Αθλητισμος

Το ’πε - το ’πε ο Ντελ Πιέρος πως το γήπεδο είναι έρως!!!

Ξεφυλλίζοντας γνώρισα τα χρώματα όλων των ομάδων.

43242-97219.jpg
Μιχάλης Λεάνης
ΤΕΥΧΟΣ 254
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
37287-83939.jpg

Το δήλωσε πρόσφατα σε μια συνέντευξή του στην εφημερίδα “La Rebublica”, τo “Fenomeno vero - Alessandro Del Piero”, και ήταν σαν να ξημέρωνε ξαφνικά στο βάθος του μυαλού μου. «Στην Αγγλία είναι απίστευτα όμορφο να πηγαίνεις στο γήπεδο. Μέχρι και τα χρώματα από τις φανέλες των παικτών έχεις την αίσθηση ότι λάμπουν περισσότερο απ’ ό,τι σε άλλα γήπεδα». Το ίδιο συναίσθημα νιώθω κι εγώ αλλά νόμιζα ότι ήταν δικιά μου εντύπωση, ένα κόλλημα από τα πολλά που έχω να επιδείξω, μέχρι που διάβασα τη δήλωση του καπιτάνο της Γηραιάς Κυρίας. Το πρώτο ξένο πρωτάθλημα που παρακολούθησα στην ασπρόμαυρη τότε τηλεόραση ήταν το αγγλικό. Οι περισσότερες από τις ομάδες που συμμετείχαν τα χρόνια εκείνα, τώρα βρίσκονται βυθισμένες σε μικρότερες κατηγορίες από την πολυδιαφημισμένη και ξακουστή Πρεμιέρ Λιγκ. Η Γουλφς με τη κιτρινοπορτοκαλί εμφάνιση, η Ίπσγουιτς στα μπλε, η Ντέρμπι, άσπρη φανέλα με το κριάρι στο στήθος και μαύρο σορτσάκι, η Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς με τις μεγάλες οριζόντιες, μπλε και άσπρες ρίγες, η Νόριτς στα καναρινί (Νόργουϊτς την έλεγαν και την έγραφαν τότε), η Νότιγχαμ κόκκινη μπλούζα - άσπρο σορτσάκι, η Λιντς στα άσπρα ή με κίτρινη στο χρώμα του κρόκου περιβολή, μια Λιντς που την είδα από κοντά με το στόμα μου ανοιχτό και το πιγούνι μου να ακουμπά στο έδαφος σαν του Κόκομπιλ στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων στο Καυταντζόγλειο, με αντίπαλη τη Μίλαν και διαιτητή τον ανεκδιήγητο Μίχα. Ρε απατεώνα, πώς ξεχώριζες τα χρώματα, αφού η τηλεόραση ήταν ασπρόμαυρη, μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος. Εδώ είναι που μπαίνει, ρε ξύπνιε, η φράση του Ντελ Πιέρο, αλλά κι όλη η μαγεία που τη συνοδεύει. Δεν υπήρχε αγγλικό ποδοσφαιρικό περιοδικό την εποχή εκείνη που να μην το αγόραζα. Ξεφυλλίζοντας γνώρισα τα χρώματα όλων των ομάδων.

Όταν λοιπόν κολλούσα τη μουσούδα μου στη μικρή οθόνη, είχα την αίσθηση ότι τα έβλεπα έγχρωμα. Κι έτσι έχουν καταγραφεί στη μνήμη μου. Θυμάμαι ολόκληρους αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος σε ασπρόμαυρη έκδοση, αλλά αδυνατώ να κάνω το ίδιο με ματς του αγγλικού πρωταθλήματος. Για μένα τα παιχνίδια αυτά είχαν πάντα χρώμα. Προχθές έκατσα να δω τον ημιτελικό του Κυπέλλου Αγγλίας ανάμεσα στη Μάντσεστερ και την Έβερτον. Ένα ματς που δεν θα το έβλεπες ούτε καταχείμωνο σε φυλάκιο στην παραμεθόριο. Κι όμως δεν κουνήθηκα από τη θέση μου. Ήρθαν πάλι τα χρώματα από τις κερκίδες, από τον αγωνιστικό χώρο, με τύλιξαν κι εγώ παρέλυσα. Αυτό το μπλε της Έβερτον που κόντευα να το ξεχάσω. Που δεν έχει καμία μα καμία σχέση με το μπλε της Τσέλσι, ούτε με της Τότεναμ στο σορτσάκι, γιατί το σορτς της Τότεναμ είναι μπλε σκούρο κι όχι μαύρο, όπως ισχυρίζονται κάποιοι αδαείς, κι αυτό το μπλε να σπρώχνει το κόκκινο και μαύρο της Γιουνάιτεντ και να μην ξέρεις στο τέλος ποιο θα κερδίσει. Να βλέπεις στις κερκίδες οπαδούς πενήντα  χρονών με τα μαλλιά τους γκριζαρισμένα, εξηντάρηδες με μαλλί μπαμπάκι, με το κασκόλ στο λαιμό και τα χέρια σηκωμένα να τραγουδούν τον ύμνο της ομάδας. Σε ποιο άλλο γήπεδο του πλανήτη θα δεις φιλάθλους σε αυτή την ηλικία να χορεύουν και να τραγουδούν και δεν θα σου φανεί γελοίο; Προσπάθησε να μεταφράσεις την εικόνα στα ελληνικά, να δεις πόσο ξένη θα σου φανεί. Μόνο στην Αγγλία το θεωρείς απόλυτα φυσιολογικό. Γιατί το γήπεδο είναι η ζωής τους. Εκεί διασκεδάζουν πραγματικά. Γι’ αυτό, όπως λέει ο Ντελ Πιέρο, είναι όμορφο να πηγαίνεις στην Αγγλία στο γήπεδο. Γιατί το θέαμα κυκλοφορεί παντού και όχι αποκλειστικά στον αγωνιστικό χώρο. Γιατί οι ομάδες μπορεί καμιά φορά ανάλογα με την απόδοσή τους να φαίνονται ξεθωριασμένες, αλλά οι φανέλες τους πάντα λαμποκοπούν!   

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.