Γιατί ο Ολυμπιακός και οι Αγγελόπουλοι τα έβαλαν με όλους και όλα χωρίς να υπολογίσουν ότι από την αρχή ως το τέλος είναι μόνοι.
«Την επανάσταση δεν την κάνουμε για να πεθάνουμε, αλλά για να ζήσουμε», έλεγε την περίοδο του εμφυλίου ένας αγωνιστής στους συντρόφους του, του ΚΚΕ. Οι υπόλοιποι τον κοίταζαν περίπου σαν ούφο. Ήταν η εποχή που το λαϊκό κίνημα σε ήθελε αποφασισμένο να πεθάνεις προκαλώντας με τις πρακτικές του εκατόμβες νεκρών σε ένα αγώνα πολλαπλά υπονομευμένο, που αντικειμενικά είχε ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας και σήμερα ξέρουμε την κατάληξή του... Ουσιαστική αυτοκριτική δεν έγινε ποτέ. Ούτε προβλέπεται...
Το θυμήθηκα με αφορμή όσα γίνονται με το μπάσκετ του Ολυμπιακού... Θέλησε κι αυτός ξαφνικά να ξεκινήσει μια «επανάσταση». Και φυσικά είχε δυο δρόμους μπροστά του: ή να καταφέρει και να γίνει εξουσία ή να καταλήξει στο απόσπασμα, στη φυλακή, στην εξορία, (κι αφού μιλάμε για μπάσκετ) στον υποβιβασμό...
Σε όλες τις περιπτώσεις, η επιτυχία εξαρτάται από τους συσχετισμούς της στιγμής που εκδηλώνεται η εξέγερση. Αν το περιβάλλον και οι συμμαχίες την ευνοούν προχωρά, σαρώνει το όποιο κατεστημένο εναντίον του οποίου στρέφεται και παίρνει την θέση του. Αν όχι εξαφανίζεται, μέχρι να ωριμάσουν ξανά οι συνθήκες και αν...
Εκεί την πάτησαν οι Αγγελόπουλοι. Τα έβαλαν με όλους και όλα χωρίς να υπολογίσουν ότι από την αρχή ως το τέλος ήταν μόνοι. Από την ώρα που άφησαν στο ημίχρονο το ντέρμπι κυπέλλου κόντρα στον Παναθηναϊκό ενώ έχαναν «πολλά με λίγα», μέχρι την συνεδρίαση της περασμένης Τετάρτης στον ΕΣΑΚΕ δεν βρήκαν την παραμικρή στήριξη από κανέναν. Τα αιτήματά τους χαρακτηρίστηκαν από τους περισσότερους παράλογα. ΟΙ ψηφοφορίες κατέληγαν συνήθως στο 13-1 με 14 παρόντες. Η απαίτηση για ξένους διαιτητές, η επιθυμία να σφυρίζουν στα παιχνίδια τους οι ρέφερι που θέλουν αυτοί και η εμμονή τους να φύγει ο Βασιλακόπουλος από την ομοσπονδία του μπάσκετ ενώ ξέρουν ότι η πλειοψηφία που διαθέτει ξεπερνά το 80%, κατέληξαν σε πανωλεθρία.
Στην πραγματικότητα τα αιτήματά τους βρήκαν ακροατήριο μόνο στους φανατικούς ανεγκέφαλους της ομάδας τους. Μόνο αυτοί οι ελάχιστοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα να πάνε στο ΣΕΦ με γενική είσοδο 1 ευρώ για να διαδηλώσουν στο ματς με τον Προμηθέα. Οι πολλοί και σκεπτόμενοι άφησαν άδειες τις εξέδρες, σαν να φώναζαν με την απουσία τους... «τι πράγματα είναι αυτά, σοβαρευτείτε»!
Το χειρότερο, η περατζάδα των Αγγελόπουλων και οι χειραψίες τους με τον «κόσμο της ομάδας» μεταξύ των οποίων και εκείνοι που ένα βράδυ πριν είχαν πολιορκήσει το σπίτι του διαιτητή Αναστόπουλου για να τον τρομοκρατήσουν ώστε να μην κατεβεί να σφυρίξει στο ματς, ή λίγο αργότερα πέταξαν βόμβα στο περιπολικό που τον πρόσεχε. Αυτούς επιβράβευσαν με τη στάση τους!
Φανερό ότι οι ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού, χαμένοι για χαμένοι, θέλουν να γίνουν ήρωες στα μάτια των φανατικών τους. Κάθε τι μαζικό έχει ανάγκη, για ένα περίεργο λόγο, από ήρωες, μάρτυρες, ακόμα και νεκρούς για να τους αποθεώνει. Μόνο που τα καλά της όποιας επανάστασης τα απολαμβάνουν όσοι καταφέρουν να επιζήσουν...
