Κανείς δεν θέλει την αθλητική ανεξαρτησία της Καταλονίας

Αυτή τη στιγμή το μείζον ζήτημα είναι αν θα ανοίξουν τελικά οι κάλπες για να γίνει το δημοψήφισμα στην Καταλονία.

Αν υποθέσουμε πως το πείσμα των Καταλανών υπερκεράσει τις αντιρρήσεις της ισπανικής κυβέρνησης, είναι σχεδόν βέβαιο πως το αποτέλεσμα θα είναι υπέρ της ανεξαρτησίας.

Κι ένα από τα πλέον σημαντικά ζητήματα της επόμενης μέρας είναι τι θα συμβεί με την Μπαρτσελόνα. Δεν πρόκειται απλά για μια ομάδα. Αυτό που αναφέρει το μότο της «mes que un club» (παραπάνω από ένας σύλλογος) είναι μια πραγματικότητα. Διότι η Μπάρτσα (και η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Μπάγερν κλπ.) δεν είναι απλές ποδοσφαιρικές ομάδες.

Είναι τεράστια brand names με εκατοντάδες εκατομμύρια οπαδούς, που τα καθιστούν πανίσχυρα σε οικονομικό επίπεδο.

Πολλές φορές το «Καμπ Νόου» έχει γίνει τόπος… διαμαρτυρίας, αλλά και προώθησης των καταλανικών συμφερόντων. Όχι μόνο γιατί είναι ένα μεγάλο γήπεδο 90.000 θέσεων, αλλά κι επειδή εκεί αγωνίζεται η Μπαρτσελόνα, το πιο αναγνωρίσιμο «προϊόν» της Καταλονίας.

«Καλώς ήλθατε στην Καταλονία» και «Η Καταλονία δεν είναι Ισπανία» είναι δύο από τα πιο κλασικά πανό που αναρτώνται στο «Καμπ Νόου», κυρίως σε αγώνες με τη Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά και σε κάποιους ευρωπαϊκούς, όταν λίγο πιο παλιά η ΟΥΕΦΑ δεν ήταν τόσο αυστηρή με τα πανό πολιτικού περιεχομένου.

Ταυτόχρονα σε κάθε ματς βλέπουμε χιλιάδες «Εστελάδες», τη σημαία δηλαδή της χώρας, με τις πολλές κίτρινες-κόκκινες ρίγες και το αστέρι.

Επίσης, το ίδιο γήπεδο είναι και έδρα της –μη αναγνωρισμένης- εθνικής Καταλονίας που μια φορά τον χρόνο δίνει ένα φιλικό ματς. Είτε με Βάσκους, είτε με κανονικές εθνικές ομάδες, όπως η Αργεντινή, η Κολομβία, η Τυνησία.

Πέρα από τα παιχνίδια ποδοσφαίρου, δεν είναι λίγες οι φορές που το γήπεδο της Μπαρτσελόνα έχει παραχωρηθεί για εκδηλώσεις υπέρ της ανεξαρτησίας. Όπως το 2013, όπου έγινε εκεί μια συναυλία ενόψει του ανεπίσημου δημοψηφίσματος του 2014.

Είναι πασιφανές πως η Μπαρτσελόνα σαν σύλλογος προωθεί την ιδέα της ανεξαρτησίας. Βασικά, η σωστή λέξη, είναι στηρίζει την ανεξαρτησία της Καταλονίας. «Η Μπαρτσελόνα στηρίζει τη θέληση της πλειονότητας των Καταλανών πολιτών για δημοκρατία, όταν αυτή εκφράζεται ειρηνικά και πολιτισμένα» ανέφερε μια ανακοίνωση του συλλόγου προ λίγων ημερών, όπου ουσιαστικά στέκεται υπέρ του δημοψηφίσματος. Καθαρή θέση δεν παίρνει, διότι υπάρχουν οπαδοί της ομάδας που δεν επιθυμούν την ανεξαρτησία.

Αντίθετα, καθαρή θέση έχουν πάρει πολλές σπουδαίες αθλητικές προσωπικότητες της Καταλονίας, όπως ο Πεπ Γουαρδιόλα, ο Ζεράρ Πικέ, ο Τσάβι και ο Πάου Γκασόλ μεταξύ πολλών άλλων.

Αν τελικά το δημοψήφισμα διεξαχθεί και επικρατήσει η ανεξαρτησία, αυτομάτως έρχονται στο προσκήνιο πολλά ερωτήματα. Όχι απλώς του ενός εκατομμυρίου, αλλά των πολλών…

Τι θα γίνει με την Μπαρτσελόνα; Σε ποιο πρωτάθλημα θα αγωνίζεται; Ποια χώρα θα εκπροσωπεί στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις; Οι Καταλανοί αθλητές δεν θα μπορούν να παίξουν στην εθνική Ισπανίας πια;

Βάσει νόμου, η Μπάρτσα δεν θα μπορεί να παίζει στην ισπανική Πριμέρα Ντιβισιόν. Διότι ο αθλητικός νόμος αναφέρει ρητά πως δικαίωμα συμμετοχής στα πρωταθλήματα της Ισπανίας έχουν ομάδες από τη χώρα, με μοναδική εξαίρεση την Ανδόρα, κάτι που συμφωνήθηκε το 1948. Θα μπορούσε να γίνει αντίστοιχο deal και με την Καταλονία, αλλά είναι αμφίβολο πόσο ελαστικοί θα φανούν οι Ισπανοί.

O Ζεράρ Φιγκέιρας, ο υπουργός αθλητισμού της Καταλονίας έχει τη λύση: «Η Μπαρτσελόνα, η Εσπανιόλ και η Τζιρόνα θα μπορούσαν να παίξουν στα πρωταθλήματα μας άλλης χώρας. Στην Ιταλία, στη Γαλλία, ακόμη και στην Αγγλία, στην Πρέμιερ Λιγκ! Στη Γαλλία υπάρχει η Μονακό, ενώ στα αγγλικά πρωταθλήματα συναντάμε ουαλικές ομάδες».

Κι αν οι Ιταλοί ή οι Γάλλοι δεν θα ήθελαν στα πόδια τους έναν τόσο ισχυρό ανταγωνιστή όπως η Μπαρτσελόνα, οι Άγγλοι πιθανόν να μην είχαν πρόβλημα. Διαθέτουν το πιο ακριβό πρωτάθλημα στον κόσμο, που με την προσθήκη των «μπλαουγκράνα» θα εκτοξευόταν ακόμη περισσότερο.

Όμως αυτά είναι εικασίες. Ουδείς μπορεί να γνωρίζει αν η ΟΥΕΦΑ θα επιτρέψει κάτι τέτοιο και βεβαίως αν θα αφήσει την Μπάρτσα να παίζει στο Τσάμπιονς Λιγκ. Κι αν τέλος πάντων γίνει αυτό, ποιος ξέρει πόσα χρόνια θα χρειαστούν. Δεν μπορεί ξαφνικά να… φυτευτεί μια ομάδα σε ένα πρωτάθλημα. Σαφώς και θα υπάρξουν αντιδράσεις.

Παράλληλα, θα πρέπει να δημιουργηθούν εθνικές ομάδες της Καταλονίας σε όλα τα σπορ. Είναι αμφίβολο κατά πόσον θα θελήσουν να συμμετέχουν σε αυτές οι τοπ αθλητές, γνωρίζοντας πως θα χάσουν την αίσθηση του πρωταθλητισμού και την ευκαιρία να πάρουν χρυσό μετάλλιο και γενικά πρωτιές στα ομαδικά σπορ.

Κι εδώ έρχεται στην επιφάνεια η ουσία. Μπορεί οι περισσότεροι να επιθυμούν την πολιτική, διοικητική, οικονομική ανεξαρτησία της Καταλονίας, αλλά σχεδόν κανείς δεν θέλει την αθλητική ανεξαρτησία της.

Πρώτο και τρανό παράδειγμα, ο Πεπ Γουαρδιόλα. Ο προπονητής της Μάντσεστερ Σίτι εδώ και χρόνια κάνει αγώνα υπέρ της ανεξαρτησίας. Όχι απλά δηλώσεις. Έχει βρεθεί σε πολλές εκδηλώσεις είτε σαν απλός υποστηρικτής, είτε σαν ομιλητής. Έχει κάνει έργο, αγώνα και αυτό το ξέρουν όλοι.

Την Παρασκευή κυκλοφόρησε μια συνέντευξη που έδωσε στην Αγγλία και συγκεκριμένα στον Γκάρι Λίνεκερ, τον παλιό ποδοσφαιριστή (και της Μπαρτσελόνα), που σήμερα είναι ο νούμερο 1 αθλητικός τηλεοπτικός παρουσιαστής στο Νησί.

Ο Λίνεκερ δεν θα μπορούσε να αγνοήσει τον πειρασμό: «Ποια εθνική ομάδα θα ήθελες να κοουτσάρεις; Της Ισπανίας ή της Καταλονίας;» ρώτησε τον Πεπ. Και πήρε την εξής απάντηση: «Νομίζω της Ισπανίας. Θέλω κάποια μέρα να διεκδικήσω το Μουντιάλ και το EURO»…

Ο Ζεράρ Πικέ είναι κι αυτός υπερθεματιστής της ανεξαρτησίας και παράλληλα ένας ποδοσφαιριστής που γιουχάρεται έντονα από τους Ισπανούς, λόγω των απόψεών του, αλλά και της κόντρας που έχει με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Τι δήλωσε σήμερα ενόψει των αγώνων της εθνικής Ισπανίας την επόμενη εβδομάδα; «Πάντοτε έλεγα πως νιώθω περηφάνια που αγωνίζομαι με τα χρώματα της Ισπανίας. Μου προσφέρει σημαντικό κίνητρο, παίζοντας και πρωταγωνιστώντας σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις».

Υπάρχουν και άλλες φωνές που κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος, κάνοντας σαφές πως το σύνθημα θα έπρεπε να είναι «Ναι στην καταλανική ανεξαρτησία, αλλά όχι για τα σπορ»…

Αν την Κυριακή ο λαός της Καταλονίας ψηφίσει «ναι», η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως μέσα σε 48 ώρες θα μπορέσει να ξεκινήσει όλες τις διαδικασίες της απόσχισης από την Ισπανία.

Και αργά ή γρήγορα θα έρθει στην επιφάνεια άλλο ένα ερώτημα: Μπορεί η Μπαρτσελόνα χωρίς το ισπανικό πρωτάθλημα; Η απάντηση είναι ναι, αλλά το θέμα είναι πώς…

Επειδή τα σενάρια περί Πρέμιερ Λιγκ μοιάζουν δελεαστικά, αλλά είναι σχεδόν απίθανα, το πιθανότερο είναι πως θα συστηθεί ένα πρωτάθλημα της χώρας. Τι σημαίνει αυτό; Μάνι-μάνι «αντίο clasico». Το μεγαλύτερο ντέρμπι για την Μπαρτσελόνα θα είναι με την Εσπανιόλ και όχι με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Οι άλλοι μεγάλοι αντίπαλοι δεν θα είναι η Ατλέτικο, η Σεβίλλη, η Βαλένθια και η Μπιλμπάο, αλλά η Τζιρόνα, η Σαμπαντέλ, η Εουρόπα και η Τεράσα. Πόσο μεγάλο μπορεί να διατηρηθεί το ενδιαφέρον των φίλων της Μπάρτσα; Καθόλου μεγάλο είναι η απάντηση.

Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί πως η έλλειψη ανταγωνισμού θα μετριαστεί από την παρουσία της Μπάρτσα στο Τσάμπιονς Λιγκ. Έστω κι αν ξεκινά από τον πρώτο προκριματικό γύρο, αφού η Καταλονία θα αρχίσει από το μηδέν σαν χώρα. Για να γίνει αυτό, όμως, πρέπει η ΟΥΕΦΑ να δεχθεί την Καταλονία.

To Κόσοβο περίμενε οκτώ χρόνια για να πάρει το ΟΚ από ΟΥΕΦΑ και ΦΙΦΑ, ενώ το Γιβραλτάρ πολλά περισσότερα και μόλις πέρυσι μπόρεσαν οι δυο τους να συμμετέχουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Με δεδομένο πως οι Ισπανοί θα βάλουν κάθε δυνατό μέσο για να την αποτρέψουν, πόσα χρόνια θα χρειαστεί για να γίνει δεκτή η είσοδος της Καταλονίας; Ενδεχομένως πολλά.

Και Μπαρτσελόνα χωρίς Τσάμπιονς Λιγκ, με συμμετοχή σε αδύναμο πρωτάθλημα και με ελάχιστα έσοδα, δεν θα είναι… Μπαρτσελόνα. Βασικά, ένας τεράστιος σύλλογος κινδυνεύει να συρρικνωθεί.

Το παραπάνω ερώτημα μπορεί να διατυπωθεί και ανάποδα: Μπορεί το ισπανικό πρωτάθλημα χωρίς την Μπαρτσελόνα; Η απάντηση είναι ναι, αλλά το θέμα είναι πώς…

Είναι γνωστό πως η δημοφιλία της Λα Λίγκα στηρίζεται στο δίπολο Ρεάλ-Μπαρτσελόνα. Ιστορική μάχη για τους τίτλους, για τη δόξα, για το χρήμα, που αυτές οι δύο ομάδες φέρνουν σωρηδόν κάθε χρόνο. Ουδείς μπορεί να φανταστεί ένα πρωτάθλημα δίχως το μεγαλύτερο ντέρμπι του κόσμου, το clasico με τα δισεκατομμύρια θεατών σε όλο τον πλανήτη.

Το ισπανικό ποδόσφαιρο είναι σαν έναν άνθρωπο. Στηρίζεται σε δύο πόδια. Αν χάσει το ένα θα επιβιώσει, αλλά τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο…