Νιάου, βρε γατούλα...

Να δεχθούμε ότι ο Μέσι παίζει με τέτοιο τρόπο που οι υπόλοιποι παίκτες της Αργεντινής δεν είναι σε θέση να τον εκμεταλλευτούν ή έστω να τον αξιοποιήσουν. Ότι τον αγνοούν με το παιχνίδι τους και τον αφήνουν απέξω όταν αποφασίζουν να οργανώσουν μια επίθεση ή να σκαρώσουν ένα συνδυασμό. Κι ακόμη ότι τα περιμένουν όλα απ' αυτόν προσθέτοντας ακόμη μεγαλύτερο βάρος από εκείνο που μπορούν να σηκώσουν οι ώμοι του - υποχρεωμένοι καθώς είναι να αποδεικνύουν κάθε φορά ποιος είναι ο κορυφαίος στον κόσμο, ο GOAT.

Ο ίδιος όμως τι κάνει; Με τι τρόπο προσπαθεί να μπει στο παιχνίδι, να το πάρει πάνω του, να γίνει πρωταγωνιστής, να κυνηγήσει το όνειρο για ένα «δικό του» Μουντιάλ και «να βουλώσει στόματα»;

Ειδικότερα, στο ματς με την Κροατία δεν έδειξε ίχνος ποδοσφαιρικού εγωισμού. Τον έβλεπες και νόμιζες ότι πήγαινε και καθόταν επίτηδες σε όπoιο σημείο του γηπέδου ήξερε ότι δεν θα πάει η μπάλα. Έμενε μακριά από τις φάσεις και περίμενε μη τυχόν και τον παίξουν οι υπόλοιποι για να δώσει μια καλή ή κακή πάσα.

Έπρεπε να φάει πρώτα το γκολ η Αργεντινή για να ξυπνήσει λίγο να πάρει δυο τρεις πρωτοβουλίες και να θυμίσει Μέσι. Κι αμέσως μετά... εξέπνευσε!

Καμιά σχέση με τον... ακατονόμαστο που πήγε στην Ρωσία αποφασισμένος να τα κατακτήσει όλα και το δείχνει, άσχετα αν  θα τα καταφέρει ή όχι.

Καθώς τους βλέπω πλέον μέρα παρά μέρα, απέναντι - απέναντι και παιχνίδι με παιχνίδι αρχίζω να πιστεύω ότι όσο ο Κριστιάνο Ρονάλντο θεριεύει, τόσο ο Μέσι λουφάζει και κλείνεται στο καβούκι του μην αντέχοντας τις συγκρίσεις.

Τι; Όχι;