Γιατί να μην πάρουμε το Μουντιάλ του 2030;

Άγνωστο αν υπήρξε έστω και ένας που να μη γέλασε, μόλις άκουσε την  πιθανότητα να διοργανώσει η Ελλάδα Παγκόσμιο Κύπελλο του 2030 μαζί με την Ρουμανία, τη Βουλγαρία και την Σερβία. Ακόμη κι ο ίδιος ο Τσίπρας το ανακοίνωσε γελώντας, από φόβο μη τυχόν και βρεθούν κάποιοι να το πάρουν στα σοβαρά. 

Δεν είναι μόνο ότι δεν έχουμε ούτε τέσσερα γήπεδα της προκοπής και θα πρέπει να τα φτιάξουμε σχεδόν από την αρχή. Δεν είναι οι επιτήδειοι που περιμένουν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 να ροκανίσουν κάτι μεγάλο, και αισθάνονται, όσο νάναι, ένα σύνδρομο στέρησης. Δεν είναι που τέσσερις βαλκανικές χώρες, οι οποίες φημίζονται για την διαφθορά που κυριαρχεί στον δημόσιο βίο τους, θα αναλάβουν να διεκπεραιώσουν ένα πανάκριβο εγχείρημα που θα σημάνει αυτόματα ρεμούλες, υπερκοστολογήσεις, αναθεωρήσεις συμβάσεων, απ ευθείας αναθέσεις επειδή... «δεν προλαβαίνουμε» και άλλα τέτοια σκοτεινά. Δεν είναι μόνο που θα ξαναγίνουν μόδα τα κολπάκια που μετέτρεψαν πριν από 14 μόλις χρόνια ένα από τα  όνειρα της χώρας σε εφιάλτη και υπήρξαν από τις κύριες αιτίες της χρεοκοπίας της. 

Εδώ, έχουμε να κάνουμε με μία από τις περιπτώσεις που η αλήθεια δεν κρύβεται ούτε φτιασιδώνεται. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να προχωρήσει όπως κι αν πλασαριστεί ή όσο κι αν διαφημιστεί από δω και πέρα. Οποιος βάλει κάτω τα νούμερα και θελήσει να προϋπολογίσει το κόστος, θα... λιποθυμήσει μόλις καταλάβει για πόσο ακριβό σπορ μιλάμε, τι επιπτώσεις μπορεί να έχει στα δημόσια οικονομικά, και στην τελική ποιους θα κάνει πλούσιους και ποιους θα χρεώσει. Αν σκεφτούμε ότι το Μουντιάλ της Ρωσίας κόστισε 14 δισ. ευρώ ενώ η συνδιοργάνωση ΗΠΑ - Καναδά - Μεξικό για το 2026 θα εκτοξεύσει τα ποσά, καθώς τετραετία με τετραετία αυξάνονται οι απαιτήσεις που υπάρχουν μαζί με τα κόστη, καταλαβαίνουμε για τι μεγέθη μιλάμε. Και φυσικά η Ελλάδα θα πληρώσει τα περισσότερα καθώς ο λογαριασμός δεν θα μοιραστεί δια του τέσσερα. Άλλες οι τιμές εδώ, άλλες στην Σερβία, άλλες στην Ρουμανία και άλλες στην Βουλγαρία.

Ακόμα και η προετοιμασία του φακέλου, με σοβαρό ενδεχόμενο να απορριφθεί στο τέλος, είναι τόσο ακριβή σε μια εποχή υπερφορολόγησης και με μισθούς - συντάξεις των 500 ευρώ, που είναι απορεί κανείς πώς ο πρωθυπουργός σκέφτηκε να το πλασάρει έτσι εύκολα,  χωρίς την παραμικρή συναίσθηση  του τι εξαγγέλλει. 

Θα μπορούσε, δηλαδή, να το συζητήσει κανείς σοβαρά, μόνο στο πλαίσιο μιας  ισχυρής ανοιχτής οικονομίας, με εγγυήσεις διαφάνειας παντού και με πραγματικά πρωτογενή πλεονάσματα. Τότε θα μπορούσε η Ελλάδα να ρίξει λεφτά περιμένοντας τα αναμφισβήτητα κέρδη που φέρνει πάντα μια τέτοια προσπάθεια. 

Τίποτα απ αυτά δεν υπάρχει. Καλό, λοιπόν, να μη δώσουμε σημασία και σε όσους θα βλέπουμε ή θα ακούμε να προπαγανδίζουν από δω και πέρα σοβαρά την ιστορία. Είναι οι ίδιοι που θ αρχίσουν να τρώνε με δέκα μασέλες έτσι και προχωρήσει η φαεινή ιδέα...

Υ.Γ. Θα περίμενα να να βγει έστω και ένας από τους λεγόμενους «ανθρώπους του ποδοσφαίρου» -παίκτης, προπονητής, παλιός διεθνής, κάποιο από τα παιδιά του 2004 που ο κόσμος εξακολουθεί να εκτιμά γι αυτό που χάρισαν- και να πει ένα... «δεν πάτε καλά, ρε»! Αλλά πού τέτοια τύχη... Αλλος λίγο - άλλος πολύ, όλοι κάτι περιμένουν έτσι και προχωρήσει η μπίζνα.