτι ύποπτο και επιλήψιμο, αυτό δεν το επιχειρούν τα κέντρα και τα παράκεντρα της όποιας ποδοσφαιρικής εξουσίας για να χτυπήσουν τον ίδιο, αλλά για να δώσουν ή να στερήσουν το όποιο αβαντάζ χρειάζονται εκείνοι που πραγματικά κυριαρχούν: ο ΠΑΟΚ, ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ. Το μέγεθος της ΠΑΕ δεν είναι πλέον τέτοιο που να μπορεί να απειλήσει, ώστε να την φοβούνται οι διάφορες «συμμορίες». Αν συμβαίνει κάτι είναι γιατί τη χρησιμοποιούν χωρίς να μπορεί να αντιδράσει. Το μόνο που καταφέρνουν, δηλαδή, ο Δώνης και όσοι τον ακολουθούν με τις δηλώσεις και τα καμώματά τους είναι να δηλητηριάζουν χωρίς λόγο το περιβάλλον γύρω τους, να δημιουργούν ηττοπάθεια στους πιτσιρικάδες και γενικά να μιζεριάζουν χωρίς ουσιαστικό λόγο ξεφεύγοντας από τον στόχο που είναι να βρίσκεται η ομάδα όσο ψηλότερα αντέχει. 

Όλα τα άλλα παραμένουν γραφικότητες που δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα. Φυσικά θα υπάρχουν και αντίθετες καλοπροαίρετες απόψεις. Καλό θα είναι όμως να εκφραστούν από όσους δεν κρύβουν πίσω τους συμφέροντα. Με επιχειρήματα.