«Τι είσαι για μένα, κανείς δεν ξέρει, ό,τι κι αν λένε δεν μ’ ενδιαφέρει»

*Γράφει ο Πρακτορίνος

Τριάντα τέσσερα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα για τον ΠΑΟΚ δεν είναι απλώς πολλά, συνοψίζουν την ζωή που δεν έζησα, μία ολόκληρη ζωή που δεν χωράει να περιγραφεί ούτε μέσα σε 1926 λέξεις. Είναι ό, τι ακολούθησε την οπαδική νιότη μιας ολόκληρης γενιάς που μεσήλικα επιμένει, απέκτησε αναρίθμητους απογόνους και τώρα προσπαθεί να εξηγήσει σε αυτούς όσα μεσολάβησαν από το μακρινό πρωτάθλημα του 1985 ως τον απόλυτο, αήττητο φετινό θρίαμβο.

Τι μεσολάβησε σε αυτό το μακρύ διάστημα, σε προσωπικό επίπεδο; Απολογισμός μίας ήσυχης, τυπικής day-in / day-out ζωής, με τα σκαμπανεβάσματά της: ενάμιση πτυχίο, τρεις δεκαετίες υπερωριών μετά ταπεινών αποδοχών και ενσήμων, τέσσερις μετακομίσεις, τρία αυτοκίνητα, δύο γάμους (με το απαραίτητο ενδιάμεσο διαζύγιο), ένα έμφραγμα (μετά από ματς στην Τούμπα), τρία αξιαγάπητα τέκνα και τέσσερα κύπελλα Ελλάδας. Για πρωτάθλημα με τον ΠΑΟΚ, ούτε λόγος.

Πες το, αυτοάμυνα, πάντως, το μότο «ΠΑΟΚ δεν γίναμε για τους τίτλους» ασφαλώς και δεν υπαγορεύει κάποιου είδους ηττοπάθεια ή απέχθεια του ΠΑΟΚτσή οπαδού προς την επιτυχία.

Συμπυκνώνει δε, μέσα στην απλή του διατύπωση, την πρωτοφανή δυναμική που κρύβει ο σύλλογος, την ασυναγώνιστη ικανότητα να γεννάει μαζικά οπαδούς ενώ η απονομή ενός πρωταθλήματος παρέμενε, επί δεκαετίες, τελετή αγνώστου… τελετουργικού.

Τριάντα τέσσερα χρόνια είναι από μόνα τους ένας τίτλος, παράσημο για τον πιο περήφανα υπομονετικό λαό της εγχώριας ποδοσφαιρικής παράνοιας. Ποιος άλλος θα μπορούσε να επιβιώσει δίχως πρωτιές παρά μόνον μέσα από διάσπαρτες, μεμονωμένες επιτυχίες;

Ο ΠΑΟΚτσής επιβίωσε μέσα από την οικονομική δυστοκία του κατά τ’ άλλα γωνιακού μαγαζιού, ανέχτηκε φυτευτούς μεγαλομετόχους, υπέμεινε διαρκές κυνηγητό την ώρα της όποιας ανάκαμψης, ένιωσε  τον χρόνο να του χαρακώνει την ψυχή, έβαλε τις πλάτες του για να μην γνωρίσει την ταπείνωση κάποιας κατώτερης αγωνιστικής κατηγορίας.

Ο λαός του ΠΑΟΚ που φύσηξε και το γιαούρτι μετά το δικαστικό φιάσκο και την απώλεια του περσινού πρωταθλήματος, ζει πρωτόγνωρα συναισθήματα φέτος μετά την 34χρονη νηστεία. Τρίτος διαδοχικός χρόνος στους τίτλους (μετά από δύο συνεχόμενα κύπελλα), ο ρεαλιστικός στόχος ενός νταμπλ και η προοπτική, αυτή η άγνωστη λέξη, που γεννά η παρουσία του αποδιοπομπαίου ιδιοκτήτη του. Η νέα Τούμπα στα σχέδια, ο ΠΑΟΚ που, όσο συμπλήρωνε τυπικά το πρόγραμμα, όλοι «εύχονταν» να δυναμώσει και τώρα λοιδορούν τη φιλοδοξία του.

Κλείνοντας, τι πιο ταιριαστό, μέσα από την πρόσκληση της «Athens Voice» να αραδιάσω τα σώψυχά μου για το αδηφάγο κράτος των… Αθηνών; Τι απέμεινε να σχολιάσω για την επάρατη τριάδα του εγχώριου ποδοσφαίρου που από το 1959 έχει χαλαλίσει μόλις τρεις τίτλους εκτός λεκανοπεδίου; Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει και μόλις λίγες μέρες πριν, η σύμπραξη όλων τους έτεκε το νέο πρόεδρο της Σούπερ Λίγκας. Η επικαιρότητα με προλαβαίνει μιλώντας από μόνη της και παράλληλα με βγάζει από την υποχρέωση κάποιας άλλης, άγαρμπης διατύπωσης.

____________________

(Ο Πρακτορίνος είναι οπαδός και συλλέκτης ασπρόμαυρων αναμνήσεων. Ισχυρίζεται ότι το αρχείο του για τον ΠΑΟΚ ξεπερνάει τις εκατό χιλιάδες φωτογραφίες και ντοκουμέντα, αλλά μην το δέσετε και κόμπο! Συνοδεύει με λίγες λέξεις  όσα μοιράζεται καθημερινά στη σελίδα του στο facebook “Praktorinos PAOK Retro”).