Ο Μπουφόν και ο Γιόχανσον

Θα ήταν άστοχο να συγκρίνουμε τα κλάματα...

Ο ένας, ο Μπουφόν, ξέσπασε μπροστά στην κάμερα την ώρα που συνειδητοποίησε ότι το τέλος της καριέρας του άρχισε να γράφεται με τρόπο που δεν περίμενε ή τουλάχιστον δεν είχε σχεδιάσει. Όμως, ο «καλύτερος τερματοφύλακας του κόσμου» ετοιμάζεται να φύγει σχεδόν πλήρης. Απλά θα υπάρχουν μικρά κενά στην βιτρίνα με τα τρόπαια που έχει στο σπίτι του. Κρατούσε, ας πούμε, χώρο για ένα ακόμη Μουντιάλ αλλά δεν θα καταφέρει να τον γεμίσει. Έχασε το καλοκαίρι και τον τελικό του Champions League τρώγοντας τεσσάρα από τον Κριστιάνο Ρονάλντο και τους φίλους του, μα απομένει η μικρή ελπίδα πως θα ρεφάρει τον Μάιο σηκώνοντας την κούπα με την Γιουβέντους. Όπως και να ‘χει οι νίκες θα είναι περισσότερες και μεγαλύτερες από τις απογοητεύσεις.

Ο «δικός μας», όμως, ο Γιόχανσον, έκλαψε από πόνο και διαψεύσεις... Με πολύ χαμηλό ταβάνι φιλοδοξιών έχτιζε για δύο χρόνια το όνειρό του πετραδάκι - πετραδάκι. Έγινε έστω και από καραμπόλα  ο ήρωας του ενός ματς βάζοντας το γκολ στο 1-0 της Σουηδίας με την Ιταλία. Κι ενώ περίμενε να πανηγυρίσει στο τέλος του δεύτερου παιχνιδιού με τον Μπεργκ και τους υπόλοιπους το 0-0 και την πρόκριση, έφυγε στην αρχή του αγώνα με κατεστραμμένο το ένα πόδι και αβέβαιο το μέλλον μπροστά του...

Ο Γιόχανσον δεν έγινε ποτέ αυτό που λέμε «φίρμα». Ίσως να είναι ο Σουηδός διεθνής με το φτωχότερο συμβόλαιο: 280 χιλιάδες ευρώ το χρόνο στη «μικρούλα» ΑΕΚ. Κυνηγούσε, όμως, το παραπάνω με μοναδική συνέπεια και προσήλωση: να πάει στην μεγαλύτερη ομάδα. Όσοι τον ξέρουν λένε πως τα λεφτά δεν τον απασχόλησαν ποτέ ιδιαίτερα. Απλά ήθελε να κάνει όσο τον δυνατόν πιο πολλά πράγματα. Αυτός και ο λόγος που είπε δυο φορές «όχι» στον Μελισσανίδη και στην πρόταση ανανέωσης του συμβολαίου που του έκανε. Ήξερε ότι τον ζητούν και το έψαχνε με τον μάνατζέρ του.

Πρόκειται ένα απόλυτα εσωστρεφές άτομο. Σπάνια βγάζει τις σκέψεις του προς τα έξω. Και σχεδόν ποτέ δεν πανηγυρίζει. Δείχνει να τα έχει όλα τακτοποιημένα στο μυαλό του.

Το 2015 διάλεξε την ΑΕΚ της Β' Εθνικής για να προχωρήσει την καριέρα του. Δεν ζήτησε ποτέ τίποτα παραπάνω απ όσα είχε συμφωνήσει. Φρόντιζε να είναι «αόρατος» και μέσα στο γήπεδο και έξω. Κάτι σαν συνεπής δημόσιος υπάλληλος, που κάνει καθημερινά την δουλειά του χωρίς να σηκώνει κεφάλι ή να πιάνει κουβέντα, και στο τέλος του ωραρίου φεύγει για να συναντήσει την γυναίκα του και την κόρη του, να περάσει μαζί τους την υπόλοιπη μέρα. Δεν ενθουσιάζεται , δεν τσατίζεται, δεν τρώει κάρτες και (εδώ είναι το παράξενο) δεν τραυματίζεται. Μέχρι που έκατσε η στραβή...

Πλέον πρέπει να περιμένει. Αν ρωτήσετε γιατρό, θα σας πει ότι οι χιαστοί είναι άτιμο πράγμα. Απαιτούν κυρίως άτομο έτοιμο να θυσιάσει πράγματα για να το πολεμήσει. Κυρίως να μη βιάζεται. Τα τρία χρόνια συμβόλαιο που λέει ότι θα του δώσει η ΑΕΚ, τα χρειάζεται για να προετοιμάσει μεθοδικά την επιστροφή του...