Αν ο ΠΑΟΚ κατάφερε να κερδίσει κάτι μεγάλο ταυτόχρονα με την κατάκτηση του πρωταθλήματος είναι ότι κανείς δεν τον αμφισβητεί. Ίσως δεν έχει ξαναγίνει τα τελευταία 30-35 χρόνια να τερματίζει μια ομάδα πρώτη και να μην ακούγεται κιχ δεύτερης άποψης γύρω από ποια ήταν φέτος η καλύτερη ομάδα. Από την άλλη, εκείνο που κινδυνεύει να πάθει είναι να αποκτήσει την καθεστωτική νοοτροπία με την οποία πορεύτηκε ο Ολυμπιακός, αντιγράφοντας τους τρόπους με τους οποίους εκείνος κυριάρχησε το προηγούμενο διάστημα.
Δεν είναι δύσκολο να πέσει στην παγίδα. Η αλαζονεία σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Σε κάνει ακόρεστο, ειδικά όταν έχεις να πάρεις πρωτάθλημα 34 ολόκληρα χρόνια και βλέπεις μπροστά σου την ευκαιρία σαν εκδίκηση για όσα πιστεύεις ότι έπαθες. Ένα τέτοιο συναίσθημα σε οδηγεί στο να συμπεριφέρεσαι σαν αποικιοκράτης, να ηδονίζεσαι επειδή όλοι έχουν γίνει εχθροί που σε φοβούνται αντί να σε σέβονται και να θεωρείς την μονιμότητα στην κορυφή τεράστιο προνόμιο που πρέπει να το διατηρήσεις με κάθε τρόπο. Έτσι ακριβώς μπήκε στο παιχνίδι ο Ολυμπιακός του Κόκκαλη μέχρι να αποκτήσει το «μέταλλο του πρωταθλητή». Βγαίνοντας η ομάδα από τα «πέτρινα χρόνια» της εποχής του Σαλιαρέλη, του Μπανασάκη και των άλλων, θεώρησε σωστό να τσακίσει τα πάντα γύρω της για να τα φέρει στα μέτρα της με πρόσχημα την «απελευθέρωση από τον βαρδινογιαννισμό». Τα κατάφερε, αλλά την ίδια στιγμή δημιούργησε ένα τοξικό περιβάλλον κι ένα αρρωστημένο ποδόσφαιρο. Από την άλλη, κατασκεύασε τη σημερινή γενικότερη εικόνα και νοοτροπία, με την καχυποψία να κυριαρχεί, να δηλητηριάζει και να δημιουργεί σε όλους την πεποίθηση ότι μόνο έτσι παίρνεις πρωτάθλημα.
Στον ΠΑΟΚ και στον Ιβάν Σαββίδη δίνεται, πλέον, η ευκαιρία να πολιτευθεί διαφορετικά. Να επιδιώξει τη δική του νέα μεγάλη πορεία, αλλά με τρόπο που θα εκπέμπει υγεία και θα κάνει χαρούμενο τον κόσμο που παρακολουθεί – είτε νικάει είτε χάνει. Κι αυτό θα γίνει μόνο αν ο πρόεδρος ξεχάσει όλα εκείνα τα γραφικά που έλεγε όταν πρωτομπήκε στο κλαμπ, είδε τι γίνεται και θέλησε να το αντιγράψει με τον χειρότερο τρόπο, κηρύσσοντας πόλεμο στο «Κράτος της Αθήνας». Ίσως είναι δύσκολο να το αποφασίσει και να το προχωρήσει έτσι όπως μας έχει δείξει ότι σκέφτεται. Το πιθανότερο, ένα μεγάλο κομμάτι των οπαδών και των ανθρώπων που στριφογυρίζουν γύρω του να μην το θέλει και να τον προτρέπει να βαδίσει στον δρόμο που χάραξαν άλλοι. Είναι όμως μια μεγάλη ευκαιρία, που κρίμα να χαθεί.
12°
