Γιατί βρισκόμαστε τόσο πίσω;

Δεν χρειαζόταν το (μη) ματς της Τούμπας για να διαπιστώσουμε για μια ακόμη φορά ότι βρισκόμαστε καμιά τριανταριά χρόνια πίσω από το κανονικό ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Από την στιγμή που όσοι αγοράζουν ομάδες ενδιαφέρονται να τις χρησιμοποιήσουν μόνο σε προσωπικά οικονομικά, επιχειρηματικά και πολιτικά παιχνίδια κι ο κόσμος τσιμπάει και τους ακολουθεί, η κατάσταση θα είναι αυτή που ζούμε για δεκαετίες, χωρίς ελπίδα να καταλάβουμε κάποια στιγμή τους λόγους για τους οποίους ξεκινάει κάποιος να πάει στο γήπεδο.

Σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο την μπάλα την βλέπουν σαν θέαμα και ευχαρίστηση. Το μεγάλο ματς μπορούν να το προσφέρουν ακόμη και οι πιο ασήμαντες ομάδες. Να παίξουν με τέτοιο τρόπο που να ενθουσιάσουν εκείνους που το παρακολουθούν και να το ευχαριστηθούν μαζί με τους παίκτες. Αυτή είναι η μαγεία του ποδοσφαίρου. Ένα εντελώς ιδιαίτερο σόου που γίνεται μερικές φορές τόσο απρόβλεπτο σε σημείο που να καθηλώνει, να προκαλεί μοναδικά συναισθήματα και γενικά να προσφέρει κάτι το ανεπανάληπτο που δεν μπορεί να το δώσει η παράσταση του μεγαλύτερου καλλιτέχνη.

Αυτός είναι ο λόγος που μαζεύει τους περισσότερους θεατές από οποιοδήποτε άλλο σόου παντού όπου κι αν παίζεται. Και γι' αυτό έχουν επενδυθεί πάνω του τρισεκατομμύρια.  Πανάκριβες ομάδες, τεράστια γήπεδα που ανανεώνονται κάθε είκοσι ή τριάντα χρόνια και εκατοντάδες παράπλευρες εμπορικές δραστηριότητες που βγάζουν με το παραπάνω τα λεφτά τους.

Έξω από μας, φυσικά, όλα αυτά. Εδώ εξακολουθούμε να το βλέπουμε σαν πόλεμο συμφερόντων πίσω από τα οποία δυστυχώς στοιχίζονται χιλιάδες άνθρωποι. Μασάνε με το μεγαλείο του προέδρου. Τον ταυτίζουν με την ομάδα. Τον κάνουν «δικό τους». Του προσφέρουν την δύναμή τους. Τον αντιγράφουν. Μερικές φορές τον ψηφίζουν κιόλας για να τους λύσει τα προβλήματα! Και μερικοί ξεκινώντας για το γήπεδο σα να πάνε σε μάχη.

Ένα τοξικό περιβάλλον που διώχνει, προκαλεί σιχαμάρα σε όποιον μπορεί να βάλει λίγο το μυαλό του να δουλέψει και γίνεται όχημα για κάθε είδους βρώμικα παιχνίδια στηριγμένα στην «λαϊκή αποδοχή» μέσα από την ομάδα. Ένας αρρωστημένος κόσμος που ζητάει πρωταθλήματα με κάθε τρόπο και μέσον επειδή "έτσι τα παίρνουν και οι άλλοι".

Ποιος σοβαρός επενδυτής να ασχοληθεί και για ποιο λόγο να μπλέξει, λοιπόν, βλέποντας την Τούμπα, την Ριζούπολη, το Καραϊσκάκη, την Λεωφόρο ή το ΟΑΚΑ, όταν μπορεί να πάει κάπου αλλού όπου κι εκεί υπάρχουν επεισόδια και χούλιγκαν και καφρίλες αλλά αποτελούν μικρές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα...

Γιατί βρισκόμαστε τόσο πίσω; Μα, γιατί έτσι είμαστε και στην υπόλοιπη ζωή μας. Οι περισσότεροι τουλάχιστον. Ή εκείνοι που διαμορφώνουν άποψη και συμπεριφορές επιδιώκοντας να κάνουν και τους άλλους σαν τα μούτρα τους. Το δυστύχημα είναι ότι τα καταφέρνουν...