Μπερδεμένος στη Σλοβενία

Έχω μπερδευτεί λίγο με τους Σλοβένους. Γιατί μου φαίνονται κι αυτοί –πολίτες της πρώτης πρώην Γιουγκοσλαβικής δημοκρατίας που διακήρυξε την ανεξαρτησία της τις ταραγμένες μέρες των 90s– λίγο μπερδεμένοι. Ανάμεσα σε δύο ταυτότητες. Στη βαλκανική που κληρονόμησαν από την κάποτε ομοσπονδία του στρατάρχη Τίτο και στην κεντροευρωπαϊκή που (θέλουν να) τους ταιριάζει περισσότερο. Έχουν τα κορμιά-λαμπάδες και τη σλάβικη αξεστίλα τραχύτητα των Σέρβων, αλλά για κάποιον άγνωστο λόγο δεν έχουν τόσο ωραία κορίτσια ούτε το κλεφτοκοτάδικο βλέμμα τους. Είναι λίγο ψηλομύτες, θα έλεγα Αυστριακοί (αν είχα την παραμικρή ιδέα πώς είναι οι Αυστριακοί) ή κάπως σαν pocket size Βορειοιταλοί, αλλά χωρίς τη φινέτσα, τα φωνακλάδικα ξεσπάσματα και το ελαιόλαδο. Μιλάνε καλά αγγλικά, είναι αυστηρά ευγενικοί, αλλά δεν είναι και στα καλύτερά τους. Μπήκαν στο ευρώ περίπου την ώρα που άρχιζε η παγκόσμια οικονομική κρίση και δεν μοιάζουν να είναι πολύ χαρούμενοι γι’ αυτό, τουλάχιστον αν κρίνω από κάποια ρεπορτάζ στα δελτία ειδήσεων που δεν καταλαβαίνω τι λένε αλλά η εικονογραφία τους είναι αρκετές εκδοχές του σλοβένικου facepalm (την ώρα που ο Σόιμπλε τους καθησυχάζει ότι δεν θα χρειαστούν βοήθεια). Προφανώς, ο σούπερ σταρ (ή Σούπερμαν) συμπατριώτης τους φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ θα τους απαλλάξει από τον επάρατο καπιταλισμό, αφού ολοκληρώσει το μήνα του μέλιτος με τον Αλέξη.

Έχω μπερδευτεί και με τον καιρό τους. Στο Κόπερ, που η Εθνική διέγραψε την αντιφατική της πορεία στην πρώτη φάση, είχε μόνο ήλιο και σχεδόν 30 βαθμούς Κελσίου. Εδώ, στη Λιουμπλιάνα, πέσαμε ανώμαλα στους 10 βαθμούς, σε πολλή βροχή και σε μια επείγουσα αναζήτηση να συμπληρώσουμε τα μακρυμάνικα που λείπουν από τη βαλίτσα. Το είπε κι ο Τρινκιέρι στην πρώτη συνέντευξη τύπου που έδωσε στην πρωτεύουσα, σε μια αίθουσα του 15ου ορόφου του ξενοδοχείου Plaza: «Όπως αλλαξε ο καιρός, έτσι πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς». Στο Κόπερ, λοιπόν, 5 χιλιόμετρα από τα ιταλικά σύνορα, η ελληνική δημοσιογραφική αποστολή απέδειξε για άλλη μια φορά ότι η χώρα μας είναι ομφαλός της γης. Είδαμε λιμάνι, είδαμε μαρίνα – τα «Ραφήνα», «Φλοίσβος» έδωσαν και πήραν σε μια ελεύθερη απόδοση του «όπου και να πάω η Ελλάδα με πληγώνει» (κι όσο με πληγώνει με πωρώνει, γι’ αυτό τα ερμηνεύω όλα με ελληνικό τρόπο). Το «Λουτράκι» το αφήσαμε για το Πορτορόζ, το τουριστικό θέρετρο 16 χιλιομέτρα μακριά στο οποίο κατέλυσαν οι ομάδες σε ξενοδοχεία βγαλμένα από εκείνες τις ταινίες με που ο Λάμπρος Κωνσταντάρας τραγουδούσε το «ο Μάμι Μπλου». Τουριστικό θέρετρο με έμφαση στο τέλος πάντων, γιατί το πιο ενδιαφέρον πράγμα, εκτός από το καζίνο, που μπορουσες να κάνεις ήταν να χαζεύεις τις Ιταλίδες WAGs (μπραβο στον Σάντρο Τζεντίλε, αλλά και στον Νικολό Μέλι για τις επιλογές τους). Η αναζήτηση βραδινού ποτού Κυριακή πολύ βράδυ αποδείχθηκε πιο δύσκολη κι από το να ψάξεις 2 Τούρκους παίκτες από τη φετινή ομάδα που να μιλάνε είτε μεταξύ τους είτε και με τον προπονητή τους.

Το Κόπερ είναι όμορφο. Με τον καθεδρικό ναό, την πλατεία του και το καφέ που τα ατενίζει, χτισμένο εκεί από το 16ο αιώνα. Με τους 1.000 περίπου Φινλανδούς που ήρθαν να δουν την έκπληξη του τουρνουά, γκάριζαν όλη μέρα στο γήπεδο και το βράδυ στα καραόκε μπαρ (αλλά προφανώς δεν είχαν πιστέψει στην πρόκριση γιατί ελάχιστοι συνεχίζουν στη Λιουμπλιάνα). Με τους Ιταλούς τιφόζι που ενίσχυσαν τη «σκουάντρα ατζούρα» οδηγώντας από κοντινές ιταλικές πόλεις, αλλά επίσης δεν είναι αισθητή η παρουσία τους στη β΄ φάση. Με αυτό που καταλαβαίνουν οι Κεντροευρωπαίοι ως πλαζ. Αλλά το Κόπερ είναι κι αφόρητα βαρετό. Στην ουσία, κάτι σαν λουτρόπολη (ένα Bath της Αδριατικής, για να καταλάβετε κι εσείς που σπουδάσατε στην Αγγλία), στο οποίο μετά τις 21.00 επικρατεί κατανυκτική ησυχία, ειδικά στην πλακόστρωτη «παλιά πόλη», και το πιο αμαρτωλό πράγμα που καταναλώνεται είναι πίτσα Καπριτσιόζα.

100 και κάτι χιλιόμετρα μετά, Λιουμπλιάνα. Ή Laibach, όπως είναι η γερμανική της ονομασία από την οποία παίρνουν και το όνομά τους οι πολιτικά αμφιλεγόμενοι Σλοβένοι μεταλάδες. Να πάτε στη Λιουμπλιάνα, λοιπόν. Όταν επιτέλους η Χρυσή Αυγή ακούσει τις εκκλήσεις του Μπάμπη και μας τσιμεντώσει μαζί με την κυβέρνηση στο ευρώ για να έρθει η Ανάπτυξη που θα γεμίσει ξανά τις τσέπες μας. Για την ακρίβεια, να πάρετε το κορίτσι ή το αγόρι σας και να πάτε. Γιατί είναι ακραία ρομαντική, μην ξεχνάμε ότι όχι βόμβα, αλλά ούτε σφαίρα δεν πέρασε από πάνω της. Μια σερβιτόρα μας είπε ότι δεν σου χρειάζονται περισσότερες από τρεις ώρες για να τη γυρίσεις ολόκληρη. Βόλτες δίπλα (ή και μέσα με τα πλοιάρια) στον ποταμό Λιουμπλιάνιτσα χαζεύοντας αγάλματα/μνημεία/μπαρόκ κτίρια. Άπειρα αρτίστικα καφε εντός κι εκτός παλιάς πόλης για να κάνετε όλες εκείνες τις «Before Midnight» συζητήσεις που χρωστάτε στην ερωτική σας ζωή, με το επιβλητικό κάστρο πανοπτικό από ψηλά. Το φαγητό είναι νόστιμο αλλά πολύ βαρύ για να ενισχύσει το ρομαντικό mode, τουλάχιστον όμως δεν επιβαρύνει την τσέπη. Γενικά, οι τιμές είναι ένα (και δύο) κλικ κάτω από την Ελλάδα. 1.60–2.20 ο καπουτσίνο, αν και στα καφε –φοιτητούπολη γαρ– κάθονται με τις ώρες σαν και τους «τεμπέληδες του Νότου», μάξιμουμ 5-6 ευρώ το ποτό με διπλή μεζούρα (η μονή είναι απογοητευτική), ενώ με 20-25 ευρώ τρως εξαιρετικά, ας πούμε στο As, που πηγαίνει κάθε βράδυ ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα με τον Ντράγκαν Τάρλατς και συζητάνε για τον Τόμιτς λένε πόσο ωραία θα ήταν κάθε Ευρωμπάσκετ να γίνεται στην Αθήνα που έχει Ρέμο και παραλιακή.

Τέλος, έχω μπερδευτεί λίγο και με την Εθνική μας. Αν και η χθεσινή νίκη με την Ισπανία ξεδιαλύνει κάπως τα πράγματα. Το 38ο Ευρωμπάσκετ είναι ευκαιρία. Και γιατί οι άλλοι έχουν απουσίες –είναι εκτυφλωτική η έλλειψη φαβορί– αλλά και γιατί η Εθνική έχει αναμφσβήτητα εξαιρετικό υλικό. Το οποίο ίσως και να μπερδεύει λίγο τον καινούργιο μας κόουτς. Τον άνθρωπο που γεννήθηκε για να πετάει ατάκες, Αντρέα Τρινκιέρι. Ο πανέξυπνος Ιταλός μοιάζει να δυσκολεύεται προσπαθώντας να χωρέσει 11 παίκτες πρώτης γραμμής, μοιράζοντας το χρόνο και χαλώντας τις ισορροπίες. Ή τουλάχιστον έτσι έμοιαζε στην πρώτη φάση, γιατί με την Ισπανία έσφιξε το rotation και Φώτσης, Μαυροκεφαλίδης, Περπέρογλου έμειναν θεατές της μεγάλης νίκης. Άλλο, όμως κάνει λάθη ο κόουτς και προφανώς τα κοιτάει και θα τα διορθώσει ακόμα και μέσα στο τουρνουά όπως φάνηκε, κι άλλο «δεν κάνει για προπονητής», όπως γράφουν στα πρωτοσέλιδα παντογνώστες που μάλλον δεν έχουν πάει ούτε σε κυλικείο κλειστού γηπέδου μπάσκετ. Αν μπαίνει ένας προβληματισμός σχετικά με τη φυσιογνωμία της νέας Εθνικής, είναι το αν μπορεί να παίξει το παραδοσιακό ελληνικό μπάσκετ των επιτυχιών. Αυτό που έχει χαμηλό ρυθμό, πολύ ξύλο και παροιμιώδη υπομονή και ψυχραιμία στα κρίσιμα λεπτά. Πριν βιαστούμε να πούμε «γιατί όχι;», ας αναλογιστούμε ότι Παπαλουκάς - Διαμαντίδης δεν είναι πια εδώ κι ας βρούμε τις διαφορές στις αγωνιστικές προτεραιότητες π.χ. του Τσαρτσαρή με τον Μαυροκεφαλίδη ή του Βασιλόπουλου με τον Παπανικολάου. Μη σας κουράζω με αυτά, πάμε γερά για 2 στις 2 νίκες ή για 1 με την Κροατία εφ’ όσον οι Ιταλοί, που παίζουν αναμφίβολα το πιο σέξι μπάσκετ του τουρνουά, πάρουν άλλο ένα παιχνίδι.

(φωτό - Γιώργος Ματθαίος)

Στην επόμενη ανταπόκριση θα έχω μάθει πώς είναι η “Christiania” της Λιουμπλιάνας κι αν διδάσκονται τα θρησκευτικά στα σλοβένικα σχολεία...

Μέχρι τότε αγάπη, ενημέρωση και like στη fb σελίδα της Εθνικής και πολλές εξυπνάδες @laternative