Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν είναι ο Μαραντόνα του μπάσκετ

Δεν χρειάζεται να ξέρεις μπάσκετ να καταλάβεις ότι το Σάββατο ο Αντετοκούνμπο έπαιζε μόνος εναντίον πέντε. Το έβλεπε σαν ματς αποδείξεων σε όλους εκείνους που είχαν στραμμένα τα μάτια τους πάνω του. Από την άλλη, πήγαινε να φύγει και έβλεπε μπροστά του πότε τρεις, πότε τέσσερις και πότε πέντε να του φράζουν το δρόμο. 

Φυσικά, στο τέλος δεν τα κατάφερε. Όμως, ομάδα του ενός παίκτη στην ως τώρα  παγκόσμια ιστορία των σπορ ήταν μόνο η Αργεντινή του Ντιέγκο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986. Ο Γιάννης δεν μπορεί να είναι (τουλάχιστον ακόμα) ο Μαραντόνα του μπάσκετ. Ίσως τα καταφέρει σε κάποιο άλλο, μελλοντικό Μουντομπάσκετ, αλλά προς το παρόν χρειάζεται κι άλλους γύρω του.  

Ηχεί ακόμα σαν καμπάνα στα αυτιά όλων η επισήμανση του Τζόναν Γκοβόνι, αναλυτή του ESPN, που έδωσε με πέντε κουβέντες όλο το ζουμί της ιστορίας λίγο μετά το ματς: «Τι ντροπή για την Ελλάδα (και τους μπασκετικούς φιλάθλους σε όλο τον πλανήτη) να έχεις ένα τρομερό ταλέντο σαν τον Γιάννη και να μην ξέρεις πώς να τον χρησιμοποιήσεις. Οι ΗΠΑ έκαναν εξαιρετική δουλειά για να τον βγάλουν εκτός αγώνα με καλές άμυνες. Αυτό σε κάνει να σεβαστείς ακόμα περισσότερο την ομάδα που έχτισε το Μιλγουόκι γύρω του».

Πέρα από το λάθος σχέδιο είναι και οι βοήθειες που δεν πήρε από τους υπόλοιπους. Σοβαρή και η αδυναμία του πάγκου να τον στηρίξει σ αυτό που είχε σχεδιάσει να κάνει. Αν εξαιρέσει κανείς κάπως τον Σλούκα, οι υπόλοιποι... μηδέν από μηδέν - μηδέν. Ακόμη και οι μόνιμοι παγκίτες, από τη στιγμή που επιστρατεύτηκαν, περισσότερο από τους βασικούς βοήθησαν Ούτε από τον Καλάθη είχε συμπαράσταση ούτε από τον Πρίντεζη, ούτε από τον Παπανικολάου, ούτε από τον Παπαπέτρου. Από πουθενά! 

Αυτό είναι και το δίδαγμα των ως τώρα αγώνων που είδαμε, πέρα από αναλύσεις, εκτιμήσεις και συμπεράσματα. Ότι κανείς δεν στάθηκε σ αυτό που λέμε ύψος των περιστάσεων και δεν βοήθησε αποφασιστικά.