Όταν γύρισε ο διακόπτης για την Εθνική

Ας μην γελιόμαστε. Πολλοί ήμασταν αυτοί που θέλαμε, αλλά ελάχιστοι πιστεύαμε πως η Εθνική θα έπιανε τέτοια απόδοση στο ματς με τη Λιθουανία.

Ήταν μια εμφάνιση βγαλμένη από το ένδοξο παρελθόν κι όχι επειδή οι διεθνείς μας έπαιξαν φοβερό μπάσκετ. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, όταν για πέντε συνεχόμενα λεπτά στη δεύτερη περίοδο και για άλλα τόσα στην τελευταία, η ομάδα μας δεν πέτυχε ούτε έναν πόντο.

Παρ’ όλα αυτά, όταν ένα ματς τελειώνει με νίκη 13 πόντων, καταλαβαίνει κανείς πως κάτι… συνέβη. Πως κάτι άλλαξε. Ανεξάρτητα με το αν έπαιζαν καλά ή όχι, οι παίκτες του Κώστα Μίσσα, κατέθεταν την ψυχή τους μέσα στο παρκέ. Με τα σωστά και με τα λάθη τους. Κανείς δεν έκανε το τέλειο ματς. Όλοι είχαν σπουδαίες στιγμές, όλοι έκαναν και σφάλματα. Αλλά αυτό που έβλεπε κανείς στους πάντες καθ’ όλη τη διάρκεια του ματς, ήταν το πάθος, το σθένος και η πώρωση που έβγαζαν.

«Κ@ύλ@» είναι η σωστή λέξη για να περιγράψει την κατάσταση των διεθνών, που πανηγύριζαν με το παραμικρό, που τα έδιναν όλα.

Δεν έχουν περάσει παρά λίγες ημέρες από το ματς με τη Φινλανδία. Η εικόνα άλλαξε άρδην κι αυτό δεν είναι τόσο αφύσικο όσο φαίνεται. Έχει ξανασυμβεί. Πριν από τρία χρόνια, στο Παγκόσμιο, η Ελλάδα είχε τερματίσει πρώτη και καμαρωτή στον όμιλό της με πέντε νίκες σε ισάριθμα ματς. Όλος ο κόσμος την αποθέωνε και προέβλεπε εύκολη νίκη στο πρώτο νοκ άουτ κόντρα στη Σερβία, η οποία είχε περάσει ως τέταρτη και καταϊδρωμένη. Τελικά, σε αυτό το παιχνίδι για τη φάση των «16», η Εθνική μας έχασε με 18 πόντους και η παραπαίουσα Σερβία έφθασε ως τον τελικό, όπου έχασε από τους Αμερικανούς. Βλέπετε ομοιότητες με το σήμερα;

Πολλές…

Ας δούμε κι ένα ακόμη πιο πρόσφατο παράδειγμα, κι ας μην αφορά εθνικές ομάδες. Ήταν Μάιος του 2017, όταν ο Ολυμπιακός είχε προκριθεί στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας και κάλπαζε για το πρωτάθλημα, ενώ ο Παναθηναϊκός βρισκόταν σε μαύρα χάλια. Είχε αποκλειστεί με 3-0 από τη Φενέρμπαχτσε, είχε γίνει η περίφημη ιστορία με το πούλμαν και τα σημάδια… διάλυσης φάνηκαν στα πρώτα τρία ματς των ημιτελικών του πρωταθλήματος με την ΑΕΚ.

Απέναντι σε μια υποδεέστερη ομάδα, με πολύ μικρότερο μπάτζετ, οι «πράσινοι» νίκησαν πολύ δύσκολα δύο φορές ως γηπεδούχοι και έχασαν ως φιλοξενούμενοι στο ΟΑΚΑ. Όλα άλλαξαν στο τέταρτο ματς. Ξαφνικά, εμφανίστηκε ένας άλλος Παναθηναϊκός, που νίκησε με 40 πόντους διαφορά και με όλους τους παίκτες του να πανηγυρίζουν ενωμένοι σαν γροθιά ακόμη κι όταν το παιχνίδι είχε κριθεί.

Τι συνέβη; Προφανώς οι ακριβοπληρωμένοι άσοι του «τριφυλλιού» κάθισαν κάτω, παραμέρισαν τις διαφορές τους κι έβαλαν μπροστά τον -καλώς εννοούμενο- εγωισμό τους. Ως γνωστό, λίγες εβδομάδες μετά κατέκτησαν τον τίτλο μέσα στο ΣΕΦ.

Κάτι ανάλογο έγινε και στο στρατόπεδο της Εθνικής. Οι παίκτες σκέφτηκαν πως δεν γίνεται να στραπατσάρουν άλλο την εικόνα τους, πως δεν γίνεται να παίζουν τόσο νωθρά και αδιάφορα και αμέσως φάνηκε η διαφορά στο παιχνίδι με τη Λιθουανία.

Επόμενος αντίπαλος η Κροατία ή η Ρωσία. Καμία από τις δύο δεν μπορεί αν τρομάξει την Εθνική, αλλά και καμία δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Όποια και να βρεθεί στον δρόμο μας την Τετάρτη, το σίγουρο είναι πως το ματς ξεκινά από το 50/50. Κι ας νικήσει ο καλύτερος ή αυτός που θα το πιστέψει περισσότερο.