Τα χρέη είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου

Ήταν λογικό να καταλήξει σε ναυάγιο η προσπάθεια που ξεκίνησε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος να σώσει τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό. Ναι μεν κανείς δεν αμφισβητεί την αγάπη του για το τριφύλλι ούτε το θάρρος να βγει μπροστά στα δύσκολα αλλά δεν γίνεται έτσι μέσα σ ένα βράδυ και επειδή η ομάδα έχασε ακόμη και από την Κέρκυρα να σημαίνει συναγερμό χωρίς την παραμικρή προεργασία.

Για να κατεβάσει κάποιος μια τέτοια πρόταση χρειάζεται ολοκληρωμένο και σοβαρό οικονομικό πλάνο, επεξεργασμένο ως την τελευταία του λεπτομέρεια: πόσο θα κοστίσει και κυρίως ποιοι έχουν διάθεση να μπλέξουν και να βάλουν τα λεφτά.

Απ’ όποια πλευρά και αν το δει κανείς, τα νούμερα δεν βγαίνουν. Εδώ μιλάμε για μια υπερχρεωμένη επιχείρηση χωρίς γήπεδο και με ποδοσφαιρικό υλικό που δεν μπορεί να σταθεί (τουλάχιστον αυτή την στιγμή...)  ούτε σε επίπεδο Λεβαδειακού. Καταρχάς τα χρέη είναι τεράστια. Η ΠΑΕ, πέρα από την εφορία χρωστάει σε παίκτες, προπονητές, μανατζαραίους... Ακόμη και σε υπαλλήλους των 1000 ευρώ το μήνα. Μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου θα πρέπει επίσης να βρει πάνω από 5 εκατομμύρια για να περάσει τον έλεγχο της UEFA. Τα έσοδα είναι πλέον μόνο από τα ελάχιστα εισιτήρια και από την Nova.

Όμως πέρα από τα χρωστούμενα -που μαζί με τα ανοίγματα ξεπερνούν τα 70 εκατομμύρια- εκείνο που θα έπαιζε τον κυρίαρχο ρόλο στην επιτυχία ή όχι του εγχειρήματος είχε να κάνει με τα λεφτά που θα έμπαιναν από κει και πέρα. Χρειάζονταν από την αρχή βαθιές τσέπες, πρόθυμες να ανοίξουν. Και η όποια προσπάθεια έπρεπε να ξεκινήσει από μηδενική βάση.

Καταρχάς, για να ξαναγίνει ομάδα αυτό το «πράγμα» που υπάρχει, χρειάζονται 40 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Και φυσικά είναι υπεραπαραίτητα κάποια εκατομμύρια ακόμη για να γίνει σοβαρή μετατροπή του ΟΑΚΑ σε καθαρά ποδοσφαιρικό γήπεδο συν το ενοίκιο μαζί με το κόστος συντήρησης και λειτουργίας μέχρι να στηθεί και ν αρχίσει να φέρνει λεφτά η «Παναθηναϊκή Πολιτεία».

Για καθίστε να τα υπολογίσετε...

Φαίνεται λοιπόν καθαρά πως δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία αν ο Γιαννακόπουλος επιδιώκει να μπει ή ο Αλαφούζος θέλει να φύγει. Έπειτα, αυτό το «PAO Foundation» που σε τίποτα δεν διαφέρει από την αποτυχημένη «Παναθηναϊκή Συμμαχία» δεν είναι σε θέση να εξυπηρετήσει το οποιοδήποτε σοβαρό επιχειρηματικό σχέδιο. Όποιος φαντάζεται ότι με του που θα ανακοινωνόταν, θα έτρεχαν οι οπαδοί και θα άρχιζαν να πληρώνουν, είναι μακριά νυχτωμένος.

Εδώ χρειάζονται τουλάχιστον 50 «μικροεπενδυτές του πεντακοσάρικου» (σε χιλιάδες ευρώ φυσικά τα κάθε 500...) που θα συμπληρώνουν τα 10 εκατομμύρια που υπόσχεται να βάζει κάθε χρόνο ο Γιαννακόπουλος. Αν δεν βρεθούν, θα πρέπει να αναζητηθούν είτε μερικοί Βαρδινογιάννηδες, Λάτσηδες, Καλτσίδηδες, Βενιάμηδες ή έστω Κινέζοι, Άραβες και άλλοι τέτοιοι για να προχωρήσει το πράγμα.

Άπαξ και δεν υπάρχουν, οτιδήποτε άλλο είναι καταδικασμένο.