Η συζήτηση ξαναζεστάθηκε τις τελευταίες μέρες με αφορμή τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισαν τα τελευταία πραγματικά μεγάλα παιχνίδια του Champions League οι σοβαρές ευρωπαϊκές αθλητικές εφημερίδες. Αρκούσε μια ματιά στο πρωτοσέλιδο, ώστε να καταλάβουμε γιατί παρά την κρίση και την κυριαρχία του ίντερνετ εξακολουθούν να πουλάνε. Φανερό πως υπάρχει ένα απαιτητικό κοινό, που αγοράζει επειδή ξέρει πως θα μάθει πράγματα τα οποία δεν είδε στην τηλεόραση το προηγούμενο βράδυ και κυρίως θα ανοίξει το μυαλό του σε οπτικές από τις οποίες δεν μπορεί να δει μόνος του.
Δύο θέματα κυρίως μας απασχόλησαν σ’ αυτή την κουβέντα...
Το πρώτο, αν υπάρχουν πια στην Ελλάδα άνθρωποι, έτοιμοι να ξαναπλησιάσουν στο περίπτερο με διάθεση να αγοράσουν μετά από πολλά πολλά χρόνια μια σοβαρή ελληνική αθλητική εφημερίδα, που θα ήταν σε θέση να κρατάει αποστάσεις. Ποιος στ’ αλήθεια θα έβγαζε 1 ευρώ από την τσέπη, αν έβλεπε π.χ. ότι τη Μέρα της Γυναίκας κυκλοφορούσε με πρώτο θέμα μια μεγάλη συνέντευξη της Κατερίνας Στεφανίδη; Το κοινό στο οποίο απευθύνονται τα αθλητικά έντυπα είναι πλέον, μεταλλαγμένο. Συνήθισε να απευθύνεται σε μέσα ενημέρωσης που καθοδηγούνται άμεσα ή έμμεσα από συμφέροντα ιδιοκτητών ομάδων και απευθύνονται σε ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η ποδοσφαιρική κερκίδα. Εδώ κυριαρχούν, όπως είναι φυσικό, οι μαϊμούδες, οι μπανάνες, τα κοράκια και τα άλλα εμετικά, μαζί με τα... «μόνο εσύ» και «ή εμείς ή κανείς». Οι περισσότεροι έχουν πλέον εθιστεί σ αυτό το στιλ δημοσιογραφίας. Το ζητάει από ένα σημείο και μετά ο οργανισμός τους. Έχουν ανάγκη να τους χαϊδέψουν τα μάτια και τα αυτιά, να ακούσουν, να δουν και να διαβάσουν εκείνα που ζητάνε, χωρίς να τους ενδιαφέρει η αλήθεια του άλλου όταν πηγαίνει κόντρα σε όσα τον ευχαριστούν. Έτσι είναι η εποχή... Όσο πιο επίπεδος, λαϊκιστής, ιεροκήρυκας, οπαδός ή προβλέψιμος είσαι, τόσο μεγαλύτερο κοινό συγκεντρώνεις. Είναι ο βασικός τρόπος με τον οποίο φτιάχνονται οι δημοσιογραφικές καριέρες, σε μια εποχή που η ανάγκη και η φιλοδοξία δημιουργούν έμπιστους σκλάβους. Ο «μέσος αναγνώστης», λοιπόν, αισθάνεται «κάπως», όταν βρίσκεται αντιμέτωπος (κυριολεκτικά αντιμέτωπος) με ένα κείμενο, που προσπαθεί να πλησιάσει ψύχραιμα, μεθοδικά, από απόσταση και να ερμηνεύσει χωρίς κραυγές κάποιο γεγονός που πράγματι μπορεί να διχάζει. Πολλές φορές αντιμετωπίζει με καχυποψία κι εκείνον που πηγαίνει κόντρα στην κυρίαρχη γραμμή. Αντιδρά και άσχημα: «σε ξέρουμε... αντικειμενικέ» ή... «τρέξε, να τσεπώσεις το πενηντάρικό σου»! Έχει ξεπεραστεί η εποχή του Sportime και του Goal που τα πράγματα ήταν περισσότερο ξεκάθαρα και πλουραλιστικά...
Ένα δεύτερο σημαντικό έχει να κάνει με τους ίδιους τους δημοσιογράφους. Υπάρχουν άραγε οι 30-40 αθλητικοί συντάκτες που θα ήταν ικανοί και πρόθυμοι να στηρίξουν ένα τέτοιο εγχείρημα; Δύσκολο αν όχι αδύνατο. Στην εποχή της συντεταγμένης παραπληροφόρησης, το είδος του αποστασιοποιημένου αναλυτή σπανίζει. Δεν υπάρχουν οι άνθρωποι που θα ξεκινήσουν πλέον την καριέρα τους έξω από κάθε επιρροή. Αν δεν ανήκεις σε κάποιο άρμα είτε του Μαρινάκη, είτε του Σαββίδη, είτε του Αλαφούζου, είτε του Μελισσανίδη, είτε του Γιαννακόπουλου δύσκολα θα βρεις αντικείμενο. Άλλωστε, πολλές φορές οι «εκλεκτοί» επιλέγονται με μοναδικό διαπιστευτήριο την υποταγή τους. Επίσης παλιοί χούλιγκαν που μεγάλωσαν, ξέρουν πέντε γράμματα και πήραν... απόσπαση σε κάποιο αθλητικό μέσο, άρπαξαν ένα πληκτρολόγιο και πυροβολούν κάθε αντίθετη άποψη. Τσακώνονται για τους προέδρους τους, για τις ομάδες τους, για τους παίκτες τους. Έχουν αντικαταστήσει το ρεπορτάζ με τα non paper. Χλευάζουν τους απέναντι που απαντούν με τον ίδιο τρόπο. Μηδέν έμπνευση, μηδέν πρωτοτυπία, στερεότυπα, χυδαίο χιούμορ... Και φυσικά σχεδόν αδύνατη η πρόσβαση στις αληθινές πηγές ενημέρωσης, καθώς η πληροφόρηση περνά υποχρεωτικά από το φίλτρο της κάθε ΠΑΕ.
Αμήχανες απέναντι σε όλα αυτά οι επαγγελματικές ενώσεις. Κάθε απόπειρα να μπει ένα φρένο, ερμηνεύεται σαν... φίμωση επειδή «το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και της αντίθετης άποψης μπλα μπλα μπλα, είναι πάνω απ’ όλα». Κι έτσι είμαστε καταδικασμένοι να θαυμάζουμε τα πρωτοσέλιδα (και όχι μόνο...) των ξένων.
20°
