Τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής

Λέει ο Φράνκο Μπατιάτο σε ένα τραγούδι του «Από τον Μπετόβεν και τον Σινάτρα προτιμώ τη σαλάτα». Δηλαδή, όταν σου επιβάλλουν δύο επιλογές, κλασικές ή τετριμμένες, εσύ θέλεις μια άλλη.

Γιατί αλλιώς αρχίζεις και βαριέσαι. Ακόμα κι ένα αριστούργημα από την πολλή επανάληψη μπορεί να ξεθωριάσει. Το ίδιο συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο. Πέρα από την όποια οπαδική μισαλλοδοξία, το πρωτάθλημα των δύο ταχυτήτων ανάμεσα σε αυτούς που αποκαλούν αιώνιους και τους «άλλους», που απλώς συμμετέχουν διακριτικά, έχει αρχίσει να καταντάει ανιαρό. Οι ίδιες ομάδες, τα ίδια πρόσωπα και συνεπώς οι ίδιες προσδοκίες. Φτάνει να εμφανιστεί ένα νέο πρόσωπο και έχεις την αίσθηση ότι έχουν αλλάξει όλα. Πρόσθεσε ο Παναθηναϊκός φέτος τον Κατσουράνη και η ομάδα απέκτησε ξαφνικά ποιότητα και άλλο ενδιαφέρον. Κάτι ανάλογο που ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί πήγε να συμβεί με τον Σισέ. Το ποδόσφαιρο είναι θέαμα και για κάποιους, έστω και λίγους, ψυχαγωγία. Όπως κάθε θέαμα έτσι κι αυτό χρειάζεται νέο αίμα, νέες ιδέες, νέα πρόσωπα. Αυτά θα κάνουν την μπάλα να κυλά πιο γρήγορα στο χόρτο. Γιατί μπάλα που κυλάει δεν χορταριάζει. Έχουμε καιρό να δούμε νέους παίκτες που θα μπορούσαν να αλλάξουν τη φυσιογνωμία του ποδοσφαίρου μας. Πού και πού εμφανίζεται κάποιος, ενσωματώνεται στη γενικότερη μιζέρια του ελληνικού πρωταθλήματος, με αποτέλεσμα η δύση του να συζητιέται περισσότερο από τη γεμάτη χρώματα ανατολή του. Πριν λίγο καιρό ήταν ο Νίνης. Πέρυσι ήταν ο Κουτσιανικούλης. Οι πιτσιρικάδες κάνουν να ξετρυπώσουν, να βγουν στο προσκήνιο, και όλο κάτι συμβαίνει και μένουν στην απέξω. Και ξαφνικά η σκηνή γέμισε νιάτα. Το απόγευμα του περασμένου Σαββάτου στο γήπεδο Καραϊσκάκη. Νέα παιδιά, δικά μας, με ταλέντο, σηκώνουν το χέρι να μιλήσουν, να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Διαβάζεις την 11άδα του Ηρακλή και λες «εδώ κάτι γίνεται. Κάτσε να δούμε, μερικοί από αυτούς διόλου απίθανο να αξίζουν πραγματικά». Ο Γιαννούλης, που παιχνίδι με παιχνίδι καθιερώνεται, ο Παπαζαχαρίας, που με το σπαθί του έγινε βασικός, ο Παπαστεργιανός, που κάθε του εμφάνιση συνοδεύεται από εγκωμιαστικά σχόλια, ο Γιάντσης, που φροντίζει να μην περνά απαρατήρητος, ο Βέλλιος, μόλις 19 χρόνων που μπήκε και έκανε στον Ολυμπιακό τη ζημιά. Μαζί τους ο Περπερίδης και ο Βουτσιάς, για τους οποίους μόνο καλά λόγια είχε να πει ο Προτάσοφ στο σύντομο πέρασμά του από τη χώρα μας. Στην αντίπερα όχθη, κάποια άλλα πιτσιρίκια καμαρώνουν φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού. Παίζουν στην πρώτη ομάδα μετά από επιστράτευση. Οι πολλοί τραυματισμοί τούς έφεραν στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Ας είναι και έτσι. Το θετικό είναι ότι συμμετέχουν, ότι τους βλέπουν, ότι τους σχολιάζουν. Σιγά σιγά κάποιοι μιλάνε για τον Φετφατζίδη, που ξεκίνησε να συμπληρώσει την αποστολή στο Περιστέρι και βρέθηκε να παίζει, που πήρε το βάπτισμα του πυρός στα ευρωπαϊκά σαλόνια με τη Σταντάρ και να τος πάλι βασικός στο ματς με τον Ηρακλή. Στην ίδια 11άδα και ο Νικλητσιώτης, ο Μήτρογλου –ο μεγάλος από τους μικρούς–, ο Σοϊλέδης, που για το ταλέντο του όσοι από τους παλιούς παίκτες τον έχουν παρακολουθήσει έχουν να λένε, ο Γιαννάκης ο Παπαδόπουλος, που του αρέσουν τα δύσκολα. Δεν είναι για να παίζει ο Ολυμπιακός με αυτούς. Είναι μικροί, δεν έχουν εμπειρίες, δεν έχουν παραστάσεις, και ο κίνδυνος να καούν πριν ολοκληρωθούν ποδοσφαιρικά ελλοχεύει. Δεν διαφωνώ, αλλά με τον ίδια αυθαίρετο τρόπο που οι συνθήκες τούς στερούν τις περισσότερες φορές τη δυνατότητα να αναδείξουν τις ικανότητές τους, το ίδιο κάπως αυθαίρετα θα πρέπει να συμμετέχουν όταν οι περιστάσεις ή οι συγκυρίες τους καλούν. Έτσι κι αλλιώς, τίποτα δεν δουλεύει με πρόγραμμα στα μέρη μας! Είναι καιρός όμως να δούμε, να δοκιμάσουμε και πάνω από όλα να στηρίξουμε τα νέα παιδιά, σε ένα πρωτάθλημα που έχει γίνει η χαρά του γυρολόγου. Δεν είναι δυνατόν ομάδες όπως ο Ατρόμητος, ο Αστέρας Τρίπολης, ο Άρης, ο ΠΑΟΚ να έχουν τόσους Έλληνες στις 11άδες τους όσες ρυτίδες μπορείς να βρεις στο πρόσωπο ενός παιδιού. Το παρόν των ομάδων που έχουν υιοθετήσει αυτή την τακτική είναι σαν τα ομόλογα. Δεν έχουν εγγυημένη απόδοση και οι προηγούμενες αποδόσεις δεν διασφαλίζουν τις μελλοντικές. Χαίρομαι να βλέπω τον Πανιώνιο. Ξεκίνησαν με όνειρα γύρω από τον Ρεκόμπα και τον Εστογιανόφ, τα οποία τελικά υλοποιούν ο Μανιάτης, ο Τζαβέλας, ο Σιόβας, ο Γουνδουλάκης, ο Αναστασόπουλος, ο Νικολάου. Έφαγαν τα μούτρα τους τις πρώτες αγωνιστικές, έπεφταν, σηκώνονταν, όπως εμείς πιτσιρικάδες όταν μαθαίναμε ποδήλατο, και τώρα ξέρουν απέξω τη διαδρομή.

➜ info@athensvoice.gr