Αγαπά το μπάσκετ. Λατρεύει τον γιο του, Τζέιλεν. Ο πάουερ φόργουορντ της ΑΕΚ Ντέλροϊ Τζέιμς ανοίγει την καρδιά του και μιλά για τα πρώτα χρόνια του στο μπάσκετ, στο Μπρούκλιν, αλλά και την προσπάθεια του να γίνει ο «καλύτερος πατέρας» που μπορεί να είναι.
Μιλώντας στο AthleteStories.gr εξομολογήθηκε πώς βίωσε το γεγονός ότι ο γιος του πάσχει από αυτισμό:
Ο γιος μου πάσχει από αυτισμό. Για να είμαι ειλικρινής, το είχα συνειδητοποιήσει νωρίτερα από τη μητέρα του. Ήταν δύσκολες ημέρες. Πολλά τα νεύρα. Περισσότερες οι διαμάχες. Της έλεγα πως “ο μικρός χρειάζεται παραπάνω προσοχή, νομίζω πως μπορεί να πάσχει από αυτισμό”. Εκείνη το πήρε περισσότερο αρνητικά. Δεν πρέπει να το λησμονήσουμε ποτέ. Κανένας γονιός – όσο και αν αγαπά το παιδί του – δεν θέλει να ακούσει μία τέτοια είδηση.
Κάθε γονιός ζει με ένα όνειρο: μία ημέρα το παιδί του να μπορέσει να συνεχίσει τη ζωή του. Ένας ανεξάρτητος άνθρωπος. Όταν το έμαθα, τα όνειρα (μου) διαλύθηκαν. Ξεριζώθηκαν…
Περάσαμε ένα μεγάλο διάστημα διαφωνιών. Επειτα από λίγο καιρό το κατάλαβε. Μαλάκωσε και αποδέχτηκε την κατάσταση. Ηταν δύσκολο και τον Τζέιλεν, το ξέρω. Αλλά η μητέρα του έκανε και κάνει τρομερή δουλειά μαζί του. Ίσως γι’ αυτό θεωρώ πως τον απογοητεύω, επειδή δεν βρίσκομαι δίπλα του, για να τον βοηθήσω περισσότερο.
Η μητέρα του είναι δυνατή. Τον διδάσκει συνεχώς νέα πράγματα. Όποτε μιλάμε στο τηλέφωνο, μένω με το στόμα ανοικτό για την πρόοδό του. Αλλά ξέρω πώς όπως υπάρχουν «φωτεινές» ημέρες, θα υπάρχουν και εκείνες οι… συννεφιασμένες. Και ελπίζω τότε να βρίσκομαι κοντά του.
Πατρότητα…. Την θεωρώ ως το μεγαλύτερο κατόρθωμα μου. Και την ίδια στιγμή, είναι κάτι που με κάνει να νιώθω πως δεν κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Μέχρι να σταματήσω να παίζω μπάσκετ, αυτή θα είναι η μεγαλύτερη απογοήτευσή μου.
Επιτρέψτε μου να εξηγήσω.
Bρίσκομαι μακριά από τον γιο μου. Είναι ένας τρόπος για να βγάλω χρήματα. Το ξέρω. Ένας τρόπος για να πετύχω. Γνωρίζω ότι δουλεύω γι’ αυτόν, για το δικό του καλύτερο μέλλον. Όταν ήρθε στη ζωή μου, μου έδωσε μία άλλη οπτική. Μία διαφορετική όψη για το καθετί. Από εκείνη την ημέρα αντιμετωπίζω με διαφορετικό τρόπο όλες τις καταστάσεις. Ζω χωριστά από τη μητέρα του και τον γιο μου. Αυτό με «πληγώνει». Δεν μπορώ να κάνω ό,τι θα ήθελα. Δεν μπορώ να αναλάβω την ευθύνη που θα ήθελα.
Λατρεύω να είμαι μπαμπάς. Όταν βρίσκομαι μαζί με τον Τζέιλεν το συναίσθημα είναι απερίγραπτο. Σαν να κέρδισα το Κύπελλο ξανά και ξανά. Και ξανά…
Αυτό δε σημαίνει πως από το μυαλό μου δεν περνά μία μόνιμη σκέψη. Μία ερώτηση, δίχως απάντηση.
Γιατί σε εμένα Θεέ μου;
Κέρδισα το Κύπελλο με την ΑΕΚ, έχω ένα καλό συμβόλαιο. Είχα ένα και πριν στην Ιταλία. Αποφοίτησα από το κολέγιο. Τότε δεν αναρωτήθηκα «γιατί Θεέ μου;». Όπως όλοι οι άνθρωποι, νιώθω πως δούλεψα σκληρά και αξίζω όλα τα τα καλά. Και κανένα από τα αρνητικά.
Πάντα θα ρωτάω τον εαυτό μου «γιατί εγώ;». Δεν υπάρχει τρόπος να το εμποδίσω. Δεν υπάρχει αιτία γι’ αυτό. Το έχω σκεφτεί και το έχω ξεστομίσει, όσο και αν αγαπώ τον γιο μου. Αν δεν ήταν αυτιστικός, θα είχαμε μία καλύτερη σχέση. Θα μπορούσε να μπει σε ένα αεροπλάνο και να έρθει εδώ. Ξέρω πως δεν μπορεί να κάνει μεγάλες πτήσεις. Δεν είναι καθόλου εύκολο γι’ αυτόν. Όπως δεν είναι διαχειρίσιμο και για εμένα. Θα ήθελα, αν μπορούσε, να με επισκεφθεί και να μείνει για αρκετούς μήνες. Θα μπορούσαμε να «δενόμασταν» καλύτερα.
Υπάρχουν στιγμές που κοιτάζω τις φωτογραφίες του και τα βίντεο, και το σκέφτομαι: «Γιατί σε εμένα;».
Σε όλες τις ομάδες που έχω αγωνιστεί, οι περισσότεροι αθλητές έχουν οικογένειες. Τα παιδιά τους έρχονται στο γήπεδο, παίζουν με τους γονείς τους, διασκεδάζουν και σκέφτομαι πως και ο Τζέιλεν θα μπορούσε να βρίσκεται εδώ τούτη τη στιγμή.
Όταν κατάλαβα τι συμβαίνει με τον Τζέιλεν, μίλησα με δύο τρεις κοντινούς φίλους μου. Προτίμησα να μην κάνω την “κουβέντα” με την οικογένειά μου. Όλοι τους αποδέχτηκαν τον Τζέιλεν γι’ αυτό που είναι. Κανείς δεν μου είπε «ωχ, γαμώτο, πως έγινε αυτό, κρίμα» και άλλα τέτοια.
Η μικρή αδερφή μου, μου άνοιξε τα μάτια. Είχα μία κουβέντα μαζί της. Παρακολούθησε κάτι σχετικό με τον αυτισμό στην τηλεόραση και μου έστειλε ένα μήνυμα στο τηλέφωνό μου. «Ξέρεις, ο Τζέιλεν μπορεί να είναι αυτιστικός». Ήταν η πρώτη, με την οποία μίλησα τόσο ανοικτά γι’ αυτό το ζήτημα. Και όχι μόνο. Αναζητώ τη συμβουλή της για πολλά σταυροδρόμια της ζωής μου. Έχουμε μία διαφορετική σχέση, απ’ ότι με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μου. Την έχω συμβουλευτεί όταν βρέθηκα στο χειρότερο σημείο μου, την έχω συμβουλευτεί όταν αντίκρισα και το καλύτερο. Πότε δεν μου είπε πως με λυπάται. Και αυτό το εκτιμώ αφάνταστα.
Όταν μιλήσαμε, εκείνη μου είπε να ανοίξω τα μάτια μου. Σαν συνειδητοποίησα πως έχει δίκιο, το επόμενο που αναρωτήθηκα ήταν «τι κάνουμε τώρα;».
Κάποιοι μπορεί να νομίζουν ότι το να έχουν ένα παιδί με αυτισμό μοιάζει με μία βόλτα σε ένα τρενάκι. Με… πάνω και με… κάτω. Δεν είναι έτσι. Είναι μία ατελείωτη ευθεία… γαμώτο. Ένα απαράλλαχτο συναίσθημα. Αυτό που ένιωθα από την πρώτη στιγμή, νιώθω ακόμη και σήμερα. Κάτι που καλούμαι να διαχειριστώ για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Ενάμισι χρόνο πριν, ο Τζέιλεν άρχισε να πιάνει πράγματα και να κάνει τέτοιες κινήσεις. Δεν θέλω να πω ευχαριστώ, αλλά… ουάου φίλε!
Δεν ξέρω τι συμβουλές μπορώ να δώσω στους γονείς, οι οποίοι αντιμετωπίζουν παρόμοιες δυσκολίες, πέρα από αυτές που έμαθα και εγώ. Μείνε μαζί του. Κάνει ό,τι καλύτερο μπορείς. Οι ημέρες που θα έρθουν θα είναι δύσκολες. Ο γιος σου θα κλαίει, θα γκρινιάζει και δεν θα ξέρεις γιατί. Δεν θα μπορεί να χρησιμοποιήσει λέξεις, για να σου πει τι συμβαίνει. Μείνε μαζί του. Κράτα γερά. Και πάντοτε να πιστεύεις ότι θα έρθουν καλύτερες ημέρες.
17°
