Εκείνο που δεν θέλουν να καταλάβουν όσοι ασχολούνται «επαγγελματικά» με το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι ότι θα πρέπει να δημιουργήσουν τις συνθήκες μέσα στις οποίες οποιοσδήποτε θα ψάχνει αφορμές για να πηγαίνει στο γήπεδο και όχι για να το αποφεύγει. Είναι πολλά τα χρόνια που οι βλαμμένοι όλων των ομάδων δημιουργούν καταστάσεις που έχουν διώξει τον περισσότερο κόσμο. Η σημερινή πραγματικότητα έτσι όπως εκδηλώθηκε προχθές στην Πάτρα, πριν μια βδομάδα στο ΟΑΚΑ, παλιότερα στην Τούμπα, στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας ή στο Καραϊσκάκη έγινε πλέον συνήθεια από την οποία κανένας πια δεν ενδιαφέρεται να απεξαρτηθεί. Ο καθένας καταγγέλλει τους... άλλους. Κάθε φορά που κάθεται στο σκαμνί του αθλητικού δικαστή, υποψιάζεται «προβοκάτσιες» και φαντασιώνεται βολικούς εχθρούς για να τους φορτώνει την ευθύνη. Στην πραγματικότητα το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να γλιτώσει μια βαριά τιμωρία, νιώθοντας απέραντη ικανοποίηση αν την φάει ο διπλανός του. Φυσικά υπάρχει κι ένα τόσο αστείο σύστημα απονομής αθλητικής Δικαιοσύνης, που επιτρέπει για ίδια περιστατικά εντελώς διαφορετικές ποινές που άλλους ευνοούν και άλλους καταδικάζουν. Το είδαμε με το -3 στην ΑΕΚ και το απλό πρόστιμο στον Ολυμπιακό.
Ζούμε μια πραγματικότητα, στην οποία αν πεις σε μια ποδοσφαιροκουβέντα ότι «εγώ θέλω τα γήπεδα σαν θέατρα για να μπορώ να πηγαίνω χωρίς να κινδυνεύω από το οτιδήποτε και τον οποιονδήποτε», θα σου απαντήσουν... «τότε να πας στην Αγγλία»! Ή «στην Ισπανία»...
Έχει περάσει, πλέον, στην κουλτούρα μας η άποψη, ότι μπάλα σημαίνει καφρίλα, εκτόνωση, σπασίματα, φωτιές, αληταριό, συμπλοκές, φωτιές, βρισιές και δηλώσεις - ανακοινώσεις από και προς ανθρώπους με χαμηλή νοημοσύνη. Οτιδήποτε άλλο αποκαλείται ειρωνικά «θέατρο». Θυμάμαι την εποχή των γεγονότων που κατέληξαν στην δολοφονία του Φιλόπουλου, στην λεωφόρο Λαυρίου. Μέσα στο κλίμα που δημιουργήθηκε ξεκίνησε εκστρατεία που αποσκοπούσε στην διάλυση των συνδέσμων οργανωμένων οπαδών. Είχαν γίνει και μερικά ντου στης Αστυνομίας στις διάφορες «λέσχες», όπου βρέθηκε υλικό ικανό να τους στείλει όλους αυτούς μέσα τουλάχιστον για πέντε χρόνια. Τότε οι διάφοροι επαγγελματίες συνδεσμίτες τα χρειάστηκαν. Σήμαναν συναγερμό. Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί και ΑΕΚτζήδες ξέχασαν τις διαφορές τους και αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους ώστε να υπερασπιστούν τα ιερά και τα όσια του χυδαίου οπαδισμού τους. «Θέλουν να κάνουν τα γήπεδα όπερα», φώναζαν έντρομοι από τις τηλεοπτικές εκπομπές τους. Φυσικά στο τέλος κανείς δεν τους πείραξε. Όλα ξαναγύρισαν στην γνωστή «κανονικότητα».
Μέσα σ αυτή και με τις ίδιες αρχές μεγάλωσαν δύο γενιές πιτσιρικάδων. Με την καφρίλα και την ασέβεια προς τον απέναντι να θεωρούνται μαγκιά. Τώρα πάμε για την τρίτη γενιά ηλιθίων. Ανεβαίνουν στις κερκίδες θεωρώντας ότι αυτό είναι το ποδόσφαιρο κι αυτή η σωστή συμπεριφορά μέσα στο γήπεδο. Όλα τα άλλα είναι «εκκλησία»!
20°
