Ένα, δύο, τρία... η Διαιτησία!

Η Ελλάδα είναι η μόνη ίσως ευρωπαϊκή χώρα που αντί να ασχολείται με τα σπορ έχει μοναδική της έγνοια τον διαιτητή. Από απαραίτητο συμπλήρωμα του παιχνιδιού τον μετατρέπει καθημερινά σε απόλυτο πρωταγωνιστή. Και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ και παντού. Το μόνο που απασχολεί τους πολλούς είναι τι θα σφυρίξει το "κοράκι", ο "γκρίζος λύκος" ή δεν ξέρω πώς αλλιώς. Το ίδιο το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, περνούν σε δεύτερη μοίρα. Και φυσικά όλο αυτό συνοδεύεται από διάφορες ιστορίες συνωμοσίας που διογκώνονται, όταν δεν κατασκευάζονται, μόνοι και μόνο για να υποστηρίξουν ό,τι κουβαλάει ο καθένας στο μυαλό του για να υποστηρίξει την βολική του θεωρία. Το ζήσαμε τις τελευταίες μέρες στον υπερθετικό με τον finαl 8 του μπάσκετ, θα το ξαναβρούμε σε λίγες μέρες μπροστά μας με τον τελικό του ποδοσφαιρικού κυπέλλου.

Η έλλειψη ποδοσφαιρικής ή μπασκετικής κουλτούρας αλλά και η απουσία αγάπης στον αθλητισμό έχει δημιουργήσει μια μεγάλη μερίδα υποτιθέμενων φιλάθλων που ζει μόνιμα σε συνθήκες παράκρουσης, έχοντας συνεχώς στραμμένο το βλέμμα, αλλά κυρίως το μυαλό, στον διαιτητή και όχι στους ποδοσφαιριστές ή στους μπασκετμπολίστες. 

Είναι ίσως η μοναδική χώρα όπου στις τηλεοπτικές εκπομπές δίνεται μεγαλύτερη σημασία στην ανάλυση των "αμφισβητούμενων φάσεων" από διάφορους "ειδικούς" παρά  στο γήπεδο και στο παιχνίδι. Και φυσικά στα ριπλέι του αγώνα το βάρος πέφτει πιο πολύ στα πέναλτι, στα οφσάιντ, στα βήματα ή στα διάφορα που δόθηκαν ή δεν δόθηκαν, παρά στα γκολ και στα καλάθια και στις άλλες highlights φάσεις.  

Θα πείτε πως έχουμε κακούς διαιτητές που κάνουν λάθη και κρίνουν αποτελέσματα. Το ίδιο όμως συμβαίνει παντού. Μόνο που αλλού δίνουν την πραγματική σημασία που έχει ένα σφύριγμα για την έκβαση ενός αγώνα. Ούτε ο ρέφερι μπορεί να βλέπει και να αποφασίζει σωστά σε όλες τις περιπτώσεις, ούτε ο ποδοσφαιρόφιλος - μπασκετόφιλος - οπαδός -  δημοσιογράφος ξέρει καλύτερα από εκείνον που σφυρίζει. 

Ομως, η ασθένεια είναι ανίατη. Περνάει από γενιά σε γενιά και προδίδει την παντελή άγνοια γύρω από το τι είναι αθλητισμός, τι προσφέρει, ποια είναι η φιλοσοφία του. Το μόνο που εκπαιδεύεται να κάνει από... αρχαιοτάτων χρόνων εκείνος που πηγαίνει στο γήπεδο είναι να χρησιμοποιεί την ομάδα του σαν μέσο εκτόνωσης και επίλυσης των προβλημάτων που έχει στη ζωή, και μερικές φορές τον χαντακώνουν. 

Από κει ξεκινάει το πρόβλημα. Κυρίως, υπάρχει η ανάγκη του να νικάει με κάθε τρόπο και να ξεδίνει, επειδή στα υπόλοιπα τρώει σφαλιάρες. Ο παράγοντας το εκμεταλλεύεται, στην ανάγκη του να αυτοεπιβεβαιώνεται και να κυριαρχεί κόντρα στον απέναντι. Ο διαιτητής μπαίνει αργά ή γρήγορα στο νόημα και στο κόλπο, θέλοντας και μη. Καταλαβαίνει αυτό που παίζεται γύρω του και το εκμεταλλεύεται. Πολλές φορές τα παίρνει κιόλας, παρακολουθώντας ζαλισμένος τα ποσά που περνάνε δίπλα του. Αλλοτε γουστάρει και να προκαλεί για να ασχολούνται μαζί του με οποιονδήποτε τρόπο, παρά να περνάει απαρατήρητος όπως θα έπρεπε. Το θέαμα αλλοιώνεται. Η ατμόσφαιρα δηλητηριάζεται. Η αμπαλοσύνη κυριαρχεί μαζί με την μιζέρια. 

Αποτέλεσμα: Οι κανονικοί, χαρούμενοι, γεμάτοι, σκεπτόμενοι και ευτυχισμένοι άνθρωποι απέχουν. Αυτή είναι η μεγάλη μας ήττα ως αθλητική κοινωνία.