Μαουρίτσιο Ποτσετίνο, κοίτα τι έφτιαξες!

Το να υποστηρίζεις την Τότεναμ σε έναν κόσμο φτιαγμένο από Λίβερπουλ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μάντσεστερ Σίτι, Τσέλσι και Άρσεναλ δεν είναι εύκολο. Να ξεκινήσουμε με αυτό και από το γεγονός ότι αυτό είναι ένα συναισθηματικό κείμενο. Δεν είμαστε πολλοί που στηρίζουμε την Τότεναμ, οπότε δικαιούμαστε κάποιες στιγμές μεγαλείου. Οι υπόλοιπες ας είναι γεμάτες Μέσι, Ρονάλντο, Σαλάχ και Γκουαρδιόλα. Αυτά τα 24ωρα όμως ας είναι ενός ανθρώπου, του Μαουρίτσιο Ποτσετίνο, και μιας παρέας, των δικών του «πετεινών».

Γράφοντας το κείμενο βλέπω τον αργεντίνο προπονητή να κλαίει με λυγμούς στη συνέντευξη μετά τον αγώνα και σκέφτομαι τι έχει πετύχει. Δευτερόλεπτα μετά σκέφτομαι και την δήλωσή του, μια μέρα πριν τον ημιτελικό στο Άμστερνταμ, πως αν σηκώσει το Τσάμπιονς Λιγκ με την Τότεναμ, δεν έχει κάτι άλλο να διεκδικήσει και θα πάει σπίτι του.

Ας δούμε τα δεδομένα όμως. Η Τότεναμ φέτος χλευάστηκε, ούσα η μοναδική ομάδα στην ιστορία της Premier League που έμεινε χωρίς ούτε μία μεταγραφή για περισσότερο από έναν χρόνο. Η τελευταία της μάλιστα ενίσχυση ήταν ο Λούκας Μόουρα, τον Ιανουάριο του 2018. Μια ομάδα με πολύ σφιχτή οικονομική πολιτική, λόγω του νέου γηπέδου που περίμενε από τον Οκτώβρη και τελικά είδε επίσημα τον Απρίλιο.

Ο Ποτσετίνο βρίσκεται στην Τότεναμ από το 2014 με μοναδικό στόχο να φτιάξει μια ομάδα που θα παίζει όμορφο ποδόσφαιρο και θα παλέψει να βγει στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ας μην γελιόμαστε, μετά την εποχή του Χάρι Ρέντναπ και το πείραμα του Αντρέ Βίλας Μπόας, η ομάδα είχε χάσει την ορμή που φαινόταν να ξεκινά. Τα εκατομμύρια από τη μεταγραφή του Μπέιλ στη Ρεάλ, πήγαν σχεδόν χαμένα και ο κόσμος της ζούσε πολύ παραπάνω με την έννοια να δει την ομάδα του μπροστά από την Άρσεναλ, παρά να κάνει κάτι μεγάλο.

Ο Αργεντίνος όμως ήρθε πριν από 5 χρόνια με πλάνο για να φτιάξει κάτι πολύ σπουδαίο. Και αν στις πρώτες του σεζόν αρκέστηκε στο ασανσέρ μεταξύ Τσάμπιονς και Γιουρόπα Λιγκ, εντούτοις είχε σιγά-σιγά δημιουργήσει μια πολύ δυνατή παρέα. Γιορίς, Βερτόνχεν, Αλντερβάιρελντ, Ρόουζ, Ντάιερ, Έρικσεν, Κέιν, Λαμέλα, Ντέιβις και ο πιτσιρικάς κάποτε Χάρι Γουίνκς ήταν όλοι στην ομάδα τουλάχιστον από το 2014 και δεν έσπασαν ποτέ.

Το 2015-16 ήταν η πρώτη φορά που η παρέα αυτή, μαζί με όλο το κλαμπ, το οποίο σταδιακά μεγάλωνε, πίστεψε σε κάτι παραπάνω. Τότε, το παραμύθι της Λέστερ της το χάλασε, όμως το νερό είχε μπει στο αυλάκι. Η διοίκηση σε αυτό το διάστημα άκουγε όλα τα αιτήματα του πρωτεργάτη της. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι πούλησε από τους βασικούς της, μόνο το δεξί μπακ, Κάιλ Γουόλκερ στην δελεαστικότατη τιμή των 51.000.000 ευρώ, στην Μάντσεστερ Σίτι, ενώ ταυτόχρονα προστέθηκε στην ομάδα και ο ελπιδοφόρος Ντέλε Άλι.

Από το 2016 η Τότεναμ αρχίζει να μπαίνει στην ίδια πρόταση με τις μεγάλες ομάδες του αγγλικού ποδοσφαίρου. Η παρουσία της στην τετράδα αρχίζει να θεωρείται δεδομένη και ετοιμάζεται για το επόμενο βήμα. Η παρέα έχει ήδη μεγαλώσει μαζί. Τουλάχιστον 4 παίκτες της, πλαισιώνουν την αναγεννημένη Εθνική Αγγλίας με τον Χάρι Κέιν να είναι ο ηγέτης της, όμως στην εποχή που ο κόσμος φανταζόταν ότι σιγά-σιγά θα φύγουν για άλλα λιμάνια, εκείνοι μένουν πιστοί στον προπονητή τους, στον κόσμο τους και σε αυτό που θα δημιουργούσαν.

Τα αμέσως προσεχώς χρόνια θα δέσουν με τους παλιούς και ο γάλλος Μούσα Σισοκό, ο κενυάτης Βίκτορ Γουανιάμα και ο νοτιοκορεάτης Χέουνγκ Μινγκ Σον, λίγο πριν η ομάδα που χορτάσαμε φέτος ολοκληρωθεί με τον Λούκας Μόουρα, που έφυγε ως αποτυχημένος από την Παρί Σεν Ζερμέν και τον Φερνάντο Γιορέντε, ο οποίος το Γενάρη ήταν έτοιμος να μετακομίσει στον Ολυμπιακό!

Οι φετινοί Σπερς εκτός όμως του ότι έμειναν χωρίς μεταγραφή, είχαν και την ατυχία να δουν τον καλύτερο τους παίκτη, Χάρι Κέιν να βγαίνει νοκ-άουτ στο πρώτο παιχνίδι των προημιτελικών, με την Μάντσεστερ Σίτι. Είχαν επίσης να αντιμετωπίσουν μια πολύ πιεστική Premier League (στην οποία εξασφάλισαν ουσιαστικά την 4η θέση) και τα νοκ-άουτ του Champions League με ένα ρόστερ μικρότερο των 15 παικτών. Κάτι, που σε συνδυασμό με το απίστευτο μομέντουμ των πιτσιρικάδων του Άγιαξ και το 0-1 του Λονδίνου, έκαναν την πρόκριση να μοιάζει πολύ μακρινή.

Στο ημίχρονο το σκορ ήταν 2-0 υπέρ του Αίαντα. Τι έγινε στην ανάπαυλα; Ο δανός Κρίστιαν Έρικσεν τα είπε όλα: «Κοιταχτήκαμε και είπαμε ότι αν συνεχίζαμε με τον ίδιο τρόπο, θα ντρεπόμασταν να βγούμε από το σπίτι μας». Δεν χρειάζονταν πολλά λόγια για ένα κράμα παικτών που είναι μαζί τα τελευταία 5 χρόνια. Ο Ποτσετίνο κάνει την ίδια στιγμή την αλλαγή που θα αλλάξει τον αγώνα. Πέρασε τον Γιορέντε στη θέση του Γουανιάμα. Ένα βαρύ σέντερ φορ στη θέση ενός αμυντικού χαφ. Τότε όλοι βρήκαν τις θέσεις τους. Η μπάλα πέρασε πολύ περισσότερο από τους Έρικσεν και Ντέλε Άλι, ο Γιορέντε δεν έχασε μονομαχία και τα υπόλοιπα τα έκανε ο αδικημένος βραζιλιάνος. Ακόμη και μετά την απίθανη ευκαιρία του Βερτόνχεν στο 86', ο Λούκας Μόουρα δεν σταμάτησε να το πιστεύει. Είχε σύμμαχο σε αυτό και τον προπονητή του. Λίγα λεπτά πριν, θα ρίξει και τον Λαμέλα, το τελευταίο του χαρτί και θα κάνει δεξί μπακ(!) τον θηριώδη Σισοκό. Και στο 95', το Buzzer Beater του Λούκας Μόουρα.

Με το σφύριγμα της λήξης ο Μαουρίτσιο Ποτσετίνο ξέσπασε σε λυγμούς. Έπεσε στον αγωνιστικό χώρο και έβαλε τα κλάματα. Ο Χάρι Κέιν, αν και τραυματίας, έκανε το σπριντ της ζωής του και από τα επίσημα της Γιόχαν Κρόιφ Αρένα βρέθηκε σε δευτερόλεπτα στις αγκαλιές όχι των συμπαικτών του, αλλά των φίλων του.

Στην αντίπερα όχθη, τα απίθανα «μωρά» του Άγιαξ έβαλαν τα κλάματα. Εκείνα της θλίψης. Θα μπορούσαν αυτοί να συνεχίσουν το δικό τους παραμύθι. Όμως αυτή τη φορά, ο αργεντίνος κόουτς δεν θα έβλεπε τον εφιάλτη της Λέστερ ξανά. Το καλύτερο, όπως και με την Μάντσστερ Σίτι, η μοίρα το κρατούσε για το τέλος στους δικούς του Σπερς.

Μαουρίτσιο Ποτσετίνο, μόλις τα δάκρυα κοπάσουν και ξανασκεφτείς να φύγεις από το ποδόσφαιρο, δες αυτήν την ομάδα, που πολλοί χλεύασαν και κάποιοι της είχαν κολλήσει τη στάμπα του loser και κοίτα τι δημιούργησες!