Σήμερα Κυριακή, πολύ νωρίς, στις 5.15 το απόγευμα διεξάγεται το πρώτο φετινό clasico ανάμεσα στην Μπαρτσελόνα με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Μπορεί να βρισκόμαστε στο πρώτο μέρος της σεζόν αλλά αυτό το ντέρμπι είναι αρκετά σημαντικό και… περίεργο.
Η πρωταθλήτρια Ευρώπης Ρεάλ, έχει ξεκινήσει πολύ άσχημα και σε περίπτωση ήττας πιθανώς αυτό θα είναι το τελευταίο ματς του Λοπετέγκι στον πάγκο. Από τη μεριά της, και η πρωταθλήτριας Ισπανίας Μπαρτσελόνα έχει κι αυτή προβλήματα, ενώ για πρώτη φορά μετά το 2007 θα αγωνιστεί σε ένα τόσο μεγάλο αγώνα δίχως τον Λιονέλ Μέσι, ο οποίος είναι τραυματίας.
Η κόντρα ανάμεσα στους δύο αυτούς τεράστιους συλλόγους κρατά πολλά χρόνια και έχει πολλές παραμέτρους. Η αρχική πηγάζει από την πολιτική. Η Ρεάλ της κραταιής πρωτεύουσας Μαδρίτης απέναντι στην Μπάρτσα της Καταλονίας, που ψάχνει την ανεξαρτησία της μέχρι και τις μέρες μας, στα χαρτιά τουλάχιστον.
Από ’κει και πέρα, η διαμάχη αυτή γιγαντώθηκε την εποχή του Φράνκο, για την οποία ακόμη γίνονται συζητήσεις και υπάρχουν διαφωνίες. Ο Φρανθίσκο Φράνκο ήταν ένα από τους μεγαλύτερους δικτάτορες που γνώρισε ο κόσμος, παραμένοντας επικεφαλής της Ισπανίας για 39 ολόκληρα χρόνια: Από το 1936 ως το 1975 όταν και πέθανε. Όπως κάθε Χούντα, έτσι κι αυτή, αναζήτησε διάφορους μηχανισμούς προπαγάνδας. Και στην κόντρα της Ρεάλ με την Μπαρτσελόνα, αρχικά έμοιαζε να παίρνει θέση υπέρ της «βασίλισσας». Θεωρητικά τον βόλευε περισσότερο η ομάδα της πρωτεύουσας σε σχέση με τους αντιδραστικούς Καταλανούς.
Ο ίδιος ο Φράνκο ήταν οπαδός της Ατλέτικο Μαδρίτης, όμως το μέγεθος της αγαπημένης του ομάδας δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με αυτό της Ρεάλ, αν και οι περισσότερες ιστορίες που κυκλοφορούν γι’ αυτή τη «σχέση» δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν. Πάντως, η κόντρα του δικτάτορα με την Μπαρτσελόνα ήρθε με το καλημέρα. Στις πρώτες κιόλας μέρες του Εμφυλίου, τα στρατεύματα του Φράνκο συνέλαβαν και εκτέλεσαν τον πρόεδρο των «μπλαουγκράνα» Τζοζέπ Σουνιόλ, ο οποίος ήταν γνωστός για τις αριστερές πεποιθήσεις του.
Η ποδοσφαιρική έχθρα επιδεινώθηκε το 1943, στα ημιτελικά του Κυπέλλου. Η Μπαρτσελόνα νίκησε με 3-0 τον πρώτο αγώνα και στη ρεβάνς του «Μπερναμπέου» φημολογείται πως αξιωματικοί μπήκαν στα αποδυτήρια των Καταλανών και απαίτησαν από τους ποδοσφαιριστές να κάτσουν να αποκλειστούν. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν 11-1 (!) υπέρ της Ρεάλ και από τότε για την κοινή γνώμη οι Μαδριλένοι έγιναν «η ομάδα του Φράνκο».
Η πιο αμφιλεγόμενη «πράξη» αυτής της μεγάλης κόντρας, ήρθε το 1953. Οι δύο μεγάλοι σύλλογοι της Ισπανίας κυνηγούσαν να αποκτήσουν τον Αργεντινό, Αλφρέντο Ντι Στέφανο, τον καλύτερο επιθετικό εκείνης της εποχής. Ο Ντι Στέφανο έπαιζε στην κολομβιανή Μιγιονάριος, όμως η προηγούμενη ομάδα του, η Ρίβερ Πλέιτ, υποστήριζε πως η μεταγραφή ήταν άκυρη. Με τη ΦΙΦΑ να μην έχει αποφανθεί ποια ομάδα είχε τα δικαιώματα του παίκτη, η μεν Μπάρτσα συμφώνησε με τη Ρίβερ, η δε Ρεάλ με τη Μιγιονάριος. Η «σαϊτα», όπως ήταν το παρατσούκλι του παίκτη, έφτασε το καλοκαίρι του ’53 στη Βαρκελώνη έπαιξε και σε ένα φιλικό με τη φανέλα των «μπλαουγκράνα» πριν παρέμβει η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας. Η Μιγιονάριος είχε διαμαρτυρηθεί επίσημα (άλλωστε εκεί έπαιζε ο Ντι Στέφανο) και ο παίκτης βρέθηκε στον… αέρα.
Θεωρητικά η Ρεάλ είχε το δίκιο, κάνοντας συμφωνία με τη Μιγιονάριος, όμως σ’ εκείνες τις εποχές, τίποτα δεν μπορούσε να θεωρηθεί σίγουρο. Υπήρχαν πολλά συμβόλαια, διαφορετικές υπογραφές και στη Λατινική Αμερική δεν έβγαζε κανείς άκρη εύκολα. Η ΠΟ της Ισπανίας πήρε την απόφαση δύο μήνες μετά, τον Σεπτέμβρη εκείνης της χρονιάς. Αποφάσισε να χρεώσει τον παίκτη και στις δύο ομάδες! Θα έπαιζε από το ’53 ως το ’57 εναλλάξ μία χρονιά στην Μπαρτσελόνα και μία στη Ρεάλ!
Ο πρόεδρος των Καταλανών, Μάρτι Καρέτο, θεώρησε εξευτελιστική την απόφαση και παραιτήθηκε. Η υπηρεσιακή διοίκηση που τον διαδέχθηκε ως τις εκλογές των μελών, αποφάσισε να παραχωρήσει τον Ντι Στέφανο 100% στη Ρεάλ και να εισπράξει απ’ αυτήν το ποσό των 4,5 εκατομμυρίων πεσετών που έδωσε στη Ρίβερ.
Η Ιστορία τότε ξεκίνησε να γράφεται. Ο Αργεντινός φόρεσε τα λευκά της Ρεάλ και στο πρώτο clasico πέτυχε τέσσερα γκολ στο 5-0 επί της Μπάρτσα. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Με τον Ντι Στέφανο ηγέτη, η «Βασίλισσα» πήρε τα πρώτα πέντε Κύπελλα Πρωταθλητριών κι έκτοτε θεωρείται η κορυφαία ομάδα στον πλανήτη.
Οι παραπάνω λόγοι, μεταξύ άλλων μικρότερων περιστατικών, είναι αρκετοί για να δημιουργηθεί ένα κλίμα κατά της Ρεάλ και υπέρ της Μπαρτσελόνα που συντηρείται ως και τις μέρες μας.
Όμως, επειδή τίποτα στη ζωή δεν είναι άσπρο ή μαύρο, το νόμισμα έχει και άλλη όψη. Η Μπαρτσελόνα ευνοήθηκε ουκ ολίγες φορές από το δικτατορικό καθεστώς. Η Χούντα του Φράνκο βοήθησε στην ανέγερση του «Καμπ Νόου» το 1957, ενώ έκανε και άλλες χάρες στους Καταλανούς. Γι’ αυτό τιμήθηκε τρεις φορές με το μετάλλιο της ομάδας! Η πρώτη ήταν το 1951, ενώ ακολούθησαν άλλες δύο το 1971 και το 1974. Μάλιστα, στην τρίτη περίπτωση υπήρξαν πολλά ερωτηματικά, αφού τρεις μέρες πριν από την απονομή είχε δολοφονηθεί στη φυλακή ένας Καταλανός αυτονομιστής, ο Σαλβαδόρ Αντίτς. Κι ενώ ο κόσμος έβραζε στη Βαρκελώνη, η Μπαρτσελόνα τιμούσε τον Φράνκο, αυτόν που υποτίθεται ότι την «πολέμησε» για χρόνια.
Η αλήθεια είναι πως όλες οι μεγάλες ομάδες ευνοούνται από τα απολυταρχικά καθεστώτα σε όλες τις χώρες, και η Ισπανία δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Απλά έχει καταγραφεί η Ρεάλ ως «η αγαπημένη του Φράνκο» επειδή ήταν αυτή που είχε την καλύτερη ομάδα και διότι η Βαρκελώνη και η Καταλονία ήταν από τα προπύργια κατά της δικτατορίας.
5°
