Το πικρό τέλος του Ντούσκο

Καθένας στην θέση του Μπάγεβιτς θα έφευγε πικραμένος. Όσα κατάφερε η ΑΕΚ τα τελευταία τα τελευταία 40 χρόνια της ιστορίας της, τα χρωστάει βασικά σ' εκείνον. Μια ματιά στις βιτρίνες της αίθουσας τροπαίων δείχνει την πραγματικότητα. Με τον Μπάγεβιτς ποδοσφαιριστή και προπονητή η ομάδα πήρε έξι πρωταθλήματα. Τα τελευταία της ιστορίας της. Κι ένα το φετινό. Πάλι με τον ίδιο παρόντα. Οι ανάμεσα σ' αυτόν την έστειλαν στην Γ' Εθνική. 

Σε κάποια άλλη ομάδα θα τον είχαν μόνιμα καθισμένο πάνω σε θρόνο -τόσο ψηλά που να μη μπορεί να τον αγγίξει κανείς. Όπως οι Παναθηναϊκοί τον Δομάζο ή τον Σαραβάκο παρότι έφυγαν ή θέλησαν να φύγουν. Κι οι Ολυμπιακοί τον Δεληκάρη αν και πήγε στον Παναθηναϊκό. 

Στην ΑΕΚ τον χλεύασαν και τελικά τον σταύρωσαν. Ο Μελισσανίδης ήταν από τους ελάχιστους που δεν παρασύρθηκαν όταν αποφάσισε ν αφήσει την ομάδα και να πάει στον Ολυμπιακό. Όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι, οπαδοί, παράγοντες, δημοσιογράφοι του φέρθηκαν σε μερικές περιπτώσεις παραπάνω από χυδαία.

Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να σκαλίζουμε το παρελθόν. Η σύγκριση γίνεται μόνη της και μονάχα οι ανόητοι δεν την καταλαβαίνουν. Οι όποιοι πανηγυρισμοί των ΑΕΚτζήδων γίνονταν πάντα επί Ντούσκο. Στο μεσοδιάστημα υπήρχε κατρακύλα, με αποκορύφωμα το καταστροφικό πέρασμα του Ντέμη ο οποίος αφού έγινε κάτι σαν Μπάγεβιτς στη θέση του Μπάγεβιτς δεν είχε ούτε την συγκρότηση, ούτε την σοβαρότητα, ούτε το ειδικό βάρος να σηκώσει στους ώμους του την κατάσταση. Με σύμμαχο την αποδοχή από το 99,9% του κόσμου, δεν κατάφερε να δώσει στους οπαδούς (του) ούτε μία «εφήμερη χαρά» -όπως ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει τα πρωταθλήματα.Μέχρι που παράτησε την ΠΑΕ σε κάποια κορόιδα πρώην φίλους του να την αποτελειώσουν.