Πολλές φορές λέμε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά σαν φάρσα. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει και στην περίπτωση του Ζινεντίν Ζιντάν, ο οποίος επέστρεψε στον πάγκο της Ρεάλ Μαδρίτης έπειτα από 284 μέρες.
Όμως, όταν ένας άνθρωπος έχει κατακτήσει τα πάντα τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής, αναμφίβολα δεν μπορεί παρά να θεωρείται μια ενδεδειγμένη επιλογή.
Στις 31 Μαΐου 2018, ο Ζιντάν παραιτήθηκε από τη θέση του προπονητή των πρωταθλητών Ευρώπης, αφήνοντας παρακαταθήκη την κατάκτηση τριών σερί Τσάμπιονς Λιγκ. «Τι άλλο να κάνω;» αναφώνησε, θεωρώντας πως ο κύκλος έκλεισε.
Με τον ίδιο σύλλογο, έχει πάρει ακόμη Τσάμπιονς Λιγκ τόσο σαν ποδοσφαιριστής όσο και σαν βοηθός του Αντσελότι. Και παράλληλα ένα σωρό τρόπαια. Πρωταθλήματα, Κύπελλα, Σούπερ Καπ, Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων. Τα πάντα όλα.
Δίχως τον Ζιντάν, ο Φλορεντίνο Πέρεθ, ο υπερφιλόδοξος μα εγωιστής πρόεδρος, τα έκανε σαλάτα. Αφενός δεν ενίσχυσε καθόλου την ομάδα, αφετέρου επέλεξε δύο προπονητές που δεν θα μπορούσαν να σταθούν στο υψηλότερο επίπεδο.
Πρώτα τον Ζουλέν Λοπετέγκι, ο οποίος αρχικά έκανε άνω-κάτω την εθνική Ισπανίας φεύγοντας παραμονές (κυριολεκτικά) του Μουντιάλ και στη Μαδρίτη δεν μπόρεσε να καταλάβει που βρισκόταν, και κατόπιν τον Σολάρι, που είχε το potential να βγει «νέος Ζιντάν», μα απέτυχε παταγωδώς.
Οι επιλογές του Πέρεθ ήταν προς δύο κατευθύνσεις. Η μία να προσλάβει έναν προπονητή με τον οποίο δεν είχε συνεργαστεί ξανά. Ποκετίνο, Κόντε, Βενγκέρ ή κάποιον άλλον. Μην ξεχνάμε πως όλοι αυτοί λίγο-πολύ το περασμένο καλοκαίρι αρνήθηκαν να διαδεχτούν τον Ζιντάν και μάλιστα δίχως εγγυήσεις για μεγάλες μεταγραφές.
Η άλλη κατεύθυνση αφορούσε κάποιον παλιό γνώριμο. Δηλαδή τον Μουρίνιο ή τον Ζιντάν. Εδώ δεν υπήρχε καν δίλημμα. Ο Πορτογάλος –πέρα από παρωχημένος πια- είχε τσακωθεί και με τα… πόμολα του «Μπερναμπέου» κατά την πρώτη τριετή θητεία του. Ο Ζιντάν είναι ο άνθρωπος των τίτλων και η πιο ενδεδειγμένη επιλογή.
Ο Πέρεθ τα ζύγισε και πήρε την καλύτερη απόφαση, τουλάχιστον στη θεωρία. Αυτό ισχύει αντίστοιχα και για τον «Ζιζού».
Ο Γάλλος ανήκει στην οικογένεια της Ρεάλ, σχεδόν 18 χρόνια τώρα. Ξεκίνησε από παίκτης το 2001, μετά έγινε σύμβουλος του Πέρεθ, «πρέσβης» του συλλόγου, βοηθός προπονητή, προπονητής στη δεύτερη ομάδα και μετά στην πρώτη.
Ο πρόεδρος τον εκτιμά αφάνταστα, ενώ ο ίδιος είναι ένας από τους ελάχιστους που ξέρουν τα «κουμπιά» του. Ένα ακόμα «συν» είναι πως αυτή τη φορά ο Ζιντάν δεν προσελήφθη ως λύση ανάγκης, αλλά ως φτασμένος προπονητής. Τώρα καλείται να αναμορφώσει τον σύλλογο με τον δικό του τρόπο και με την προίκα τόσων τροπαίων. Ο 47χρονος Γάλλος έχει ζητήσει την εν λευκώ διαχείριση του ποδοσφαιρικού τμήματος, κάτι που ο Πέρεθ δεν το θέλει. Εδώ που έφτασαν τα πράγματα είναι αναγκασμένος να το κάνει και ο μοναδικός που θα μπορούσε να εμπιστευτεί είναι ο Ζιντάν.
Αν δεν υπήρχε η προοπτική της Ρεάλ, ο «Ζιζού» θα έπρεπε το καλοκαίρι να βρει μια ομάδα να συνεχίσει στην καριέρα του έπειτα από έναν χρόνο ξεκούρασης. Με δεδομένο ότι δεν έχει δουλέψει αλλού ως προπονητής, θα ήταν μεγάλο ρίσκο να πάει πχ. στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ο κίνδυνος αποτυχίας θα ήταν υψηλός, κάτι που ίσως απέβαινε μοιραίο για το όνομά του.
Ακόμη και ο Γουαρδιόλα που μετά την Μπαρτσελόνα δοκίμασε σε Μπάγερν και Μάντσεστερ Σίτι, ποτέ δεν πλησίασε τις επιτυχίες που είχε με τους Καταλανούς. Κι αν δεν φτάσει φέτος στον τελικό με τους Άγγλους, ίσως δοκιμάσει αλλού.
Στην πρώτη του θητεία στη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Ζιντάν κέρδισε τους παίκτες (ακόμη και τον ξεροκέφαλο σταρ Κριστιάνο Ρονάλντο), επέβαλλε τη νοοτροπία του και σάρωσε τα πάντα σε τίτλους. Στη δεύτερη καλείται να φτιάξει -σχεδόν από την αρχή- τη δική του ομάδα για να επαναλάβει τις επιτυχίες. Σε έναν τόσο απαιτητικό, ιδιόρρυθμο και αλαζονικό οργανισμό σαν τη Ρεάλ, είναι αυτός που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να τα καταφέρει. Επειδή ακριβώς γνωρίζει εκ των έσω την κατάσταση.
3°
