Το Σάββατο έφερε μεγάλη απογοήτευση στην Αργεντινή που αποκλείστηκε από το Μουντιάλ. Μετά από μια εκπληκτική εμφάνιση την προηγούμενη Τρίτη, η Αργεντινή δεν κατάφερε το ίδιο ενάντια στη Γαλλία. Οι παράγοντες που την οδήγησαν στην αποτυχία ήταν πολλοί και είχαν φανεί και σε προηγούμενα παιχνίδια.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Αργεντινής εντοπίζεται στην άμυνα. Από το πρώτο ημίχρονο είδαμε την κατάρρευσή της άμυνας με τον Ρόχο που χάρισε πέναλτι στη Γαλλία όταν έριξε τον Εμπαπέ στην περιοχή. Η αμυντική γραμμή της Αργεντινής είναι αργή και δεν ανταπεξήλθε αποτελεσματικά σε αντεπιθέσεις. Με άλλες ομάδες, όπως η Ισλανδία, αυτό δεν ήταν εμφανές, καθώς η ταχύτητα του παιχνιδιού ήταν πιο αργή. Με τη Γαλλία όμως, η Αργεντινή πίεζε ψηλά και έδωσε χώρο στη Γαλλία να στρώσει πολλές προωθημένες μπαλιές στον Γκριεζμάν και τον Εμπαπέ, που περνούσαν με ευκολία του Αργεντίνους αμυντικούς. Το ίδιο πρόβλημα υπήρχε και με τη Νιγηρία που εύκολα νικούσε την Αργεντινή σε «αγώνες» ταχύτητας. Όμως, η αργή μετάβαση δεν ήταν το μόνο σφάλμα στην άμυνα της Αργεντινής. Οι πάσες της ομάδας ήταν άχαρες. Οι παίκτες κρατούσαν πολύ την μπάλα και είχαν δυσκολία να διαλέξουν πού να πασάρουν. Με τη δυνατή πίεση της Γαλλίας, εύκολα έχαναν την κατοχή. Η τελευταία αδυναμία ήταν ο τερματοφύλακας. Τα λάθη του Καμπαγιέρο κόστισαν τη θέση στην πρώτη ομάδα, αλλά ο Αρμάνι δεν αποδείχθηκε καλύτερος. Δυσκολεύτηκε να αποκρούει την μπάλα και δεν ήταν σίγουρος στο τέρμα. Η άμυνα της Αργεντινής ποτέ δεν ήταν φημισμένη αλλά, φέτος, οι οπαδοί απογοητεύθηκαν από την ικανότητα της να απροτρέψει γκολ.
Ταυτόχρονα με αμυντικές συγχύσεις, υπήρξε και ασυναρτησία στην ανάπτυξη επιθέσεων. Ο Μέσι δεν κατάφερε να οργανώσει την ομάδα και να αναλάβει το ρόλο του μαέστρου (φυσικά εξαιρούμε το παιχνίδι με τη Νιγηρία). Η έλλειψη ενός 10 δεν υπαγόρευε σταθερό ρυθμό στο παιχνίδι και έδινε το δικαίωμα στον παίκτη που είχε την μπάλα να πράττει όπως θέλει. Το καλύτερο παράδειγμα της άναρχης επίθεσης ήταν ο Ντι Μαρία. Το εκπληκτικό γκολ του δεν διέγραψε τα συνεχόμενα λάθη. Ήταν βαρετό να παρατηρεί κανείς τον Ντι Μαρία στις επιθέσεις. Πραγματοποιούσε την ίδια κίνηση, κατέβαινε από τα αριστερά, έκανε ένα ή δυο κόλπα και δοκίμαζε να βγάλει σέντρα. Ήταν προβλέψιμος και στερούσε φάσεις στην ομάδα με πολλές αποτυχημένες σέντρες. Επίσης, όταν δεν έπαιζε ο Ιγκουαΐν, η Αργεντινή δεν είχε παίχκτη στην περιοχή με αρκετή δύναμη ή ύψος για να νικήσει κεφαλιές. Παρά το φανερό πρόβλημα, το ίδιο παιχνίδι έπαιζε η Αργεντινή από τα δεξιά. Άμα ο Σαμπαόλι έταζε πάσες στο κέντρο του γηπέδου χωρίς τους παίκτες να παίζουν στα πλάγια θα είχε καλύτερες ευκαιρίες να βρει τον Αγκουέρο ή τον Μέσι, που έκαναν κινήσεις πίσω από τις αμυντικές γραμμές, θα έβγαινε περισσότερες φορές στην εστία του τέρματος και πιθανόν να έβαζε περισσότερα γκολ ώστε να νικήσει παιχνίδια.
30°
