Μια κοινωνία που δεν μας χρειάζεται...

«Κάναμε για οικογένειά μας μια ομάδα, για πατέρα μας έναν βαθύπλουτο επιχειρηματία, για αδελφό έναν που κλωτσάει το τόπι και για αδελφή μια μπάλα. Κι όταν γυρνάμε σπίτι μας, είτε αγανακτισμένοι, είτε απογοητευμένοι με όσα μας συμβαίνουν καθημερινά, κανείς τους δεν είναι εκεί να μας πιάσει το χέρι, να μας δώσει βοήθεια». Είναι το μήνυμα ενός οπαδού που συνειδητοποίησε την κατάντια του και την περιγράφει... 

Έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα τα τελευταία χρόνια η ελληνική ποδοσφαιρική κοινωνία δεν πάσχει ούτε από μεγάλες ομάδες, ούτε από μεγάλους προέδρους ούτε από μεγάλους ποδοσφαιριστές. Έχει ανάγκη από ανθρώπους με φρέσκα και καθαρά μυαλά που θα δώσουν το παράδειγμα σε άλλους, περισσότερους, να ακολουθήσουν καθαρότερους δρόμους.

Το πιο πιθανό είναι να τους βρούμε μόνο στις παρέες μας. Αρνούνται να βγουν μπροστά, να αρθρώσουν δημόσιο λόγο, να ανακατευτούν με την σαπίλα που βλέπουν γύρω τους, ή να δουλέψουν «για το καλό όλων». Έχουν άποψη, την κουβεντιάζουν, ενδιαφέρονται, μα μέχρι εκεί. Αρνούνται να μπλέξουν σε μια κοινωνία που αποφάσισε εδώ και πολλά χρόνια πως δεν τους χρειάζεται. Θεωρούν ότι θα γίνουν γραφικοί κι αν το τολμήσουν, στο τέλος θα μείνουν μόνοι. 

Το περιβάλλον δεν τους σηκώνει και δεν τους δίνει σημασία. Προτιμά να ακολουθεί τα πρότυπα που σερβίρονται και προβάλλονται όχι για τις ικανότητες ή τις ενδιαφέρουσες ιδέες τους, αλλά για την δυνατότητα που έχουν να βγουν και να πουν την «μαλακία της ημέρας». Αυτή θα κάνει τον γύρο του διαδικτύου και φυσικά τον μεγαλύτερο θόρυβο, μαζί με τους τραμπουκισμούς του οποιουδήποτε τυχάρπαστου παράγοντα που θα παίζει μια εβδομάδα παντού. 

Είναι και η τηλεόραση σε τέτοιο σημείο που εξαντλεί τον ρόλο της στο να μαζεύει διάφορα ψώνια ή σκουπίδια, να τους δίνει βήμα - δημοσιότητα και να αναδεικνύει τα κατορθώματά τους. Οι σοβαροί σιχαίνονται όλους όσοι έχουν μαζευτεί σ αυτό που λέμε οργανωμένο ποδόσφαιρο. Παρακολουθούν, αγανακτούν, γελάνε και στην τελική σιωπούν, αφήνοντας όλο τον χώρο σ εκείνους που «πουλάνε». Αυτοί έχουν τους οπαδούς και φυσικά... όλο το μέλλον μπροστά τους. 

Θα έχετε ακούσει συχνά πως «αφεντικό της ομάδας είναι ο κόσμος της». Στην πραγματικότητα εκείνο που έχει απομείνει είναι ένας όχλος φανατικών και φανατισμένων που έχει ανάγκη να τον καθοδηγούν όπου γουστάρουν επειδή ο ίδιος δεν ξέρει πού να πάει. Κι αν ο κάθε ιδιοκτήτης τρέχει και αγοράζει πανάκριβα διάφορα χρήσιμα κέντρα εξουσίας, μεταξύ των οποίων και τα ΜΜΕ, τον «κόσμο» τον έχει σχεδόν τσάμπα. Με τα λιγότερα λεφτά. Πατάει στην ανάγκη των πολλών να ανήκουν κάπου: σε κόμματα, σε θρησκείες, σε ομάδες και κυριαρχεί πανεύκολα... Πράγματι, η πλειονότητα υπάρχει πλέον μόνο μ αυτόν τον τρόπο. Δεν μπορεί να ζήσει αλλιώς. Δεν ξέρει τι σημαίνει ανεξαρτησία σκέψης, γνώμης και δράσης. Ό,τι πει ο πρόεδρος. Ο,τι γράψει η οπαδική του φυλλάδα. Κι όταν κάτι σερβίρεται σαν απόλυτη αλήθεια, το άδειο από σκέψεις κεφάλι την αφομοιώνει χωρίς πολλά πολλά και την αναπαράγει στους ομοίους του. 

Μακριά, λοιπόν, οι έξυπνοι, οι καλά ενημερωμένοι και οι μορφωμένοι. Δεν τους θέλουν επειδή πάνε κόντρα στα συμφέροντά τους. Ο στόχος είναι να μας κάνουν να πιστεύουμε αυτό που τους βολεύει. Να σκεφτόμαστε, να ασχολούμεθα και τελικά να αγοράζουμε εκείνα που θέλουν να μας πουλήσουν. 

Φυσικά, κανένας από τους προέδρους - παράγοντες - προπονητές - ποδοσφαιριστές δεν δίνει δεκάρα για τον οπαδό. Μόνο να τον κολακεύει ξέρει, γιατί έτσι θα είναι σε θέση να τον εξουσιάζει.

Το αποτέλεσμα το βλέπουμε σχεδόν κάθε Κυριακή στα άδεια, λασπωμένα γήπεδα της Σούπερ Λίγκας με τους 200-300 θεατές να κοιτάζουν μάλλον τον... διαιτητή παρά τους παίκτες και να φωνάζουν από το 80'... «σφύρα - έληξε!».