Εκείνο που αξίζει να προσέξει κανείς στις δηλώσεις του Μαρινάκη λίγο μετά το 3-1 με την Μίλαν είναι το αίσθημα δικαίωσης, επειδή μετά από δική του «γραμμή» όλοι στήριξαν την ομάδα, έστω κι αν για μεγάλο διάστημα δεν φαινόταν να πατάει καλά. «Έχουμε πίστη και θα συνεχίσουμε. Έχει μέλλον αυτή η ομάδα».
Πράγματι, η λογική με την οποία αντιμετωπίζουν φέτος τα πράγματα στον Ολυμπιακό δεν έχει προηγούμενο. Βρίσκονται στο -8 από τον ΠΑΟΚ με ελάχιστες πιθανότητες να τον φτάσουν ως το τέλος του πρωταθλήματος, αλλά δεν κουνιέται φύλλο. Είτε χάνουν, είτε αφήνουν ισοπαλίες όπως στην Ξάνθη, είτε νικάνε με γκολ στο +90', κανείς δεν ζητάει «εξηγήσεις». Αντίθετα, όλοι εξακολουθούν να επενδύουν σ’ αυτό που άρχισε να χτίζεται το καλοκαίρι. Η περυσινή σεζόν ήταν τραυματική, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται και διδακτική. Ξοδεύτηκε ένας σκασμός λεφτά για τα ελληνικά δεδομένα, ήρθε η πρόκριση στους ομίλους του Champiοns League, μα λίγο καιρό αργότερα το σκηνικό κατέρρευσε. Οι βαρύγδουπες μεταγραφές απογοήτευσαν. Και η ομάδα κατρακύλησε αλλάζοντας τρεις προπονητές σε λίγους μήνες. Πρώτα ο Χάσι που ήρθε «μετά φανών και λαμπάδων», μετά ο «παντός καιρού» Λεμονής με τον οποίο είχαν μάθει να θεραπεύουν «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» και τέλος ο Οσκαρ Γκαρθία που κανείς δεν κατάλαβε τι ακριβώς έκανε και ποιο ήταν το πλάνο του στο λίγο που έμεινε, ώσπου εξαφανίστηκε.
Η απόφαση του Μαρινάκη να διαλύσει την περσινή ομάδα και να ανανεώσει κατά 95% το υλικό της μπορεί να ήρθε «εν θερμώ», αλλά αποδείχτηκε σοβαρή επειδή ο ίδιος την υποστήριξε με συνέπεια από το ξεκίνημα της χρονιάς. Το μυστικό; Δεν κοιτάμε τον πίνακα με τα αποτελέσματα αλλά την μεγάλη εικόνα της μπάλας που παίζεται στο γήπεδο. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια ο Ολυμπιακός στήριξε χωρίς αστερίσκους έναν προπονητή. Αυτός είναι, με τις συνταγές του θα προχωρήσουμε και σ όποιον αρέσει! Το «φτιάχνουμε ομάδα» μπήκε πάνω από το «πάμε για πρωτάθλημα». Ιδανικό θα ήταν να γίνουν και τα δύο ταυτόχρονα, αλλά οι συσχετισμοί έχουν πλέον αλλάξει οπότε... περασμένα μεγαλεία και ιστορία που δεν επαναλαμβάνεται. Το χώνεψαν όλοι.
Η νίκη κόντρα στην Μίλαν ήταν το παράθυρο που άνοιξε ξαφνικά και μπήκε φως για να φανεί στις λεπτομέρειες αυτό που χτίζεται. Ήταν η αναγκαία επιβεβαίωση ότι το καλό υπάρχει και πρέπει να συνεχιστεί. Επιβράβευση όσων δουλεύουν το πρότζεκτ χωρίς να νοιώθουν την γνωστή «ψύχωση» για μια ακόμη κούπα. Παράδοξο αυτό για την νοοτροπία που έχει καλλιεργηθεί στον Ολυμπιακό, αλλά αληθινό.
Γι αυτό το 3-1 έχει τη σημασία του. Κανείς δεν ξέρει ποιο θα ήταν σήμερα το κλίμα ύστερα από αποκλεισμό. Αν δηλαδή θα έμεναν οι περισσότεροι στην περίφημη εμφάνιση, στο πάθος, στη δύναμη, στην τρέλα με τη οποία κυνήγησαν το ματς όσοι έπαιξαν, ή αν θα έλεγαν ότι... καλή η υπομονή και η πίστωση χρόνου αλλά δεν γίνεται τίποτα και πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε από δω και πέρα.
Ένας κανόνας του ποδοσφαίρου λέει, πως όταν μια ομάδα παίζει καλά και δεν νικάει, έρχεται πάντα η ώρα που θα αποδώσει σύμφωνα με το σχέδιο. Αντίθετα, όταν κυνηγάει το... μισό - μηδέν και τις λεγόμενες «επαγγελματικές νίκες» θα φτάσει η στιγμή που θα τα φτύσει. Το είδαμε και με την ΑΕΚ και με τον ΠΑΟΚ...
5°
