Οι κιτρινοκόκκινες σημαίες χορεύουν στον αέρα. Ο διαιτητής μόλις έχει τραβήξει το σχοινί για να πέσει η αυλαία του ματς. Το ντέρμπι της Αιώνιας πόλης βρίσκει τη Ρόμα νικήτρια με 2-1. Οι Λατσιάλοι βρίζουν θεούς και δαίμονες. Δεν μπορούν εύκολα να χωνέψουν το γεγονός ότι για 53 ολόκληρα λεπτά ήταν καβάλα στο άλογο. Τα βάζουν με την τύχη τους. Αν ο Φλόκαρι στο δεύτερο λεπτό της επανάληψης, κι ενώ το σκορ ήταν ακόμη 1-0 υπέρ τους, ευστοχούσε στο πέναλτι, τότε σίγουρα αυτή την ανοιξιάτικη νύχτα θα έβγαιναν αγκαζέ μια βόλτα με τη νίκη για ποτό. Τελικά η ήττα είχε γι’ αυτούς τη γεύση ενός espresso. Πίκρα και μόνο πίκρα.
Οι παίκτες της Ρόμα τρέχουν να πανηγυρίσουν στην κερκίδα. Στην Curva Sud, στο δικό τους πέταλο, η κιτρινοκόκκινη λάβα ξεχύνεται να αγκαλιάσει τους ποδοσφαιριστές. Όλα μοιάζουν μαγικά. Πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελά. Ύστερα έχω την αίσθηση ότι με βλέπω στριμωγμένο ανάμεσά τους να προσπαθώ να σκαρφαλώσω τα κάγκελα. Ψάχνω το τηλεκοντρόλ να δυναμώσω την ένταση. Το μυαλό μου αρχίζει να κατρακυλά…
Το πρώτο μου ντέρμπι Ρόμα-Λάτσιο από τις κερκίδες του Ολίμπικο ήταν την περίοδο ’83-84. Στην πόλη είχα εγκατασταθεί ένα χρόνο πριν. Τότε που η Ρόμα κέρδισε το πρωτάθλημα, αλλά δεν είχα κάνει ακόμη τις επαφές ούτε και τις παρέες για να πηγαίνω στο γήπεδο. Στην παρθενική μου εμφάνιση γηπεδούχος ήταν η Λάτσιο. Ένα φιλαράκι μου από το Testaccio μου βρήκε εισιτήριο και πήγαμε μαζί. Ήταν Οκτώβρης, φορούσα ένα καστόρινο καμιλό κοντό μπουφάν και όλα γύρω μου μύριζαν ευτυχία. Περπατούσα στις μύτες, ίσα που ακουμπούσα στο έδαφος. Το κεφάλι μου στρεφόταν μια δεξιά και μια αριστερά σαν τον ανεμιστήρα, φορτώνοντας εικόνες. Άνοιξα ένα άλμπουμ στο μυαλό μου και προσπαθούσα να τις χωρέσω όλες. Το παιχνίδι το θυμάμαι καλά, το κερδίσαμε εμείς αν και τυπικά φιλοξενούμενοι. Πριν προλάβω να μαζέψω τα μάτια μου, που πετούσαν στις κερκίδες, ο Νέλα άνοιξε το σκορ. Ήταν μόλις το 3ο λεπτό. Το δεύτερο γκολ πέτυχε εκεί κάπου στο 70ό ο σεντερ-φορ που αγάπησαν οι tifozi romanisti περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, που φόρεσε τη φανέλα με το λύκο στο στήθος. Ο Ρομπέρτο Προύτσο, με το μουστάκι.
Μετά το παιχνίδι στήθηκε στην κερκίδα πανηγύρι. Κάποια από τα συνθήματα ούτε που τα ήξερα, αλλά χοροπηδούσα μαζί τους λες και πατούσα σε σούστες. Ο φίλος μου με τράβηξε να φύγουμε, αλλά τα χρώματα και τα τραγούδια με κράτησαν αιχμάλωτο. Κάποια στιγμή τον έψαξα, αλλά είχε χαθεί. Ακολούθησα τον κόσμο στην έξοδο και σκέφτηκα ότι θα με περιμένει εκεί που παρκάραμε τη βέσπα. Μόλις όμως βρέθηκα έξω από το γήπεδο διαπίστωσα ότι δεν ήξερα πού να κατευθυνθώ. Άφησα να με οδηγήσει το ένστικτο. Συγχρόνως προσπαθούσα να θυμηθώ αν είχα ξαναπεράσει από εκείνα τα μέρη. Τώρα, 27 χρόνια μετά, μπορώ να σας δηλώσω με απόλυτη βεβαιότητα ότι βρισκόμουν στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από εκεί που ήθελα να πάω. Χωρίς να το καταλάβω πέρασα τη γέφυρα και βρέθηκα στην απέναντι πλευρά της όχθης. Λίγο πριν φτάσω στην πιάτσα Ματσίνι ξέκοψα από το πλήθος και τράβηξα ίσια στην οδό Φλαμίνια. Κατάλαβα, όμως, ότι το είχα κόψει λάθος και μπήκα στα στενά να ξαναβγώ στο ποτάμι, ώστε να έχω ένα σημείο αναφοράς. Μπερδεύτηκα και χάθηκα. Σ’ ένα σκοτεινό σοκάκι δυο τυπάκια, οπαδοί της Λάτσιο σε μηχανάκι με τα κασκόλ τυλιγμένα στο λαιμό τους, πέρασαν από κοντά μου. Λίγα μέτρα πιο κάτω έκοψαν ταχύτητα, έκαναν αναστροφή και επέστρεψαν προς τη μεριά μου. Με ακτινογράφησαν από πάνω προς τα κάτω και γκάζωσαν. Η ατμόσφαιρα ξαφνικά άρχισε να μυρίζει μπαρούτι. Την κατάλαβα και επιτάχυνα το βήμα μου. Στο πρώτο στενό άρχισα να τρέχω. Μόλις βρέθηκα στην πρώτη κάθετο έκοψα δεξιά, με τα πόδια μου στον ώμο. Πίσω μου άκουγα τον ήχο μιας μηχανής. Δύο και αυτή τη φορά οι αναβάτες, αλλά με κασκόλ της Ρόμα. Με ρώτησαν τι συμβαίνει. Τους εξήγησα. Άρχισαν να μου μιλάνε σε διάλεκτο. Δεν καταλάβαινα τι έλεγαν. Για να μη χάσουμε χρόνο με φόρτωσαν τρικάβαλο στη μηχανή και εξαφανιστήκαμε. Στη διαδρομή μού εξήγησαν το μάθημα. Τα καλόπαιδα με στάμπαραν, είδαν το κασκόλ που φορούσα και πήγαν να φωνάξουν κι άλλους. Θα με περικύκλωναν και θα με μαχαίρωναν. Νιώθω το παγωμένο ατσάλι να τρυπάει τη σάρκα μου!!! Εφιάλτης… Πώς τη γλίτωσα τότε, σκέφτομαι και συγχρόνως προσπαθώ να βάλω μπρος τη μηχανή του χρόνου για να επιστρέψω στο σήμερα. Η τηλεόραση τώρα δείχνει στιγμιότυπα από τα παιχνίδια της τελευταίας αγωνιστικής. Διπλό στο Καυταντζόγλειο η Ξάνθη, διπλό και η Λειβαδιά στη Λάρισα. Ο πρόεδρος του ΠΑΣ μιλάει με σιχαμάρα για το Πρωτάθλημα. Ο Παράσχος αφήνει αιχμές και ερωτηματικά. Όλοι τα μιλήσανε μεταξύ τους και κάποιοι τα συμφωνήσανε. Κάθε χρόνο ο βούρκος βαθαίνει όλο και πιο πολύ. Φοβάμαι μη χάσω την ισορροπία μου και πέσω μέσα. Άλλος εφιάλτης αυτός. Από το σήμερα, όμως, πώς να ξεφύγεις; A
14°
