Η «λευκή επιταγή» στον κάθε σωτήρα

Σε μια βόλτα που είχα πάει το καλοκαίρι στο Αγιον Ορος συνάντησα έναν μοναχό δηλωμένο ΠΑΟΚτσή.

Πιάσαμε ποδοσφαιροκουβέντα...

-Ποιος είναι ο θεός του ΠΑΟΚ;

Δεν το σκέφτηκε καν: «Ο Σαββίδης»!

-Μα... δεν είναι ο Κούδας;

«Αν δεν υπήρχε ο Σαββίδης, ευλογημένε, ο ΠΑΟΚ θα είχε διαλυθεί και ο Κούδας θα ήταν πλέον μουσειακό είδος!»

Στην πραγματικότητα έτσι σκέφτεται το 90% των Ελλήνων στο ποδόσφαιρο και όχι μόνο. Θεός είναι πάντα ο σωτήρας που ψάχνει ο καθένας. Ο Βαρδινογιάννης ή μετά ο Βγενόπουλος στον Παναθηναϊκό, ο Κοσκωτάς, ο Κόκκαλης κι ο Μαρινάκης στον Ολυμπιακό, ο Ντέμης ή ο Μελισσανίδης στην ΑΕΚ και τώρα ο Ιβάν Σαββίδης στον ΠΑΟΚ αποτελούν στην ουσία τους «σωτήρες» που έχουν ανάγκη οι περισσότεροι για να ακουμπούν πάνω τους, να καλύπτουν τα κενά τους και να αισθάνονται όμορφα μέσα στην ανασφάλεια που περιτριγυρίζει την υπόλοιπη ζωή τους.

Τα πρωταθλήματα και οι όποιες άλλες μεγάλες επιτυχίες σπάνια χρεώνονται στους παίκτες ή στους προπονητές της κάθε εποχής και ομάδας. Εκείνος που ξέρει να καθαρίζει είναι ο πρόεδρος. Ό,τι και να κάνει, όποιες μεθόδους κι αν μεταχειρίζεται, το αποτέλεσμα μετράει κι αυτό είναι που ενδιαφέρει. Γι' αυτό ο οπαδός τού προσφέρει «λευκή επιταγή», τού συγχωρεί το οτιδήποτε και τού παρέχει στήριξη άνευ όρων και προϋποθέσεων όσο τα πράγματα πηγαίνουν όπως τα θέλει. Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει! Αρκεί «να κερδάμε».

Το ίδιο και στην πολιτική. Από τον «μεγάλο εθνάρχη αρχηγό» μέχρι τον απλό βουλευτή που κάνει το ρουσφέτι.