Όταν ο Ουζουνίδης κουκουλώνει την πραγματικότητα

Από μια άποψη είναι καλό για τον Παναθηναϊκό που βγήκε νοκ άουτ από το Europa. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι έφυγε ένα μεγάλο βάρος από τις πλάτες των παικτών. Αν δεν υπήρχαν στη μέση τα (λίγα αλλά απαραίτητα) λεφτά των ομίλων θα χαρακτηρίζαμε τον αποκλεισμό ιδανική εξέλιξη. Έτσι όπως είναι φτιαγμένο φέτος το ρόστερ θα ήταν αδύνατο ν αντέξει ως το τέλος στην διπλή πίστα Ελλάδας - Ευρώπης. Θα κλάταρε και στα δύο. Δεν γίνεται να πατάει σε δύο βάρκες. Δεν έχει την δυνατότητα να ισορροπήσει, ειδικά όταν τον βλέπουμε να μη βγάζει 90 λεπτά όχι μόνο με την «σβηστή» Μπιλμπάο της ρεβάνς, μα ούτε απέναντι στον Πλατανιά. Ενώ τώρα, με το μένουμε Ελλάδα και απέναντι σε ομάδες από τις οποίες οι περισσότερες είναι επιπέδου Γκαμπάλα ή παρακάτω, θα μπορέσει να παίξει κάποιο «δεύτερο» ρόλο στο πρωτάθλημα. Κάτι είναι κι αυτό...

Το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό από την ώρα που έφυγε ο Βαρδινογιάννης είναι, ότι οι πάντες μέσα στο κλαμπ συμβιβάστηκαν με το κάτω ράφι στον οποίο τον τοποθέτησε ο Αλαφούζος. Για παράδειγμα, η πρόκριση με την Γκαμπάλα πανηγυρίστηκε (κι αυτή!) σαν «μεγάλη επιστροφή». Και επειδή ο μέσος οπαδός έχει ταϊστεί  με μπόλικο σανό τα τελευταία χρόνια είναι τώρα η ευκαιρία να ξαναπροσγειωθεί στα κυβικά της ομάδας με την ελπίδα ότι στο πρωτάθλημα θα τα πάει καλύτερα από τα προηγούμενα χρόνια. 

Όσο περνάει ο καιρός, φαίνεται όλο και περισσότερο  η αδυναμία της ΠΑΕ συνολικά να ξεφύγει από το επίπεδο Πανιωνίου, Αστέρα Τρίπολης και Ατρομήτου. Ο Ολυμπιακός βρίσκεται εδώ και χρόνια στο ρετιρέ, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ προσπαθούν να τον φτάσουν αλλά ο Παναθηναϊκός βολοδέρνει, χρόνια ολόκληρα, κολλημένος μεταξύ ισογείου και πρώτου ορόφου. Απόδειξη ότι έχει μείνει με το ένδοξο παρελθόν και τις επετείους. Τη μια «γιορτάζει» το Γουέμπλεϊ, την άλλη «πανηγυρίζει» το γκολ του Βαζέχα κόντρα στον Άγιαξ, την τρίτη θυμάται κάποιον άλλο μεγάλο ευρωπαϊκό θρίαμβο από εκείνους που πλέον είναι ανάμνηση παλιά και κίτρινο γράμμα στο συρτάρι.

Για να καταλάβουμε πόσο χαμηλά έχει πέσει η ομάδα αρκεί να ρίξουμε την κάμερα πάνω στον Ουζουνίδη. Ένας απλός έλληνας προπονητής που κάτω από άλλες συνθήκες ούτε θα σκεφτόταν το ενδεχόμενο να καθίσει στον πράσινο πάγκο, έχει αναγορευθεί σε... San Salvador αφού θεωρείται ο μόνος ικανός να κρατήσει ένα μίνιμουμ συνοχής στο σχεδόν διαλυμένο μαγαζί και να μην αφήσει το όλο σύστημα να καταρρεύσει. Κι οι οπαδοί ακουμπούν πάνω του αφού δεν έχουν από πουθενά αλλού να πιαστούν. Έχει γίνει ο άνθρωπος που... τα θεραπεύει όλα! Ή μάλλον τα κουκουλώνει...

Θυμάμαι τις αντιδράσεις που προκάλεσε το σημείωμά μου (εδώ) γύρω από τον προπονητή και τον τρόπο με τον οποίο τον χρησιμοποιεί μέχρι τώρα ο Αλαφούζος. Εισέπραξα από βρισιές και κοροϊδίες μέχρι... κατάρες!. Κανένα επιχείρημα. Ολόκληρος Παναθηναϊκός αναγκάζεται να πατάει σε έναν κόουτς που όσο καλός κι αν αποδείχθηκε στο τωρινό επίπεδο της ομάδας, δεν γίνεται να τον πάει καλύτερα από πέρυσι και πρόπερσι. Για παράδειγμα κανείς δεν σκέφτεται να του ρίξει ευθύνες επειδή η ομάδα μόλις περάσει η πρώτη ώρα του ματς σέρνεται. Ή ελάχιστοι πρόσεξαν ότι ο Παράσχος με το υλικό του Πλατανιά τον έδεσε κόμπο στο πρώτο παιχνίδι του πρωταθλήματος.

Βλέπετε, πως «το μη χείρον βέλτιστον» αποτελεί τον αναγκαστικό στόχο...